Κυβέρνηση με πλώρη τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης

«Ώδινεν όρος και έτεκεν μυν», σε απλή μετάφραση «κοιλοπονούσε το βουνό, για να γεννήσει ένα ποντίκι». Ώδινεν όρος, Ζευς δ’ εφοβείτο, το όρος έτεκε μυν, δηλαδή «έπιασαν οι πόνοι του τοκετού το βουνό κι ο Δίας φοβόταν, αυτό όμως γέννησε τελικά ποντικό». Στην απλή καθομιλουμένη, σε πιο «μοντέρνα» ελληνικά είναι το «Πολύ κακό για το τίποτα» ή ακόμα και το «Σιγά τον πολυέλαιο»…, δένει άνετα κι απόλυτα με τον προχθεσινό ανασχηματισμό της κυβέρνησης.

Από την πλευρά της αντιπολίτευσης και την επανένωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ με την ΝΕΑ ΑΣΙΣΤΕΡΑ, έτσι απλά για να ξανακερδίσουν τα έδρανα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ισχύει το, «Αν δέσουμε μαζί δυο πουλιά, δεν σημαίνει ότι μπορούν να πετάξουν μαζί, παρόλο που έχουν τέσσερα φτερά», έλεγε ο Πέρσης ποιητής, Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί (1207-1273). Στο σύνολο της Κεντροαριστεράς Αντιπολίτευσης, και την φημολογούμενη ανασυγκρότηση των προοδευτικών δυνάμεων, (έτσι χωρίς πρόγραμμα, όπως θα έλεγε η Μαρία Ρεζάν), να θυμηθούμε τον Πολωνό φιλόσοφο, Stanislaw Jerzy Lec, (1906-1966), ο οποίος αποφαινόταν κυνικά, ότι, «Εγώ δεν συμφωνώ με τα μαθηματικά. Το άθροισμα πολλών μηδενικών είναι ένας επικίνδυνος αριθμός».

Ας καταλάβουν επιτέλους, συμπολίτευση κι αντιπολίτευση, τον Έλληνα Ευριπίδη, Αρχαίος τραγικός (480-406 π.Χ.), «Τα πολιτικά συστήματα χάνουν την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων ακριβώς διότι αδυνατούν να λύσουν τα προβλήματά τους».

Η πικρία μιας ολόκληρης κοινωνίας

Στην Ελλάδα, όπως και οι μετρήσεις των τάσεων της κοινής γνώμης πασιφανώς καταδεικνύουν, τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν την χώρα, – Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ – , έχουν απωλέσει την κοινωνική τους αποδοχή. Η κοινωνία δεν τα εμπιστεύεται και επιπλέον δεν πείθεται από τις όποιες υποσχέσεις των αντίστοιχων ηγεσιών τους.

Στα αξιοσημείωτα ποιοτικά χαρακτηριστικά της έρευνας, της Real Polls για το Protagon.gr, διάχυτη είναι η απογοήτευση των πολιτών, καθώς κυρίαρχη άποψη αναδεικνύεται ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν έχουν επίγνωση των πραγματικών αναγκών της κοινωνίας, σε ποσοστά 70% και 66% αντίστοιχα. Επιπλέον, στην ίδια έρευνα της κοινής γνώμης, γίνεται πλέον σαφές ότι αμφισβητείται ουσιαστικά η διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αλλά και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Νίκο Ανδρουλάκη. Στα ίδια ευρήματα καταλήγει και η έρευνα της Interview για την εφημερίδα Political.gr.

Πέραν όλων τούτων, η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση, εκτοπίζοντας το ΠΑΣΟΚ –ΚΙΝΑΛ στην τρίτη θέση του πολιτικού μας σκηνικού, ενώ η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου παλεύει με το ΚΚΕ για την τέταρτη θέση με τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ να περιορίζεται στα ποσοστά της δεκαετίας του 1990 και την ΝΕΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ να απέχει μακράν από το κατώφλι εισόδου στη βουλή.

Η δημοσκοπική άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας και της Ελληνικής Λύσης, αποτελεί ένα ακόμα πολιτικό παράδοξο της σύγχρονης πολιτικής μας ζωής και του δημόσιου λόγου, καθώς τα δύο αυτά κόμματα κρίνονται ως πλήρως και καθ΄ ολοκληρία προσωποκεντρικά κόμματα. Πέραν του αρχηγού τους δεν διαθέτουν ηγετική ομάδα, άξιο τεχνοκρατικό – στελεχιακό δυναμικό, σαφές πολιτικό αφήγημα και εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης. Αν εκλείψει η Ζωή Κωνσταντοπούλου από την Πλεύση Ελευθερίας και ο Κυριάκος Βελόπουλος από την Ελληνική Λύση, τα δύο αυτά κόμματα καταρρέουν ως χάρτινοι Πύργοι.

Πάντα ταύτα, καταδεικνύουν μια πρωτόγνωρη πολιτική απόγνωση της ελληνικής κοινωνίας και δη σε μια περίοδο, ριζικών διεθνοπολιτικών και γεωστρατηγικών – γεωοικονομικών ανακατατάξεων, οι οποίες ουδείς δύναται να εκτιμήσει επακριβώς ποιες νέες ισορροπίες και συσχετισμούς θα προκαλέσουν και ποιες θα είναι οι συνεπαγόμενες επιπτώσεις για την Ελλάδα.

