Η 5η συνάντηση της σχολής γονέων της Μητρόπολης (pics)

Την Κυριακή 23 Μαρτίου 2025, μετά την θεία λειτουργία, στο Πνευματικό Κέντρο της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, πραγματοποιήθηκε η πέμπτη συνάντηση της Σχολής Γονέων της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων, με Θέμα “Η απώλεια στη ζωή μας” και ομιλητή τον κ. Ελευθέριο Ελευθεριάδη, Ψυχολόγο και συγγραφέα.

Την εκδήλωση άνοιξε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος με προσευχή και εν συνεχεία καλωσόρισε το κοινό στο κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο, καθώς και τον προσκεκλημένο ομιλητή, λέγοντας ότι “έχουμε ανάγκη στην εποχή μας από τέτοια φωτισμένα μυαλά όπως ο γνωστός σε όλους μας ψυχολόγος Ελευθέριος Ελευθεριάδης, για να μπορέσει με τον λόγο του να περάσει μια ηλιαχτίδα πνευματικού φωτός που διαχέεται στην άγνοια των ανθρώπων της εποχής που βρισκόμαστε”. Για πρόσφατο γεγονός ύβρεως σε ιερά πρόσωπα της Χριστιανικής πίστης ο Σεβασμιώτατος τόνισε ότι “υπάρχει και η αντίσταση, υπάρχει η υγιής σκέψη, υπάρχει η Εκκλησία μας, υπάρχει το ήθος, υπάρχει η πίστη, υπάρχει η αληθινή αγάπη, υπάρχει η αληθινή τέχνη που φέρνει πολιτισμό”.

Στη συνέχεια τον λόγο πήρε ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Κερκύρας, πρωτοπρεσβύτερος π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός, ο οποίος έκανε μια σύντομη παρουσίαση του τελευταίου βιβλίου του κ. Ελευθεριάδη με τίτλο «Μικρή ανάσα» (εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ) που μιλάει για τον πόνο, την απώλεια και την ελπίδα στη ζωή του κάθε ανθρώπου.

Ο λόγος δόθηκε αμέσως στον ομιλητή, που αφού ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο και τους υπευθύνους της Σχολής Γονέων αλλά και όλους τους παρευρισκόμενους, ξεκίνησε την εισήγησή του λέγοντας τα εξής: “Η εκδήλωση έχει ως θέμα της τον πόνο και την ελπίδα. Ο πόνος είναι ένα Μυστήριο. Μιλάμε για πόνο, γευόμαστε πόνο, γευόμαστε τις ενέργειές του πόνου. Αλλά κανένας δεν μπορεί να πει ότι γνωρίζει πλήρως το τί ακριβώς συμβαίνει με τον πόνο. Είναι όπως ακριβώς ο ήλιος. Ο ήλιος μας ζεσταίνει, μας τρέφει, βιώνουμε τις ενέργειές του στη ζωή μας. Δεν μπορούμε να τον πλησιάσουμε όμως. Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να πονά, να πεθαίνει, να πενθεί. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να ζει αιώνια σε κοινωνία. Αυτό όμως, στη πορεία άλλαξε στην πρώτη πτώση του Αδάμ και της Εύας. Ζούσανε υπέροχα, αλλά κάποια στιγμή παράκουσαν. Τότε ήρθε ο πόνος, η αρρώστια, η απώλεια, τα δάκρυα, ο σπαραγμός. Δεν ήρθαν όλα αυτά σαν τιμωρία. Ήρθαν σαν φυσικό επακόλουθο αυτής της επιλογής. Για να μην γίνει αθάνατο το κακό και να μην υποφέρει ο άνθρωπος αιώνια”.

Το δεύτερο σημείο είναι αν ο πόνος είναι ευλογία. ” Αυτό μόνο ο ίδιος ο άνθρωπος που πονά μπορεί να το πει για τον εαυτό του κάποια στιγμή. Όταν όμως πρόκειται για τον πόνο του διπλανού μας εκεί σωπαίνουμε. Γιατί μπορεί οι προθέσεις σου μπορεί να είναι καλές αλλά να καταλήξεις να κάνεις ζημιά μεγαλύτερη από ότι μπορείς να ωφελήσεις. Ο πόνος δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Όπως και όλα τα πράγματα, όπως και η χαρά, η λύπη, η θλίψη, όλα είναι μέσα στο σωτηριολογικό σχέδιο του Θεού. Το κορυφαίο γεγονός που προκαλεί πόνο στον άνθρωπο είναι ο θάνατος. Από εκεί εκπορεύεται ο πόνος. Από τον θάνατο. Όταν λοιπόν ο θάνατος, που είναι το κορυφαίο γεγονός του πόνου, δεν είναι κάτι το τυχαίο μέσα στη ζωή αλλά έχει λειτουργία την οποία επιτελεί , έτσι ακριβώς και ο πόνος, που είναι κάτι που στη ζωή γίνεται τυχαία”.

