Για σένα που αναλώνεσαι ασκόπως

Τι έγινε ρε φίλε ; Μπαρουτιασμένο σε κόβω πάλι.
Έμεινες πάλι μόνος –μόνη και βλέπεις τηλεόραση στον καναπέ;
Αναθεματίζεις την τύχη σου ε; Άσε που περνάει και ο χρόνος δίχως νόημα, έτσι; Και το μυαλό σου που ταξιδεύει ρε φιλάρα;
Μηρυκάζεις τις σκέψεις στο μυαλό σου γιατί σε παράτησε η μία η άλλη ,εκείνος ,ο άλλος ,ο μαλάκας η μαλακισμένη , αυτοί που για σένα πάντα φταίγανε δηλαδή και εσύ που ήσουνα η αθώα-ος . Το θύμα.

Και για τον εαυτό σου τι νομίζεις ότι ήσουν; Φυσικά, για σένα ήσουν το άσπρο περιστέρι που αδικήθηκε.

Το εξαγνισμένο πνεύμα που αναδύθηκε από την κολυμπήθρα την μέρα των φώτων να φωτίσει το σύμπαν. Κι αφού το σύμπαν δεν φωτίστηκε, τώρα πλέον εκτός που νομίζεις ότι σου χρωστάει ,έχεις σαρτάρει κιόλας και τα βάζεις με όλα και όλους.
Και τι κάνεις; Γυρνάς από δω κι από κει να βρεις κάνα γκόμενο-α της ώρας να πάρεις αξία. Να εφοδιαστείς με ντοπαμίνη, ενδορφίνες, ωκυτοκίνες μπας και βγάλεις την εβδομάδα. Και μετά τι; Άντε να την βγάλεις μέχρι την Τρίτη, Τετάρτη. Μετά; Άντε φάε γλάρο πανέ με πορδή σως.

Δεν θα σε χαϊδέψω κουφάλα διότι κάποια στιγμή πρέπει να ισιώσεις. Να φτιάξεις τα ακρόμπαρα και να κάνεις ρεκτιφιέ. Όλο με μπαλώματα στα λάστιχα την έβγαζες μέχρι τώρα άντε και κάνα πλυσιματάκι. Κι αυτό χωρίς σαπούνι.

Και σε βρίζω διότι ξέρω ότι μπορείς να τα αλλάξεις τα πράγματα για τον εαυτό σου. Απλά δεν σε βολεύει. Έχεις δευτερογενή οφέλη. Βολεύει να θυματοποιείσαι. Διαφορετικά δεν θα σε έβριζα. Το γνωρίζω ότι δεν φταις εσύ για το δράμα που ζεις. Εσύ φταις στο ότι επαναπαύτηκες. Στο εύκολο. Στο βόλεμα. Στην μην ανάληψη ευθυνών του εαυτού σου. Και αν το καταλάβεις αργότερα, σε μεγάλη ηλικία δηλαδή ,πάλι μια χαρά θα είναι. Όλοι σε μεγάλη ηλικία το καταλαβαίνουν. Διότι τότε θα είναι η ώρα. Τότε που θα είσαι μπαρουτιασμένη από τις τουφεκιές , σαν μπεκάτσα έτοιμη για πατσιτσάδα με μακαρόνια.
Αλλά άντε επιτέλους .
Πάρτο αλλιώς.
Ξύπνησε. Μην στερείς από τον εαυτό σου δίνοντας τα όλα στους άλλους για να ρουφήξεις εφήμερη αξία. Άλλαξε το. Δώσε πρώτα αξία σε σένα και έπειτα στους άλλους. Και που είσαι; Μάθε πρώτα τι σημαίνει να έχεις αξία. Όχι πάλι ότι σε βολεύει. Οκ; Γιατί όλες το ίδιο λένε. «εγωωωωω αξίζωωωωω πολλάααααααα….» …μου το είπε και ο παπάς…..! Δεν μας χέζεις κυρία Ζουμπιφόν; Οι άλλοι τι βλέπουν σε σένα μετράει και όχι τι βλέπεις εσύ για τον εαυτό σου. Κι άφησε τον παπά ήσυχο.
Για πάμε τώρα στο παρασύνθημα. Να τα κάνουμε πιο λιανά. Το πώς δηλαδή παγίδεψες τον εαυτό σου. Δεν λέω ότι φταις. Το ανέφερα και πριν. Αναγκαστικά το έκανες. Το κληρονόμησες με το ζόρι. Έτσι σου το δώσανε να το βλέπεις. Δεν είχες άλλη λύση. Εδώ συμφωνούμε.

