Δύο κείμενα του Σπύρου Μονόπωλη για το Πολυτεχνείο…

Κορφιάτης κι εγώ μνημόνευσα το Πολυτεχνείο, που όσα χρόνια κι αν πέρασαν, είναι ζωντανό
Ήμουν τότε φοιτητής κι έζησα από αρκετά κοντά τον ξεσηκωμό και την τραγωδία της νύχτας εκείνης.

Σπύρος Μονόπωλης

============================================

ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΑ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ

Πριν μισό σχεδόν αιώνα σπάραξε η νύχτα

‘Οταν οι κρότοι της βίας και το φόβου

‘Εσβησαν τα τραγούδια του ξεσηκωμού

Κάτω από τις ερπύστριες των τανκς

Και τις σφαίρες των όπλων

Πριν μισό σχεδόν αιώνα λεύτερα νιάτα

Με αίμα γράψανε μήνυμα ξεσηκωμού

Στους τοίχους στις πέτρες στις κολώνες

Κάστρο φυλάγοντας το ναό της γνώσης

Και μια σπίθα άναψε φλόγα να γίνει ήλιος

Να σβήσει το σκοτάδι της σκλαβιάς

Πριν μισό σχεδόν αιώνα λεύτερα περιστέρια

Μήνυμα ξεσηκωμού κι ελπίδας σκόρπισαν

Σε πόλεις χωριά δάση λαγκάδια και βουνά

Εκείνη τη νύχτα πριν μισό σχεδόν αιώνα

‘Ηρθαν οι μπότες τα όπλα τα τανκς

Γκρέμισαν τις πύλες πλάκωσαν τα κορμιά

Κι έπεσαν στη γη τα περιστέρια

Με τα φτερά σπασμένα ματωμένα

Το ξημέρωμα εκείνο της νύχτας του θανάτου

Μέσα από τα ερείπα και τα σπασμένα κάγκελα

Τα ματωμένα ρούχα και τα σκόρπια παπούτσια

Τους άλικους στη γη στην άσφαλτο λεκέδες

Μέσα από τη σιγή του φόβου και της βίας

Κάτω από τα σύννεφα που έθαψαν τον ήλιο

Χτύποι ακούγονταν παλμοί ξυπνούσαν

Ζωντανές ήταν οι καρδιές πάλλονταν

Χτυπούσαν οι καρδιές λεύτερες

——————————————————————————————————-

Αφιερωμένο στα θύματα του ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου,  Νοέμβρη 17 του  1973

——————————————————————————————————————————————————–

Περιλαμβάνεται στο βιβλίο: “του νου και της καρδιάς, κύκλος Α’ – Στοχασμοί,

ποιήματα 1963-2022″, εκδόσεις image, Κέρκυρα 2022

============================================

Μ Ν Η Μ Η   Ν Ο Ε Μ Β Ρ Η   ‘7 3

Τούτο το Νοέμβρη θύμησες κρυμμένες ζωντανεύουν

“Εδώ Πολυτεχνείο!”

Τρεις μέρες συνθήματα ξεσηκωμού τραγούδια

Τρεις μέρες ελπίδα πανηγύρι Λευτεριάς

Τρεις μέρες άνοιξη Λαμπρή εκείνο το Νοέμβρη

“Ελευθερία Δημοκρστία”

Κι εμείς μελαγχολούμε φοβόμαστε – σαν τότε

Ζωντανεύει ο πόνος ο παλιός και η καρδιά ματώνει

Γιατί ζήσαμε το φονικό τη νύχτα εκείνη 17 Νοέμβρη ’73

Δίπλα μας θυσιάσαν τους αμνούς

Τα παράθυρά μας έσπασαν οι κραυγές των παιδιών

Οι σφαίρες των δημίων τους

Τα πολεμικά εμβατήρια μετά τη σφαγή

Κάποιες (λίγες) πόρτες άνοιξαν κι έκρυψαν

Περιστέρια ματωμένα με τσακισμένα φτερά

Που πέταξαν λίγες μέρες

Τις μέρες που μας δίδαξαν

Πως Λευτεριά σημαίνει αγώνας αίμα θυσία

Εμάς τις χιλιάδες της σιωπής του ύπνου της αδιαφορίας

Που εκείνη τη νύχτα την αξημέρωτη

Τ’ αφήσαμε μόνα τους άοπλα γυμνόστηθα

Μπροστά στις μπούκες των ντουφεκιών και στις ερπύστριες των τανκς

Τα παιδιά μας

Την ελπίδα μας

Τη ζωή μας

————————————————————————————-

Αφιερώνεται στις αγωνίστριες, στους αγωνιστές και στα θύματα

της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973

————————————————————————————-

Περιλαμβάνεται στο βιβλίο: “του νου και της καρδιάς, κύκλος Α’ – Στοχασμοί,

ποιήματα 1963-2022″, εκδόσεις image, Κέρκυρα 2022