Συνεργαζόμενη Κεντροαριστερά: Όραμα ή Μύθος;

«Ποτέ μην αφήνεις μια καλή κρίση να πάει χαμένη», έλεγε ο Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, (1874 – 1965), Βρετανός πολιτικός, στρατιωτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας, πρωθυπουργός της χώρας του, κατά τις περιόδους 1940-45 και 1951-55, ένας από τους αρχιτέκτονες της συμμαχικής νίκης κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο γι’ αυτό και ονομάστηκε «Πατέρας της νίκης».! Ο δε μεγάλος τιμονιέρης, ο Μάο Τσετούνγκ, Κινέζος κομμουνιστής, επαναστάτης και ιδρυτής της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, συμπλήρωνε πως, «η επανάσταση δεν είναι δεξίωση τσαγιού».!

Οι Κεντροαριστεροί στην Ελλάδα, που βιώνουν μια μεγάλη κρίση, τόσο στο εσωτερικό των κομμάτων τους, όσο και στις μεταξύ τους σχέσεις, καθώς και σε εθνικό, πανευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον, αφήνουν την κρίση να πάει χαμένη, χωρίς να την εκμεταλλευτούν, ενώ προσβλέποντας σε μια συσπείρωση των δυνάμεών τους, αντί να προωθούν κάτι το επαναστατικό, αρέσκονται κι αρκούνται σε βιβλιοπαρουσιάσεις…, δηλαδή σε δεξιώσεις τσαγιού, όπως θα έλεγε κι ο σοφός Μάο.

Από τον παντοδύναμο ΣΥΡΙΖΑ του 2015 στην πολυδιάσπαση

Δέκα χρόνια από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015, η τότε κυβερνώσα παράταξη, ο νυν ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, παλεύει για την τέταρτη ή Πέμπτη θέση στο παρόν πολιτικό σκηνικό, ενώ από τα σπλάχνα της έχουν προκύψει τέσσερα κόμματα, η ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, η ΠΛΕΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ της Ζωής Κωνσταντοπούλου, το ΜΕΡΑ25 του Γιάνη Βαρουφάκη και η «Λαϊκή Ενότητα» του Παναγιώτη Λαφαζάνη, που αντικατέστησε την Αριστερή Πλατφόρμα. Το κοινό κυβερνητικό τους παρελθόν, αντί να ενώνει τους συγκεκριμένους πολιτικούς σχηματισμούς, τους απομακρύνει έτι περαιτέρω.

Στα χρόνια γιγάντωσης του ΣΥΡΙΖΑ, από το 2010 μέχρι και το 2015, κατά την περίοδο διακυβέρνησης, από το 2015 μέχρι το 2019 και στη διάρκεια της δυναμικής αντιπολίτευσης, του περήφανου κι απρόσμενου 31,6%, από το 2019 μέχρι και το 2023, η ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα, χρεώνεται εξ ολοκλήρου, την μη γείωση της παράταξης με την κοινωνία. Μετά από 10 και πλέον χρόνια πολιτικής πρωταγωνιστικής παρουσίας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκτησε παρουσία στην νεολαία, τα συνδικάτα, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, στους χώρους δουλειάς και παραγωγής της πολιτικής. Επιπλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε ρίξει πολιτικές γέφυρες προς το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Αντίθετα, οι ψηφοφόροι που γιγάντωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ανέδειξαν σε κυβερνώσα παράταξη, προερχόμενοι κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, αντιμετωπίστηκαν από τους παλαιοκομματικούς της πλατείας Κουμουνδούρου, ως πολιτικοί πρόσφυγες. Αυτή η πολιτικά ολέθρια πρακτική, χρεώνεται αποκλειστικά στον Αλέξη Τσίπρα, καθώς στα χρόνια της αδιαμφισβήτητης ηγεσίας του, δεν προσάρμοσε τον παλαιοκομματικό ΣΥΡΙΖΑ στην κανονικότητα και τα αφηγήματα της νέας μεταμνημονιακής εποχής.

