Η καρικατούρα της κυβερνώσας αριστεράς

Οι εξελίξεις στον «ΣΥΡΙΖΑ» δεν έχουν προηγούμενο στο Κομματική ιστορία της μεταπολίτευσης όχι μόνο της Αριστεράς αλλά ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Συνοπτικά η πορεία των γεγονότων από τον Ιούνιο μέχρι σήμερα είναι η εξής, ήττα του Κόμματος στις δεύτερες εθνικές εκλογές (25/06/2023) με είκοσι μονάδες διαφορά που οδηγούν τον Πρόεδρο κ. Τσίπρα σε παραίτηση, ανάδειξη του νέου Προέδρου κ. Κασσελάκη μετά από διπλές εκλογές από τη βάση (17/09/2023 και 24/09/2023) όπου βασική διεκδικήτρια ήταν η κα. Αχτσιόγλου, διάσπαση του Κόμματος με την δημιουργία της Κ.Ο της «Νέας Αριστεράς» (05/12/2023) και πλέον νέα προσφυγή στις κάλπες για την ανάδειξη και πάλι Προέδρου του Κόμματος μετά από παρέμβαση του κ. Τσίπρα η οποία θα λάβει χώρα κάποια στιγμή τον Μάρτιο με αντιπάλους τον νυν Πρόεδρο και πιθανή διεκδικήτρια την κα. Γεροβασίλη. Το ερώτημα είναι απλό, πως η πάλαι ποτέ Κυβερνώσα Αριστερά του 2015-2019 έφθασε στο σημείο ανά έξι μήνες να κάνει προεδρικές εκλογές χωρίς να έχει μεσολαβήσει κάποια εκλογική ήττα και μάλιστα τρείς μόλις μήνες πριν από τις Ευρωεκλογές; Η απάντηση έχει δύο άξονες όπου ο ένας είναι πολιτικός και ο άλλος οργανωτικός. Ο πιο σημαντικός προφανώς είναι ο πολιτικός και συνίσταται στην ουσία της διακυβέρνησης του 2015-2019, ο πυρήνας της οποίας ήταν ο νεοφιλελευθερισμός. Η υλοποίηση του μνημονίου καθαρής νεοφιλελεύθερης κοπής από ένα Κόμμα της Αριστεράς αποτέλεσε αντίφαση εν τοις όροις, η οποία στο τέλος κατέστρεψε την πολιτική του ταυτότητα και το εγκλώβισε στην υπεράσπιση της Κυβερνητικής του πορείας, η οποία όμως τουλάχιστον όσον αφορά τα μνημονιακά μετρά ήταν μία σκληρή Δεξιά πολιτική. Το απότοκο αυτής της κατάστασης είναι η αδυναμία του Κόμματος να διαμορφώσει εναλλακτική πολιτική πρόταση απέναντι στην ΝΔ του κ. Μητσοτάκη ο οποίος ποτέ δεν έκρυψε την ιδεολογική του συγκρότηση και υλοποιεί το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα του από το 2019 και μετά κερδίζοντας όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις (εθνικές, ευρωεκλογές, αυτοδιοικητικές). Ο δεύτερος άξονας ο οργανωτικός σχετίζεται με τις αλλαγές στην δομή του «ΣΥΡΙΖΑ» όσον αφορά τα όργανα του και στο πως συγκροτούνται αυτά. Στα Κόμματα της Αριστεράς τα μέλη ψηφίζουν τους συνέδρους, οι σύνεδροι τα μέλη των οργάνων και τα όργανα αναδεικνύουν τον Πρόεδρο. Τα παραπάνω ίσχυαν για το «ΣΥΡΙΖΑ» μέχρι τον Οκτώβριο του 2016, όπου στο 2ο Συνέδριο ο Πρόεδρος δεν αναδείχθηκε από την Κ.Ε. (Κεντρική Επιτροπή) αλλά από τους συνέδρους, με αποτέλεσμα να μην λογοδοτεί πλέον σε κανένα όργανο παρά μόνο στο Συνέδριο. Η δεύτερη τομή υλοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2022, όπου ο Πρόεδρος αναδείχθηκε από την βάση και ο οποίος πλέον δεν λογοδοτούσε ούτε καν στο Συνέδριο. Το 2023 ο οποιοσδήποτε πολίτης με δύο ευρώ μπορούσε να εγγραφεί μέλος και την ίδια στιγμή να ψηφίσει για τον Πρόεδρο, χωρίς μετά να έχει την παραμικρή υποχρέωση προς το Κόμμα στο οποίο εγγράφηκε και ανέδειξε τον αρχηγό του. Η παραπάνω στρέβλωση οδήγησε στο φαινόμενο «Κασσελάκη», όπου κάποιος άγνωστος στην πολιτική ζωή του τόπου κατόρθωσε μέσα σε τρείς εβδομάδες να κερδίσει το δεύτερο Κόμμα της χώρας.
Η Αριστερά σε οποιαδήποτε Κομματική μορφή της οφείλει να συγκροτήσει συνεκτική πολιτική πρόταση εξουσίας, η οποία θα είναι απέναντι στην κυβερνητική πρόταση της ΝΔ και η οποία θα πείσει τις λαϊκές μάζες ότι αξίζει να την στηρίξουν. Η αδυναμία σοβαρής πολιτική εκπροσώπησης των προοδευτικών πολιτών βοά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και πρέπει να σταματήσει προκειμένου να επανέλθει η ισορροπία στο πολιτικό μας σύστημα.