Ας σου θυμίσω λοιπόν ρωτώντας:
Πόσες φορές στην ζωή σου ήσουν για κάποιον προτεραιότητα; Θυμάσαι καμία;
Πότε, όταν έπρεπε να καλυφθεί κάποια συναισθηματική σου επιθυμία ,καλύφθηκε εγκαίρως; Θυμάσαι;
Πότε, όταν έπρεπε να κατανοηθείς, κατανοήθηκες ;
Πότε ένοιωσες αποδοχή που μετά να μην απορρίφτηκες σε χρόνο ντετέ; Θυμάσαι;
Πότε ένοιωσες ηρεμία και ασφάλεια δίχως το επόμενο λεπτό να ξεσπάσει ψυχολογική κακοποίηση , θυμάσαι;
Πότε , οι στόχοι σου και οι επιδιώξεις σου βρήκαν αντίκρισμα , αν βρήκαν ποτέ, εγκαίρως και χωρίς αντάλλαγμα;
Θυμάσαι;
Κάτι αρχίδια θυμάσαι.
Διότι αυτά δεν έγιναν ποτέ.

Πάντα στην Πέμπτη σελίδα ένας κάτω δεξιά αστερίσκος ήσουν και απλά περίμενες πως κάποια μέρα θα προβιβαστείς στην τέταρτη. Τελικά υποβιβάστηκες σε τρείς διακεκομμένες τελίτσες. Ούτε καν αστερίσκος δεν παρέμεινες. Σε πονάει τώρα που τα ακούς ε; Βάλε λάδι και έλα βράδυ.
Πώς να το θυμάσαι; Από όταν ήσουν 5 χρονών αυτό ήσουν. Το άτομο που θα ικανοποιεί τις ανάγκες των σημαντικών άλλων. Και που όταν θα καταστεί ανήμπορο να τις ικανοποιεί πλέον, απλά τους ζυγούς λύσατε. Μπάη μπάη από δω παν κι άλλοι. Goodbye my love goodbye ,goodbye αφριντεζεν ,όπως τραγουδούσε και ο αείμνηστος Ντέμης Ρούσσος.

Πάντα ένας αποδιοπομπαίος τράγος ήσουν. Ένας τράγος που απορροφούσε τις ενοχές από τα λάθη άλλων . Εσύ που πάντα έφταιγες όταν οι άλλοι αποτύχαιναν. Και έμαθες να ζεις με αυτό. Ότι είσαι δηλαδή ένα λάθος. Ένα λάθος , πάνω στο οποίο όλοι οι άλλοι ισχυρίζονταν ότι σκόνταφταν όταν δεν ικανοποιούταν από τις μαλακίες τους.

Και έτσι ενηλικιώθηκες γνωρίζοντας βαθειά μέσα σου ότι είσαι ένα λάθος. Ως και συ το πίστεψες ρε Μαθουσάλα. Και έτσι έμαθες να υπηρετείς. Να υπηρετείς για να αποδείξεις ότι δεν θα είσαι πια αυτό το λάθος. Υπηρετώντας τους άλλους μήπως και πάρεις αξία. Και στο τέλος ξέχασες ότι έχεις και εσύ ανάγκες. Μόνον οι άλλοι έχουν δικαίωμα να έχουν ανάγκες. Και αν δεν τις υπηρετήσεις θα ξανααπορριφθείς όπως τόσες χιλιάδες φορές.
Τι όμως θυμάσαι ρε Μαθουσάλα; Θα σου πω εγώ.

Θυμάσαι όταν βγαίνατε έξω για κάνα φαγητό η μόνη κουβέντα που συζητούσατε ήταν για τα θέματα του γιού του ή την κόρη της και έπρεπε να το πιείς όλο αυτό το ποτήρι για να μην κακοχαρακτηριστείς; Όλα τα προβλήματα του άλλου στην πλάτη σου , να ξεφορτώσει αυτός , να του βρεις και την λύση αλλά εσύ πουθενά. Αόρατος-η.
Δεν λέω , να υπάρχει φυσικά ενδιαφέρον και από την πλευρά σου, σε μία σχέση όλα μοιράζονται αλλά όχι εσύ να είσαι μονίμως αστερίσκος. Σαν να μην υπάρχεις.
Κι αφού φάγατε τα ορεκτικά , μόλις ήρθαν τα δεύτερα χτυπάει το τηλέφωνο. Σήκω φεύγουμε σου λέει
-Τι έγινε; Ρωτάς.
– Η κόρη μου θέλει να φάει φακές τώρα και πρέπει να πάω να της μαγειρέψω.
-Μα τώρα; Δεν μπορεί να περιμένει λίγο; Ρωτάς.
-Όχι. Σου απαντάει. Της έχω αδυναμία. Το χρυσό μου.