Ανασχηματισμός με στόχευση την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης

Το ως άνω διόλου εύκρατο πολιτικό κλίμα, το γνωρίζει ασφαλώς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι πολύ κοντά σε αυτόν ευρισκόμενοι κυβερνητικοί και κομματικοί επιτελείς.

Το κυβερνητικό σχήμα με 63 υπουργούς και υφυπουργούς, διαψεύδει για μια εισέτι φορά, την υπόσχεση του Κυριάκου Μητσοτάκη για σύγχρονη διοίκηση σε σύγκρουση με τον παλαιοκομματισμό. Η Ελλάδα έχει μεγαλύτερο κυβερνητικό σχήμα από τις ΗΠΑ και την Κίνα. Απλά η κυβέρνηση των 63 υπουργών και υφυπουργών, αποσκοπεί στην μη διατάραξη των λίαν ευαίσθητων ισορροπιών μέσα στην γαλάζια παράταξη. Διόλου τυχαία 4 υπουργοί βρίσκονται στο Μέγαρο Μαξίμου για να υποστηρίζουν τον πρωθυπουργό στο συντονισμό του κυβερνητικού έργου.

Απλά, ευρισκόμενοι face to face με τα προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν, – κάπου χάθηκε η άκρη του νήματος – , επιχειρούν μια φυγή προς τα εμπρός…, «πάμε κι όπου βγει». Στόχος είναι να παραχθεί κάποιο έργο μέχρι και τα εγκαίνια της ΔΕΘ, ώστε ο πρωθυπουργός να ανέβει στο βήμα και έχει «κάτι να πει».

Θα έχει…;;; Ιδού το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου…

Αναμφίβολα και σαφέστατα το κεντρικό πρόσωπο του ανασχηματισμού είναι ο Κωστής Χατζηδάκης, που αναλαμβάνει αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με ουσιαστικές αρμοδιότητες, στα υπουργεία του οικονομικού κύκλου, στο συντονισμό του κυβερνητικού έργου και σαφώς προαλείφεται για ηγετικό ρόλο στην «μεταμητσοτακική» γαλάζια παράταξη, όποτε προκύψει θέμα νέου αρχηγού.

Ο πολλά υποσχόμενος, νέος «τσάρος» της οικονομίας, Κυριάκος Πιερρακάκης, καλείται να αναμετρηθεί με τις διαρθρωτικές δυσχέρειες της εθνικής μας οικονομίας, σε μια οικονομικά κατάκοπη Ευρώπη, με τον οικονομικό προστατευτισμό του Αμερικανού Προέδρου, με το ολοένα και περισσότερο αυξανόμενο ενεργειακό κόστος, εξαιτίας των πολέμων, και τις επώδυνες συνέπειες όλων τούτων να τις επωμίζεται η ελληνική κοινωνία, σε όλα τα επίπεδα των προϋπολογισμών…, οικογενειακού, επιχειρηματικού, κρατικού. Σ αυτό το λίαν δυσμενές εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές οικονομικό κλίμα, ουδείς μπορεί να περιμένει επιτυχίες και θαύματα από τον μέχρι τούδε συνεχώς αναβαθμιζόμενο νέο «τσάρο» της οικονομίας, Κυριάκο Πιερρακάκη.

Αδυναμία Πολιτικής Αντιπολίτευσης

Είναι λίαν διακριτή στην καθημερινότητα του πολίτη, η ολοένα και διογκούμενη κοινωνική αντιπολίτευση. Το 41% της Νέας Δημοκρατίας από τις εκλογές του 2023 δεν υπάρχει. Ούτε δημοσκοπικά και σίγουρα ούτε και κοινωνικά. Από την άλλη και τα πιο μεγάλα κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και το ΠΑΣΟΚ, δείχνουν να μην μπορούν να ανταποκριθούν στα αιτήματα της κοινωνικής αντιπολίτευσης.

Το πολιτικό σκηνικό έχει μπει σε μια νέα δύσκολη περίοδο, όπως εύγλωττα παρουσιάζεται στο πρώτο μέρος του παρόντος κειμένου. Υπάρχει έντονη κοινωνική αμφισβήτηση των θεσμών και η αξιοπιστία της πολιτικής, εν γένει, έχει υποστεί μεγάλα ρήγματα. Η όποια κοινωνική αντικυβερνητική δράση δεν βρίσκει εναλλακτικό πρόγραμμα εφαρμόσιμης διακυβέρνησης.

Μπροστά σ αυτήν την πραγματικότητα, η κοινωνία ζητάει μια εναλλακτική διακυβέρνηση που θα προστατεύσει το Κράτος Δικαίου, τους Θεσμούς, τον κόσμο της Εργασίας, θα παρέχει στον πολίτη ένα υγιές Εθνικό Σύστημα Υγείας, ίσες ευκαιρίες για Παιδεία σε όλους, Δημόσια Τάξη και Ασφάλεια στην Ελληνική Κοινωνία.

Απέναντι σε όλα τούτα, τα κόμματα του προοδευτικού χώρου, αρέσκονται κι αναλίσκονται σε αδιάφορες στρατηγικές μικροκομματικών περιχαρακώσεων.