Για τη μαύρη επέτειο της 21ης Απριλίου 1967

ΦΟΒΟΣ

Φοβάμαι
Το σκοτάδι που δεν μιλάει
Μα σφάζει τη διαμαρτυρία

Φοβάμαι
Τη σιωπή που δεν ακούγεται
Μα κρύβει την αδικία

Φοβάμαι
Τη φωνή που βούβαναν
Γιατί μαρτυράει το έγκλημα

Φοβάμαι
Τον ίσκιο που μ’ ακολουθεί
Πνίγει τα βήματά μου
Και με μαχαιρώνει

Φοβάμαι
Τους μαύρους τοίχους
Που λούστηκαν με φώς
Σαν βάφτηκαν με αίμα

Φοβάμαι
Τα σκοτεινά σκαλιά
Που οδηγούν στα δώματα
Του μαρτυρίου και του θανάτου

Φοβάμαι
Αυτούς που δεν άντεξαν
Μολόγησαν και πρόδωσαν

Φοβάμαι
Τα τανκς τα όπλα
Τα φίμωτρα τις αλυσίδες
Τα βασανιστήρια

Φοβάμαι
Την αξημέρωτη νύχτα
Τα περιστέρια που δεν πετούν
Τα πουλιά που δεν κελαηδούν
Τα λούλουδα που δεν ανθίζουν
Την πεθαμένη χαρά

Φοβάμαι
Το ψέμα
Που έγινε αλήθεια

Φοβάμαι
Μην έπνιξαν
Το τραγούδι
Της Λευτεριάς

(Αφιερώνεται στα θύματα της χούντας 1967-1974)

ΟΛΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΠΡΟΣΕΛΘΕΤΕ

Και κρέμασαν το πορτραίτο του
– διαστάσεις 2Χ3
χρυσοστεφανωμένο –
ψηλά στον τοίχο
όλοι να τον βλέπουν
και να βλέπει όλους

Τότε έσκυψαν αυτοί βαθιά τα κεφάλια όλοι μαζί –
τα μαλλιά λάμποντας με μπριγιαντίνη
τα φράκα καλοσιδερωμένα
παράσημα φορτωμένοι
επίσημοι βαρυσήμαντοι γαλονάδες
προφεσσόροι διανοούμενοι καλλιτέχνες
επιχειρηματίες διάσημοι αστέρες –
μέσα στη μεγάλη αίθουσα τελετών
και προσκύνησαν και προσκύνησαν και προσκύνησαν

– κατά τη συνήθεια πια

ΛΕΥΤΕΡΙΑ

Σε προσμέναμε
Με χρόνους με καιρούς
‘Οταν τα χέρια μάτωναν
Οι ράχες χαρακώνονταν
Ελύγιζαν τα γόνατα
Και το κεφάλι σκύβαμε
Μας έδινες ζωή
Λάδι στο καντήλι της ελπίδας
‘Οταν κρυφά χτυπούσαν οι καρδιές
Και ήσουν όνειρο παρηγοριά μας
Το φως σου βλέπαμε
Μέσα απ’ το φόβο
Στης νύχτας το σκοτάδι
Πίσω από τις κλειστές πόρτες
Πιστεύαμε ξέραμε
Πως πάλι μια μέρα θα ‘ρθεις
Σαν γράφαμε στην άμμο στους τοίχους τ’ όνομά σου
Σαν τραγουδούσαμε τον όρκο σου
Και τον ξεσηκωμό ζυμώναμε

Κάποτε ήρθες
Είπες διψώ

Και σου δώσαμε το αίμα μας