Εν τω μεταξύ το χρυσό της μπορεί να είναι 18 χρονών κακομαθημένη γαϊδούρα που δεν πίνει νερό γιατί βαριέται να κατουρήσει . Η κανένας γιος μαντράχαλος που αφού έπαιζε οκτώ ώρες πλέη στέησον , πείνασε και προσπαθεί να ανοίξει την κονσέρβα με το τηλεκοντρόλ του αιρκοντίσιον.
Και συ στο «κατόπι». Να τρέχεις ξωπίσω και να αναρωτιέσαι τι δουλειά έχεις εσύ με όλα αυτά. Τα θυμάσαι ρε Μαθουσάλα;
Αλλά εκεί εσύ ,κολλημένη-ος.

Ααααα, σου λέει, εγώ έχω προτεραιότητα τα παιδιά μου αλλά είσαι κι εσύ στην ζωή μου. Και το πιστεύεις εσύ το βλίτο. Αστερίσκος ήσουν , είσαι και θα είσαι..
Να κάνεις τα θελήματα. Να σε στύψει σαν λεμονόκουπα. Το παιδί για τις δουλειές.
Κάποιος θα ρωτήσει. Και τι θα γίνει ρε μάγκα; Εάν έχει παιδιά ο άλλος και εσύ όχι , τότε τι θα κάνει;. Δεν έχει δικαίωμα να ξαναφτιάξει την ζωή του; Τι να τα κάνει τα παιδιά ; Να τα φάει;
Σωστόοοοοοοοςςςςςςς…………

Να μην τα φάει ρε φίλε . Ίσα ίσα. Να βοηθηθεί και να του συμπαρασταθεί και ο/η σύντροφος του , αλλά όχι εις βάρος του. Να υπάρχει ένα μέτρο. Μην τον χαντακώσεις τον άλλον. Μην τον στύψεις. Τα δικαιώματα του άλλου στην σχέση ποια είναι; Να υπηρετεί μόνον; Ο κουβαλητής και το υπηρετικό προσωπικό;
100-0 σε πάει και στο ενενήντα πέναλτι. Εσύ ότι βάζεις είναι άκυρο. Δεν έχεις δικαίωμα εσύ; Δεν ξέρεις εσύ ;Δεν έχεις υποχρεώσεις εσύ; Εσύ είσαι για να εκτελείς;

Και έρχεται η επόμενη έξοδος . Φάγατε τα πρώτα. Μόλις έρχονται πάλι τα δεύτερα σου λέει πάλι:
-φάε γρήγορα πρέπει να φύγουμε.
-Τι έγινε πάλι ρωτάς.
– Πάμε να πάρουμε τον Νιόνιο, λέει.
-Τι έπαθε, ρωτάς.
-Τον πονάει η κοιλιά του, και θα τον επιστρέψουμε σπίτι , λέει.

Εν τω μεταξύ ο Νιόνιος , ο γιόκας 20 ετών 120 κιλά, μεγαλωμένος σε φάτνη και στα αραχνοΰφαντα, να τον ζεσταίνουν οι ατμοί από πατάτες τηγανητές και κοντοσούβλια, είχε πάει σε ένα πάρτυ και έφαγε δεκατέσσερις ζαμπονοτυρόπιτες , δεκαπέντε τυροπιτάκια, οκτώ παγωτά , πέντε μπώλ με ξηρούς καρπούς και τον έπιασε τσιρλιό. Να κλάνει και να βογγάει μέσα στο αμάξι ο Νιόνιος ο γιός ο μονάκριβος.
– Τι έχεις παιδί μου; Τι έχεις Απόλλωνα μου; Τι έχεις καμάρι μου.
– Θέλω να χέσω ,μάνα….δεν μπορώ…….
-Κρατήσου μωρό μου, άρχοντα των δακτυλιδιών , βασιλιά των Ιουδαίων και θεέ του Ολύμπου….
– Χέζομαι μάνα , χέζομαι……….
Και συ στο κατόπι ρε βλίτο, να χέσει ο ημίθεος Απόλλωνας.
Κοτζάμ μαντράχαλος και για να χέσει θέλει τη μάνα του.
Και συ που κολλάς σε όλα αυτά ; Ότι και να κάνεις όπου και να πας, να στο βγάζει ξύδι και τρεις η εφτά εικοσιένα. Αν παραπονεθείς εσύ για κάτι, την έβαψες.
-Δεν με σέβεσαι ,θα σου πει.
-Μου το έβγαλες ξινό, θα σου πει.
-Δεν με υπολογίζεις , δεν μου συμπαραστέκεσαι………δεν….δεν….δεν…….. «Δεν μας γ@μ@ς»…λέω εγώ…….

