Εις αναζήτηση μιας ανεξάρτητης δικαιοσύνης

Με αφορμή το περιστατικό Λύτρα, παρατηρούμε μια πραγματική παρεκτροπή του δικαι’ι’κού συστήματος.
Σε πλείστες δημόσιες παρεμβάσεις μου στο παρελθόν, έχω αναφέρει (και το πιστεύω) ότι δεν είναι δυνατόν να «γεννά» το δίκαιο η επικαιρότητα, η κοινή γνώμη και τα ΜΜΕ.
Έγινε ένα περιστατικό.
Σοβαρό και σίγουρα καταδικαστέο.
Που όμως κοντεύει να τινάξει στον αέρα όλο το ποινικό σύστημα της Ελλάδας και τις βασικές Αρχές του.
Το ότι ο κόσμος δεν πιστεύει στην Δικαιοσύνη είναι γεγονός και είναι μια κατάσταση που καθημερινά εκτρέφεται από όλα τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία έχουν γνώμη όλοι για όλα.
Οι πιο πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι η Δικαιοσύνη δεν λειτουργεί.
Ποια Δικαιοσύνη όμως;
Αυτή που ποδηγετείται από τα ΜΜΕ;
Αυτή που μπορεί να τραμπουκιστεί από την κοινή γνώμη, αν δεν επιβάλλει μια προφυλάκιση σε κάποιον, επειδή απλά το θέλει ο κόσμος;
Αυτή που δέχεται πειθαρχικό έλεγχο από τον Άρειο Πάγο για να αποφασίσει, προφανώς, αυτό που ο Άρειος Πάγος επιθυμεί, που συμπτωματικά είναι αυτό που και η κοινή γνώμη επιθυμεί;
Αυτή που 1 μέρα μετά «συμμορφώνεται» με τις επιταγές του Αρείου Πάγου (που θυμίζω στις μέρες μας έχει εκδώσει εγκύκλιο μέχρι και για το κίνημα της πετσέτες στις παραλίες!) και προφυλακίζει έναν που δεν έκρινε σκόπιμο να τον προφυλακίσει 1 μέρα πριν;
Αυτήν που έρχεται 2 μέρες μετά να «μεταρρυθμιστεί» για μια πολλοστή φορά από τον Υπουργό Δικαιοσύνης Γ. Φλωρίδη, προσπαθώντας ο τελευταίος να μας πείσει ότι οι σημερινές αλλαγές ως προς το αδίκημα της ενδοοικογενειακής βίας δεν είναι συνυφασμένες με την επικαιρότητα και το περιστατικό Λύτρα;
Τότε γιατί εξαγγέλθηκαν όλα αυτά σήμερα;
Οι εξαγγελίες αυτές δημιουργούν ένα sui generis αδίκημα, ούτε πλημμέλημα ούτε κακούργημα.
Φέρνουν προφυλάκιση στην πλημμεληματική ενδοοικογενειακή βία (είναι πιασάρικο εξάλλου…), έκτιση όλης της ποινής χωρίς δικαίωμα μετατροπής ή αναστολής, παράταση κράτησης αυτοφώρων ενδοοικογενειακής βίας σε 5 μέρες, δυνατότητα επιβολής περιοριστικών όρων πριν την άσκηση ποινικής δίωξης, (δηλαδή πριν ο ύποπτος αποκτήσει το status του κατηγορουμένου), εξαίρεση στα αδικήματα αυτά της ποινικής διαμεσολάβησης κ.ο.κ.
Δηλαδή καταργούνται έμμεσα, σχεδόν όλες οι βασικές αρχές δικαιωμάτων του κατηγορουμένου στο ποινικό δίκαιο.
Που πάμε;
Πόσο θεσμικά ορθή είναι μια τέτοια Δικαιοσύνη;
Πόσο ανεξάρτητη;
Θα «ρωτάει» ο φυσικός δικαστής τα ΜΜΕ ή θα πρέπει να μαντεύει τι αρέσει στον Άρειο Πάγο και στον Υπουργό για να σχηματίζει κρίση για ένα πρόσωπο; Και ανάλογα βέβαια με το πόσο διάσημο είναι, θα επέρχεται και η αντίστοιχη κρίση;
Αυτά τα πράγματα είναι πρωτοφανή.
Εκφεύγουν από μια θεσμική λειτουργία μιας ανεξάρτητης, σύγχρονης, Ευρωπαϊκής Δικαιοσύνης.
Η Δικαιοσύνη πρέπει να διέπεται από βασικές αρχές και διαχρονικούς κανόνες.
Δεν μπορούμε να νομοθετούμε σήμερα για τις παραλίες, αύριο για τη βία μεταξύ των ανηλίκων και μεθαύριο για τη βία κατά των γυναικών, μόνο και μόνο επειδή σήμερα, αύριο και μεθαύριο τα ΜΜΕ ασχολούνται με αυτά.
Αναφέρω τα παραπάνω, γνωρίζοντας ότι μπορεί να γίνω και δυσάρεστος σε κάποιους.
Οφείλουμε, ναι (!), να τα ρυθμίσουμε όλα αυτά τα σοβαρά ζητήματα, αλλά συντεταγμένα, έγκαιρα, ψύχραινα, με μελέτη και πρόληψη.
Οι Δικηγόροι, συλλειτουργοί της Δικαιοσύνης, αναγκαστικά βρισκόμαστε κι εμείς στο κύμα όλης αυτής της δίνης.
Όμως πρέπει να μπει ένα φρένο επιτέλους.
Καλοί οι διάφοροι αγώνες που έχουμε δώσει και που δίνουμε καθημερινά, αλλά τώρα μπαίνει κάτι πολύ πιο σοβαρό.
Η ίδια η ύπαρξη, το κύρος, η ανεξαρτησία και η θεσμική λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Δεν πρέπει να χάσουμε χρόνο.
Προτάσεις και αγώνας τώρα.