Και συνέχισε ο ομιλητής: “Το τρίτο σημείο είναι αν η βίωση του πόνου έχει στάδια. Όλες οι μορφές του πόνου έχουν ένα κοινό, τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται το πένθος τους. Το πένθος, είναι η αντίδραση του ανθρώπου στην απώλεια και κατ’ επέκταση στον πόνο. Όταν ο άνθρωπος βιώνει κάτι άσχημο, μπαίνει αυτόματα στην διαδικασία του πένθους, η οποία έχει στάδια. Η βίωση αυτής της διαδικασίας είναι καθολική. Άρνηση-Θυμός-Διαπραγμάτευση-Κατάθλιψη-Αποδοχή. Η άρνηση είναι η φάση αυτή κατά την οποία δεν δέχεσαι ακόμα το τι έχει συμβεί. Ο θυμός, είναι η εξωτερίκευση της έντασης, η επίρριψη ευθυνών, το μάλωμα, με όποιον κανείς θεωρεί υπεύθυνο, Θεό, ανθρώπους, συγγενείς, γιατρούς, γνωστούς και φίλους. Διαπραγμάτευση είναι τρίτο στάδιο του πένθους,. Και είναι το πιο δύσκολο από όλα. Είναι όλα εκείνα τα «γιατί;». Κατάθλιψη, μετά είναι το πέσιμο, η μαυρίλα, το κενό. Όταν νιώθεις ότι ο χρόνος δεν περνά. Κατάθλιψη, είναι η ανηδονία. Τίποτα δεν σε ευχαριστεί, τίποτα δεν σε γεμίζει, τίποτα δεν είναι αρκετό, τίποτα δεν είναι όπως πρώτα. Τέλος, είναι η αποδοχή. Αποδοχή δεν είναι ότι σταματάς να πονάς. Αποδοχή δεν είναι ότι ξεχνάς τον άλλον. Αποδοχή σημαίνει ότι περάσαμε με ασφάλεια από τα προηγούμενα στάδια του πένθους και ότι συνεχίζουμε την ανηφορική πορεία της ζωής. Το πόσο διαρκεί ένα πένθος, εξαρτάται από τη φύση της απώλειας”.

Κλείνοντας την ομιλία του ο κ. Ελευθεριάδης μίλησε και για το τελευταίο σημείο εισήγησής του, αν περνάει ποτέ ο πόνος. “Ο πόνος περνάει, αλλά η απώλεια είναι αυτή που μένει πάντοτε. Φανταστείτε ένα δάσος που έχει πιάσει φωτιά, κατακαίει τα πάντα και κάποια στιγμή σβήνει. Έτσι και ο πόνος. Όταν ο πόνος κάνει την εμφάνισή του, γίνεται χαμός. Δεν μπορείς να σκεφτείς. Δεν μπορείς να λειτουργήσεις. Καθώς περνάει η ώρα όμως, όπως χαμηλώνει η φωτιά έτσι χαμηλώνει και ο πόνος. Μετά από ώρες, μέρες ακόμα και τα τελευταία κάρβουνα σβήνουνε. Μπορεί ο πόνος να περνά, αλλά η απώλεια μένει πάντοτε εκεί. Κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον πόνο του αδερφού μας χρειάζεται σιωπή, προσευχή και διακριτική παρουσία. Η δουλειά του ψυχολόγου δεν είναι να παρηγορήσει. Είναι να βοηθήσει τον άνθρωπο να περάσει με ασφάλεια μέσα από τα στάδια του πένθους. Γιατί αν κάπου σκαλώσει εκεί ο άνθρωπος, δημιουργείται εν τέλει ψυχοπαθολογία. Και η δουλειά του πνευματικού ή του ανθρώπου της εκκλησίας είναι μία. Να σταθεί δίπλα στον άνθρωπο και να του δείξει ότι υπάρχει προοπτική. Ότι υπάρχει ελπίδα. Να δείξει στον άνθρωπο ότι Χριστός Ανέστη».

Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας ακολούθησε γόνιμος διάλογος με το κοινό που συντόνισε ο υπεύθυνος της Σχολής π. Σπυρίδων Τριαντάφυλλος.