Αλλά εσύ εκεί Βλίτο. Βράχος. Κόλλημα. Από Μαθουσάλας ελπίζεις να αναβαθμιστείς σε Ναβουχοδονόσωρ τον Β’.
Και να σου κάνω μία ερώτηση που ίσως να μην την έχεις σκεφτεί. Εάν αντάλλαζες θέσεις και ρόλους με αυτόν τον σύντροφο τι θα συνέβαινε; Θα υπήρχε η ίδια ανεκτικότητα με αυτήν που αφιερώνεις εσύ; Δεν το πολυκόβω ………. Θα είχες φάει σουτ προ πολλού. Θα σε είχε φάει η μαρμάγκα. Η μήπως κάνω λάθος;

Και έρχονται οι γιορτές και θα πάρεις άδεια από τη δουλειά και λες αααα….. θα βρεθούμε και λίγο, να τις περάσουμε σαν άνθρωποι. Αμ δε. Θα έρθει η κόρη μου σου λέει που σπουδάζει, θα φέρει και τον γκόμενο μαζί, θα έρθει και ο φίλος του γκόμενου ,θα έρθει και η ξαδέλφη του φίλου του γκόμενου της κόρης , η κόρη η μολυβδωτή η γλυκομολυβδοκαντηλοπελεκητή.
Εσύ φάε σουσάμι με μπρόκολο μόνος σου διότι εμείς είμαστε ρεζερβέ.

Ντρουμπιόν αντερστασιέν; Ζεμπουφόν τσιρλιό με φρικασέ. Φάτην τώρα που τσούζει γιατί μετά θα σου αρέσει περισσότερο!!!!!
Και όσο περνάει ο καιρός αντιλαμβάνεσαι ότι ανεβαίνει ο πήχης. Πρέπει να προσπαθείς περισσότερο. Άρα θα σφίγγεσαι και περισσότερο. «Λέει αμάν να βγει η πορδή μα ο π@@τσ@ς την σπρώχνει μέσα». Και να υπομένεις περισσότερο. Και φυσικά να θυμώνεις περισσότερο. Και να υποτιμάς τον εαυτό σου περισσότερο. Και να χάνεις την αυτοεκτίμηση σου περισσότερο. Και θα περπατάς πάνω σε egg shells(τσόφλια από αυγά). Να μην κάνουν θόρυβο. Διότι αν κάνουν θόρυβο θα φταις. Και θα χαρακτηριστείς αχάριστος, κακεντρεχής και εμπαθής.
Πρόσεχε, μην κλάσεις σε ακούω.
«Κάτσε κάτω από την μπάρα».

Και αφού υπομένεις και παραχωρείς δίχως να βάζεις όρια θα έρθει η μέρα που δεν θα είσαι πια χρειαστός. Άρα δεν θα είσαι επαρκείς. Ήσουν λίγος.
Και θα σου λέει:
-Στο έλεγα εγώ έμμεσα αλλά δεν το καταλάβαινες. Τελικά ο άνθρωπος δεν αλλάζει ποτέ. Δηλαδή εσύ είσαι ο άνθρωπος που δεν πρόκειται να αλλάξεις.

