Η Γεωργία είναι μια μικρή και άγνωστη χώρα στις ανατολικές ακτές τις μαύρης θάλασσας.
Μετά το 1990 έγινε γνωστή εξαιτίας του πρόσφατου και πολυτάραχου βίου της.
Η έκταση της είναι μόλις 67. 700 km , δηλαδή όσο η Πελοπόννησος, η στερεά Ελλάδα και η Θεσσαλία.
Εάν , δε , βγάλουμε τις ορεινές περιοχές του Καυκάσου , το αυτόνομο κρατίδιο της Αμπχαζίας και την βόρεια Οσσετία που συμμετέχει στην Ρώσικη ομοσπονδία , τότε η καθαρή έκταση της είναι όσο η Πελοπόννησος και η Στερεά Ελλάδα με πληθυσμό 3,7 εκατομμύρια κατοίκους μείον 244.236 κατοίκους της Αμπχαζίας.
Κάτω από άλλες περιστάσεις θα ήταν μια μικρή και ήσυχη τουριστική χώρα της Μαύρης θάλασσας με μικρές παραθαλάσσιες πόλεις και χωριά, με χειμερινό τουρισμό στα όρη του Καυκάσου και με τα ξακουστά γεωργικά της προϊόντα . Ειδικά το φημισμένο ορεινό κρασί της .
Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1990 η ασήμαντη Γεωργία προσέλκυσε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ και της ΕΕ εξαιτίας του ότι όλη η χώρα είναι μια κοιλάδα από την Κασπία έως την Μαύρη Θάλασσα , ανάμεσα στην οροσειρά του Καυκάσου και τα όρη της Αρμενίας και του Αζερμπαϊτζάν.
Η Γεωργία ήταν πλέον ο ιδανικός και μοναδικός δρόμος για την μεταφορά των πετρελαίων και του φυσικού αερίου από το Μπακού της Κασπίας θάλασσας προς την Μεσόγειο και την Μαύρη θάλασσα.
Τέσσερις αγωγοί κατασκευάστηκαν για αυτόν τον σκοπό που διατρέχουν την Γεωργία . Οι δύο σημαντικότεροι είναι: Ο πρώτος Baku-Tbilisi-Ceyhan (Μπακού-Τιφλίδα-Τσεϊχαν) που βγαίνει δίπλα στα Άδανα και τον εκμεταλλεύονται εταιρείες πετρελαίου δυτικών συμφερόντων , και ο δεύτερος, ρωσικών συμφερόντων, ξεκινά από το Bacu, διατρέχει 231 χιλιόμετρα εντός του Αζερμπαϊτζάν και καταλήγει στο ρωσικό λιμάνι του Novorossiysk.
Από το 1990 μέχρι σήμερα η Γεωργία έγινε μια από τις πλέον ταραγμένες περιοχές του Κόσμου.
Στις πρόσφατες εκλογές της 26ης Οκτωβρίου του 2024 νικητής βγήκε με 53% το «Γεωργιανό όνειρο» , ένας συνασπισμός κομμάτων με επικεφαλής έναν νέο καθηγητή πανεπιστημίου ονόματι Ηρακλί Κομπαχίτζε 46 χρονών.
Το «Γεωργιανό όνειρο» ανέστειλε μέχρι το 2028 τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Γεωργίας με την ΕΕ εξαιτίας του ότι δεν δέχτηκε τις νομοθετικές ρυθμίσεις που επέβαλαν οι Βρυξέλες στην Γεωργία.
Αυτομάτως η Γεωργία «οδεύει προς την Ορμπανοποίηση» και το «Γεωργιανό όνειρο» (κατά την ΕΕ) έγινε «φιλορωσικό».
«Αντί να ανησυχείτε για μια άμεση σύνδεση με τη Ρωσία που μπορεί να υπάρχει ή να μην υπάρχει, είναι πιθανώς πιο χρήσιμο να δώσετε προσοχή σε έναν ξένο εταίρο που βρίσκεται ήδη εκεί έξω: την Ουγγαρία του Βίκτορ Όρμπαν.» προτρέπει την ΕΕ ο Thomas de Waal σε άρθρο του στην Strategic Europe από το 2013.
