Όταν…

Το 1988, προβλήθηκε η ταινία ο «Τελευταίος Πειρασμός» του Μάρτιν Σκορτσέζε στον κινηματογράφο «ΟΠΕΡΑ», στην Ακαδημίας, όπου ένα αφιονισμένο πλήθος θρησκόληπτων, μαζί με ρασοφόρους, εικόνες και λάβαρα, με ύβρεις εναντίον της ταινίας και του αφορεσμένου Καζαντζάκη, επιτέθηκε σε προσερχόμενους εμποδίζοντας την είσοδό τους στον κινηματογράφο. Στη συνέχεια ξήλωσαν την οθόνη και ξέσκισαν καθίσματα, ματαιώνοντας την προβολή.

Τον Καζαντζάκη τον είχε «καταραστεί» από νωρίς το ιερατείο ως άθεο ιερόσυλο, παρ’ όλα αυτά δεν παρέλειψαν να βάλουν στο μνήμα του, στον προμαχώνα Μαρτινένγκο, έναν τεράστιο σταυρό, σε αντίθεση με το χαραγμένο πάνω στην επιτάφια πλάκα πιστεύω του: «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβάμαι τίποτα. Είμαι λέφτερος».

Όταν το 2012 στο θέατρο «Χυτήριο» ανέβηκε η παράσταση “Corpus Christi” ξετυλίχτηκαν και πάλι σκηνές απείρου κάλλους από φανατικούς οπαδούς  παραθρησκευτικών οργανώσεων. Εικόνες μιας θεοκρατικής χώρας και γιατί να το κρύψουν άλλωστε, καμάρι και καουμποϊλίκι τους να απαγορεύουν ό,τι δε γουστάρουν να προβάλλεται!

Όταν προχτές, προβλήθηκε στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης η ταινία της Ελίνας Ψύκου «Αδέσποτα Κορμιά», ταραχή έπεσε και πάλι για την προσβολή «στα πατροπαράδοτα χρηστά ήθη που εκπηγάζουν από τις θεμελιώδεις, κοινωνικές, ηθικές αρχές και αντιλήψεις που κυριαρχούν στην ελληνική πολιτεία!» Θα έχει πολύ ενδιαφέρον να ψάξουμε γι’ αυτές τις «ηθικές αρχές» σε όλες τις εκδοχές της κυρίαρχης ελίτ…

Στοχοποιήθηκε η ελευθερία της τέχνης και του λόγου, επειδή η αφίσα της ταινίας «Αδέσποτα Κορμιά» ξέφυγε από τα επιτρεπτά όρια τα οποία καθορίζονται διαχρονικά από εκείνους που καταδικάζουν Καζαντζάκηδες με την ετυμηγορία πως: «Όλα τα εκδοθέντα έργα του Καζαντζάκη είναι του αυτού ασεβέστατου και αντεθνικού περιεχομένου…».

Τηρώντας το «έθιμο» και πάλι ο πολιτισμός σε απαγόρευση, και οι φρουροί της τάξης και της ευνομίας πάντα επί το έργο απωθώντας φοιτητές και πλήθος κόσμου που είχε συγκεντρωθεί έξω από τον κινηματογράφο «Ολύμπιον», φράζοντας το έμπα των ακροδεξιών εμφορούμενων, όπως πάντα, από… ιερή αγανάκτηση.

Μια παράγραφος από την επιστολή-απάντηση της Διευθύντριας του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Ελίζ Ζαλαντό στον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης βάζει το «πρόβλημα» στη σωστή του διάσταση: «Μα κι εγώ όμως βλέπω έργα που δεν μου αρέσουν και ακούω απόψεις που είναι αντίθετες στις δικές μου. Σε καμία περίπτωση όμως δε θα μπορούσα να ζητήσω την απαγόρευσή τους ή την απόσυρσή τους, διότι αυτό αντίκειται στο Κράτος Δικαίου.»

Όταν και πάλι στη Θεσσαλονίκη «Σάββατο και απόβραδο στην Αριστοτέλους που γερνάς…» δεν υπήρχαν «φλούδες μανταρίνι στα μάτια να πονάς», αλλά μπουκάλια πάνω στα κεφάλια δύο διεμφυλικών ατόμων, σ’ ένα επιχειρούμενο λιντσάρισμα. Οι δράστες δεκάδες νεαροί και τα θύματα να βρίσκουν τελικά «καταφύγιο» σε παρακείμενο κατάστημα εστίασης για να προστατευθούν.

Όταν με τα κάθε είδους «μπαζώματα» εξαφανίζονται τεκμήρια δικαίωσης των θυμάτων, η υποψία συγκάλυψης τείνει να γίνει βεβαιότητα. Γεγονός που το αναδεικνύουν οι επαναλαμβανόμενες οργισμένες μαζικές συγκεντρώσεις, ελπίδες αντίστασης στον κάθε μορφής φασισμό. Πορείες για τη παιδεία, υγεία, για την κρατική δολοφονία των Τεμπών ή για την εισαγγελική απαλλαγή του Μίχου για βιασμό 12χρονης, όπως προχθές στον Κολωνό, και πορείες από τα Προπύλαια στο Σύνταγμα!

Όταν το «σύστημα» βρίσκεται σε βαθιά παρακμή, τότε η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα αλλά ως τραγωδία και όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά πανευρωπαϊκά. Και είναι ακριβώς τότε που η φασιστική πανούκλα, με διάφορες παραλλαγές, απλώνεται επικίνδυνα…