Δηλαδή όσες φορές και να θέλει να χέσει ο Νιόνιος εσύ πρέπει να τρέχεις ξωπίσω. Μην χάσεις μία χεσιά. Αλλιώς έφυγες. Απολύεσαι δηλαδή.
Και τώρα που έφυγες η απολύθηκες , τι; Κάθεσαι και βλέπεις τηλεόραση στο καναπέ. Να περάσει η ώρα. Κακό δεν είναι να βλέπεις να τηλεόραση. Κι αυτό πολλές φορές θεραπεία είναι. Θα έρθει και η ώρα που θα κάνεις κάτι πιο εποικοδομητικό. Άλλο είναι το κακό.
Το κακό είναι το ότι δεν βλέπεις την «λούμπα» που συνέχεια πέφτεις μέσα. Στο είπα εξαρχής ότι δεν φταις εσύ γι αυτό που κληρονόμησες με το ζόρι. Εσύ φταις στο ότι ξαναπέφτεις στην ίδια «λούμπα» .
Νόμος: « όσο παραχωρείς ο άλλος θέλει περισσότερα».

Και μην νομίζεις ότι και εσύ είσαι καλά. Και εσύ από τα ίδια είσαι. Όταν σου δοθεί η ευκαιρία μπορεί να μην κάνεις ακριβώς τα ίδια, να μην έχεις το ίδιο κίνητρο αλλά το δάκτυλο στο μέλι θα το βάλεις. Όποιος δεν μπορεί να ελέγξει τα όρια του άλλου αλλά επιμένει στην σχέση και παραχωρεί , τότε δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τα όρια τα δικά του. Άλλος Νόμος αυτός. Άρα , άνθρωπε μου πρέπει να δουλέψεις το θέμα των ορίων. Και όχι μόνος σου. Διότι όταν σε έκαναν έτσι , κανείς δεν σε ρώτησε. Αλλά και να σε ρωτούσαν , μήπως ήξερες; Άρα αφού δεν ήξερες τότε πως θα ξέρεις τώρα; Συμπέρασμα. Κάποιος άλλος πρέπει να στα διδάξει.

Όταν δεν είσαι το θύμα που αισθάνεσαι ότι είσαι τώρα, όταν θα αισθανθείς καλύτερα γίνεσαι θύτης. Είναι πολύ κοντά η συσχέτιση. Ένα τσιγάρο δρόμος. Κι αν όχι με αυτόν τον ίδιο τρόπο , υπάρχουν άλλοι χιλιάδες τρόποι να το κάνεις. Και ούτε που θα το καταλάβεις.
Και εδώ είναι η χρυσή τομή που συνδέει την «αξία» που προανέφερα . Το θυμάσαι; Ας το ξαναπούμε.
«Δώσε πρώτα αξία σε σένα και έπειτα στους άλλους. Και που είσαι; Μάθε πρώτα τι σημαίνει να έχεις αξία. Όχι πάλι ότι σε βολεύει. Οκ; Γιατί όλες το ίδιο λένε. «εγωωωωω αξίζωωωωω πολλάααααααα….» …μου το είπε και ο παπάς…..! Δεν μας χέζεις κυρία Ζουμπιφόν; Οι άλλοι τι βλέπουν σε σένα μετράει και όχι τι βλέπεις εσύ για τον εαυτό σου. Κι άφησε τον παπά ήσυχο».

Τι σημαίνει αυτό;
Αυτό σημαίνει όταν μάθεις να κτίζεις τα όρια σου , να τα εφαρμόζεις σωστά και δίκαια τότε δίνεις αξία στον εαυτό σου. Τα όρια που χαράζουν το που πρέπει να σταματάει ο άλλος και που πρέπει να ξεκινάς εσύ. Κι αντίστροφα. Και να τα τιμάς. Έτσι αποκτιέται η αξία και όχι όταν στο λέει ο παπάς. Οκ;
Και η αξία φαίνεται από μακριά. Από χιλιόμετρα μακριά. Και όταν πραγματικά αξίζεις τότε θυμίσου με δεν θα στο λέει κανείς. Διότι θα ανήκει στα «ευκόλως εννοούμενα». Και ούτε εσύ θα επιδιώκεις να το ακούς . Δεν θα το επιδιώκεις εφήμερα. Εδώ κολλάει και το «μην αναλώνεσαι ασκόπως». Διότι δεν θα το χρειάζεσαι πια να το ακούς. Θα το έχεις κατακτήσει ήδη και δεν θα το ζητάς εκεί έξω όπως κάνεις τώρα. Θα είσαι εσύ και αξία σου σε μία οντότητα πλέον. Γκέγκε;
Και τώρα βρίσε με.