Η πρόεδρος της χώρας Σαλομέ Ζουραμπισβίλι, που βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση με το κυβερνών κόμμα, αρνείται να επικυρώσει τις εκλογές διότι , κατά τα λεγόμενα της, έγινε νοθεία και ζητάει να ξαναγίνουν εκλογές με «ανεξάρτητους» παρατηρητές .
Ακολουθούν και συνεχίζονται διαδηλώσεις στην Τιφλίδα με άρωμα πλατείας Μαϊντάν.
Η Γεωργία πλέον θυμίζει όλο και περισσότερο την Ουκρανία του 2014.
«Σχεδόν το ένα τρίτο των ανθρώπων που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις στην Τιφλίδα δεν είναι από τη Γεωργία» , δήλωσε ο Mamuka Mdinaradze, εκτελεστικός γραμματέας του κυβερνώντος κόμματος «Γεωργιανό Όνειρο – Δημοκρατική Γεωργία».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση που δεν έχει ούτε μια σταθερή κυβέρνηση και έχει σακατέψει στο ξύλο κάθε εργαζόμενο διαδηλωτή κατηγορεί την Γεωργία για «Δημοκρατική διολίσθηση».
Η μεν Γερμανία έχει μια κυβέρνηση χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση που στέλνει εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία , ενώ η Γαλλία βρίσκεται στο χείλος της αβύσσου , αν δεν έχει πέσει στο βάραθρο την τώρα που γράφονται αυτές οι λέξεις.
Όπως είπε η Μαρία Ζαχάροβα «Δεν έχουμε να κάνουμε με ευρωπαϊκά γεράκια, αλλά με «μισοπεθαμένα κοτόπουλα».
Θα μπορούσε , πάραυτα, να γίνει η Γεωργία μια νέα Ουκρανία;
Θεωρητικά θα μπορούσε να οργανωθεί ένα πραξικόπημα φιλοδυτικών και χρηματοδοτούμενων ΜΚΟ.
Λείπουν όμως μερικές βασικές παράμετροι.
Καταρχήν δεν υπάρχουν ανάλογοι διεθνείς συσχετισμοί με το 2014.
Μετά δεν έχουμε να κάνουμε με συντονισμένες και χρηματοδοτούμενες ΜΚΟ και οργανωμένους Ναζί αλλά με πέντε χιλιάδες διαδηλωτές με βεγγαλικά.
Τέλος , λείπει και ένας πρέσβης του επιπέδου του Τζέφρυ Πάϊατ.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες η Γεωργία πράττει το μέχρι πρότινος αδιανόητο.
Αρνείται να μπει στην ΕΕ και να δεχθεί την χρηματοδότηση της , κάτι που στην Ελλάδα το φώναζαν στις διαδηλώσεις μόνο οι Κομμουνιστές.
Ο λόγος αυτής της μεταστροφής της Γεωργίας είναι ότι πλέον ούτε ο λαός αλλά ούτε και η αστική τάξη της χώρας έχουν εμπιστοσύνη στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.
Η Γεωργία , όπως και πολλές χώρες του κόσμου πλέον, βρίσκονται μπροστά στο δίλλημα: Να εναποθέσουν την τύχη τους στις ΗΠΑ το ΝΑΤΟ και την ΕΕ η να επιχειρήσουν να υπάρξουν ως ανεξάρτητες χώρες με όλους τους κινδύνους που συνεπάγεται μια τέτοια επιλογή.
Κερκυραίος πολιτης στο Φίλοι του Βίδο: Ούτε φέτος καΐκι, αμφίβολες οι κατασκηνώσεις: “Το Βιδο μας μάρανε. Η βρόμα που έχει μαζευτεί στο πεζοδρόμιο και στα σκαλιά της πρων Ιονικης τράπεζας και νυν…” Ιούν 19, 19:58
