Η συνεχιζόμενη (και ολοετής) κερκυραϊκή θεατρική άνοιξη έχει δώσει πλούσιους καρπούς στη διάρκεια του φετινού Μάη. Ανάμεσα στις καλύτερες εμφανίσεις, και το ομαδικό πρότζεκτ της θεατρικής ομάδας του Εναλλακτικού Πολιτιστικού Εργαστηρίου, με τίτλο Dystopia.
Η σπονδυλωτή παράσταση ήταν εμπνευσμένη από τα (επίσης σπονδυλωτά) θεατρικά έργα Υπό Έλεγχο του Frédéric Sonntag και Εσωτερικαί Ειδήσεις του Μάριου Ποντίκα.
Το ξεδίπλωμα του έργου μέσα σε μια αρκετά αόριστη αλλά ευκολότατα αναγνωρίσιμη δυστοπική συνθήκη άνοιξε και έκλεισε με θεατρικά δείγματα γνήσιου και καλοζυγισμένου λυρισμού. Οι σκηνές – θέματα του έργου, ορισμένες απ΄ τις οποίες διακόπτονταν προσωρινά, για να συνεχιστούν αργότερα, ανέδειξαν, με εύστοχες πινελιές παράλογου, ποιητικότητας και χιούμορ, όψεις της σύγχρονης ανθρώπινης εμπειρίας, ομαδικής και συλλογικής. Οι ηθοποιοί – μέλη της ομάδας σήκωσαν επάξια το βάρος των ρόλων, με πολλές στιγμές απογείωσης, ζηλευτής ακόμα και για επαγγελματίες ηθοποιούς. Όλα τα στοιχεία της παράστασης, η ταιριαστή μουσική, η λιτή σκηνογραφία και ενδυματολογία, η λελογισμένη(τόσο…όσο) χρήση της βιντεοπροβολής, υπηρέτησαν άψογα τις δραματουργικές, σκηνοθετικές και ερμηνευτικές επιλογές.
Η πιο ευχάριστη έκπληξη που μας επιφύλαξε η συγκεκριμένη παράσταση ήταν η ποικιλία σκηνοθετικού ύφους και ερμηνευτικών επιλογών, ακόμα και ομιλούμενων επί σκηνής γλωσσών(υπήρχαν ρόλοι στα αγγλικά). Αυτή η ποικιλία κατάφερε να λειτουργήσει όχι διασπαστικά αλλά ενοποιητικά. Ανέδειξε το βαθύτερο δέσιμο μεταξύ των μελών της θεατρικής ομάδας αλλά και την πολλαπλότητα ως οικουμενικό κοινωνικο-ιστορικό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου γένους.
Η δυστοπική συνθήκη, ως λογοτεχνικό, θεατρικό, κινηματογραφικό και εν γένει καλλιτεχνικό θέμα, έχοντας πίσω της μεγάλη παράδοση, βρίσκεται στον αφρό της σύγχρονης καλλιτεχνικής δημιουργίας. Είναι ευνόητο ότι η καλλιτεχνική αξιοποίησή της ανοίγει πολλές δυνατότητες συνειρμών και συνδέσεων με την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα. Ωστόσο, το δυστοπικό μπορεί εξίσου και να κουράσει, αν μεταπέσει στο κοινότοπο. Νομίζω ότι, ως προς τα παραπάνω, μπορούμε να αποδώσουμε στην Dystopia του Εναλλακτικού μεγάλα εύσημα: όχι μόνο σοφά απέφυγε τη λούμπα της μίμησης και της κοινοτοπίας, αλλά μας χάρισε πλούσια ερεθίσματα για προβληματισμό και γνήσια θεατρική συγκίνηση, που τόσο την έχουμε ανάγκη.
Παιδιά, ξαναπαίξτε, να σας δει κι ο κόσμος που δεν πρόλαβε!
Παλλαβιτσινης Νικολαος στο Μόνιμοι Κάτοικοι Π. Πόλης: Η φύλαξη των μνημείων της πόλης επίκαιρη όσο ποτέ: “Συλλάβανε τα κορίτσια επειδή χορεύανε μπροστά στο παλάτι.Και λοιπόν?. Που είναι η παρανομία διερωτώμαι σαν Κερκυραίος πολίτης που ζω στην…” Μάι 26, 14:22