Το παρόν πολιτικό σκηνικό

Στο παρόν πολιτικό σκηνικό η Νέα Δημοκρατία, ως κυβέρνηση έχει κουράσει κι έχει κουραστεί. Όλες οι δημοσκοπήσεις αναδεικνύουν μια ολοένα και διογκούμενη κοινωνική αντιπολίτευση, η οποία όμως δεν αντιστοιχίζεται σε πολιτική. Εδώ ακριβώς εντοπίζεται η πολιτική ελλειμματικότητα της Αντιπολίτευσης. Δεν εισπράττει από την όποια φθορά της κυβέρνησης.

Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Metron Analysis, για το MEGA, η Νέα Δημοκρατία, διατηρεί μεν προβάδισμα 11,7 μονάδων, (29,1%), από το δεύτερο ΠΑΣΟΚ (17,4%), ωστόσο, η κυβέρνηση έχει αρνητική αξιολόγηση κατά 64%, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει 63% αρνητικές γνώμες, το ΠΑΣΟΚ έχει 67% αρνητική αξιολόγηση, ενώ ο Νίκος Ανδρουλάκης 64% αρνητική επίσης.

Πέραν όλων τούτων, ο κίνδυνος για την κυβερνώσα παράταξη δείχνει να έρχεται εκ δεξιών της γαλάζιας παράταξης, καθώς άνοδο παρουσιάζουν κόμματα όπως η Ελληνική Λύση (9,8% από 8,7% στην περασμένη μέτρηση) αλλά και η Φωνή Λογικής (7,1% από 5,3% στην περασμένη μέτρηση). Το δε κλίμα οικονομικής δυσαρέσκειας τροφοδοτούν άνεργοι, αγρότες και μισθωτοί του Ιδιωτικού Τομέα σύμφωνα με τα ποιοτικά στοιχεία της δημοσκόπησης.

Επικοινωνιολόγοι, ερμηνεύοντας τα ανωτέρω στοιχεία, συγκλίνουν στο συμπέρασμά ότι, την φθορά της κυβέρνησης εισπράττουν πρώτιστα τα κόμματα της δεξιάς όχθης της γαλάζιας παράταξης, Ελληνική λύση του Κυριάκου Βελόπουλου και Φωνή Λογικής, της Αφροδίτης Λατινοπούλου, και με μικρότερες εισροές η Πλεύση Ελευθερίας, της Ζωής Κωνσταντοπούλου και το ΜΕΡΑ 25 του Γιάννη Βαρουφάκη. Ειδικά ο Στράτος Φαναράς της Metron Analysis, υποστηρίζει πως υπάρχουν δύο διάχυτοι πόλοι αριστερά του ΠΑΣΟΚ και δεξιά της ΝΔ οι οποίοι κατά το δημοσκόπο επικοινωνούν μεταξύ τους.

Κεντροαριστερά – Συζητούν αλλά δεν συμφωνούν

Όλοι στην Κεντροαριστερά δηλώνουν αντίθετοι στην πολιτική της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στην παρουσίαση του βιβλίου του δημοσιογράφου, Δημήτρη Ψαρρά, με τίτλο «Μία θητεία. Το “Επιτελικό Κράτος” του Κυριάκου Μητσοτάκη (2019-2024)», Παύλος Γερουλάνος, Όλγα Γεροβασίλη και Έφη Αχτσιόγλου συμφώνησαν ότι η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη κάνει κακό στη χώρα, στους πολίτες και στους δημοκρατικούς θεσμούς.

Η Όλγα Γεροβασίλη τόνισε την ανάγκη συνεννόησης στον προοδευτικό χώρο λέγοντας πως «είναι κατακερματισμένος και αδυνατεί να δώσει εναλλακτική λύση διακυβέρνησης. Ας αναρωτηθούμε όλες και όλοι: Υπάρχει σήμερα αυτή η «πολυτέλεια»; Έχουμε περιθώρια να μην υπάρχει συνεννόηση; Μπορούμε να δεχτούμε ότι στις εκλογές του 2027 θα εκλεγεί για τρίτη φορά κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας;», αναρωτήθηκε η αντιπρόεδρος της Βουλής. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, Σωκράτης Φάμελλος, προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Άφησε, για δεύτερη φορά ανοιχτό το ενδεχόμενο συγκρότησης ακόμη και κοινού προοδευτικού ψηφοδελτίου, μιλώντας στο Action24. Την ιδέα ενός κοινού προοδευτικού ψηφοδελτίου είχε υπαινιχθεί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ, μιλώντας προ εβδομάδων στον τηλεοπτικό σταθμό Attica,

Κοινό Ψηφοδέλτιο – Ουδείς το θέλει

Είναι σαφές, πως ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, με την πρότασή του για κοινό ψηφοδέλτιο αιφνιδίασε όλες τις ηγεσίες και τα κόμματα της Κεντροαριστεράς, μηδέ του δικού του κόμματος εξαιρουμένου. Μια τέτοια εξέλιξη θα προαπαιτούσε διάλυση των υπαρχόντων κομμάτων και τη δημιουργία νέου κόμματος με νέα ηγεσία, κατά το πρότυπο της ΈΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΟΥ, που δημιουργήθηκε από τη συνένωση των κομμάτων του κέντρου στις 19 Σεπτεμβρίου του 1961, υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου.

Ωστόσο, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ –ΠΣ, θα συναινούσαν σε μια αυτοδιάλυσή τους. «Ο στόχος μας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ να ξαναγίνει αξιωματική αντιπολίτευση» τόνισε ο κ. Φάμελλος, στην ίδια του παρέμβαση, συμπληρώνοντας πως «επειδή αυτό αφορά βουλευτές που είναι ανεξάρτητοι ή μπορεί να είναι σε άλλα κόμματα, εννοεί την ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, δεν πρέπει να έχουμε τέτοια ανάγνωση πολιτικής. Εμείς έχουμε καταθέσει μία πρόταση για όλες και όλους που διαφώνησαν, που από τραβήχτηκαν από την πολιτική δράση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ. Χωρίς προϋποθέσεις ή ανταλλάγματα έχουμε κάνει ένα προσκλητήριο για όλες τις χρονικές στιγμές των διαφωνιών». Με απλά λόγια, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, επιδιώκει συνένωση με την ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ώστε να επανέλθει στα έδρανα της Αξιωματικής Αντιπολίτευση και να διεκδικήσει τον ρόλο του κεντρικού πόλου της όποιας περαιτέρω συσπείρωσης.

Στο ίδιο πνεύμα και στην Χαριλάου Τρικούπη, από την θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που έχουν λόγω της πολυδιάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και με τα ενισχυμένα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, κρίνουν πως το ΠΑΣΟΚ είναι ο πόλος γύρω από τον οποίο μπορεί να επιτευχθεί ή όποια συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων.

Πατριωτικό Μέτωπο α λα Γαλλία – Αντίθετος ο νόμος

Μέσα στο γενικό πολιτικό βραχυκύκλωμα περί ανασύνθεσης του προοδευτικού χώρου, συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων και εναλλακτικού κυβερνητικού σχεδίου, πολλοί ρομαντικοί λανσάρισαν στον πολιτικό λόγο, το Πατριωτικό Μέτωπο, όπως έκαναν οι Γάλλοι. Ωστόσο, ένα τέτοιο μέτωπο, σκοντάφτει στον εκλογικό νόμο. Πρώτον, ο συνασπισμός κομμάτων δεν παίρνει το εκλογικό μπόνους σε περίπτωση που κόψει πρώτος το εκλογικό νήμα. Δεύτερον, το γαλλικό εκλογικό σύστημα έχει δύο γύρους εκλογών, όπου στον πρώτο ο ψηφοφόρος ψηφίζει το κόμμα του και στον επόμενο ψηφίζει το κόμμα του συνασπισμού που κατέκτησε την πρωτιά στον πρώτο. Αυτό γίνεται στις Αυτοδιοικητικές Εκλογές στην Ελλάδα. Δεν μπορεί όμως να γίνει σε εθνικές εκλογές.

Τούτων, όλων των ανωτέρω δοθέντων, η όποια συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων μπορεί να προκύψει, είτε με την δημιουργία νέου κομματικού φορέα, είτε με συνεργασία μετεκλογική και σε περίπτωση που πρώτο κόμμα είναι κάποιο από την κεντροαριστερά για να συνεργαστεί με τα επόμενα κι αν οι αριθμοί το επιτρέπουν.

Διαφορετικά η συνεργασία, παραμένει όραμα θερινής νυκτός.