Τρομολαγνεία, το όπιο του λαού…

Βιασμοί, γυναικοκτονίες, μπράβοι της νύχτας, δολοφόνοι με πληρωμένα συμβόλαια θανάτου που πυροβολούν καταμεσής των δρόμων. Και το πλέον αποκρουστικό, ένα πλήθος από κάθε κοινωνική τάξη παιδόφιλων… Τελείως αδόκιμος ο όρος. Δολοφόνοι παιδικών ψυχών και σωμάτων, ο σωστός.

Αυτά τα τέρατα νεκρώνουν ό,τι πιο υπέροχο θα συναντούσε στη πορεία της ζωής του το μικρούλι θύμα τους… Ένα κακοποιημένο παιδί, μέχρι και βρέφος, στις ορέξεις του όποιου τέρατος. Είναι δύσκολο έως αδύνατο στη συνέχεια της ζωής του να εμπιστευθεί όποιον ή όποια του χαμογελάσει, του μιλήσει. Πώς να ερωτευθεί μεγαλώνοντας και ποιο γιατρικό ψυχής θα μπορέσει να κλείσει, στην πορεία του βίου του, αυτή την ανοικτή πληγή;

Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν καθάρματα με το προσωνύμιο βιαστές… Και θα συμβαίνει στο πλανήτη, που βιασμένος και αυτός από τους φιλοξενούμενους κατοίκους του, ανεβάζει οργισμένος πυρετό, μετατρέποντας εύκρατες ζώνες σε σαχάριες και τις βόρειες παγωμένες σε τροπικές!

Επώνυμοι βιαστές τέρατα, και λόγω κύρους στο απυρόβλητο, ικανοποιούν τα ανθρωποκτόνα βίτσια τους προστατεύοντας παράλληλα προαγωγούς και κυκλώματα που τους προμηθεύουν τα θύματα…

Καθώς πρέπει έντιμοι και κατά τας Κυριακάς εκκλησιαζόμενοι, όπως και ο θεοσεβούμενος Μίχος. Οι υπεράνω πάσης υποψίας καλοσυνάτοι νοικοκυραίοι, που οι γείτονες της διπλανής πόρτας στο άκουσμα της εμπλοκής τους πέφτουν από τα σύννεφα, με το… αλεξίπτωτο του ανύποπτου πάντα!

Υπήρχαν ανέκαθεν τέτοιου είδους τέρατα. Εκείνο που έλειπε, όμως, στο παρελθόν ήταν όλη αυτή η πτωμαΐνη που δηλητηριάζει εγκεφάλους με τις ατελείωτες τηλε-παρουσιάσεις κάθε μορφής δολοφόνων, ληστών, τραμπούκων, μπράβων, βιαστών και θυμάτων. Με λεπτομερείς αναφορές στο είδος και τη σκληρότητα της πράξης, με προβολές πτωμάτων, ακόμα και με φωτογραφίες ανήλικων θυμάτων.

Ένα τηλε-φροντιστήριο πρωινό και απογευματινό για όλες τις ηλικίες της οικογένειας, που, με αναλυτικό τρόπο και με συνεχείς περιγραφικές επαναλήψεις «αίματος και σπέρματος», πετυχαίνουν απολύτως να εθίζουν στη τρομολαγνεία, ανεβάζοντας ταυτόχρονα και τους δείκτες ακροαματικότητας…

Είναι απαραίτητη η δημιουργία «στρεσογόνου κλίματος», προκειμένου να ενεργοποιηθούν μελετημένα στοχευμένοι μηχανισμοί με συγκεκριμένες επιθυμητές αντιδράσεις του… φιλοθεάμονος κοινού! Κυρίως αποσπώντας, κατά το δυνατόν, την προσοχή του από υπαρκτά καθημερινά προβλήματα επιβίωσης και την ίδια στιγμή προσπερνώντας τις κοινωνικές συνθήκες που παράγει το ίδιο το σύστημα εξουσίας, αυτές που συμβάλλουν καθοριστικά στη δημιουργία αυτής της κόλασης.

Γι’ αυτό οι ντετέκτιβ τηλεπαρουσιαστές δεν αγγίζουν ποτέ την καρδιά των προβλημάτων! Επικεντρώνονται σε μια «ερευνητική» παρουσίαση, με στοιχεία προανακριτικών διαδικασιών, παρουσιάζοντας φυσιογνωμίες δραστών και θυμάτων, συγγενών και φίλων. Στόχος η διατήρηση για όσο περισσότερο χρόνο είναι δυνατόν του «συμβάντος» στη τηλεοπτική οθόνη, με καθημερινές συνέχειες αστυνομικής πλοκής που ανεβάζουν το σασπένς, ξεθωριάζοντας εν τέλει και το κυρίως γεγονός…

Οθόνες που δε διαθέτουν χώρο για να προβάλλουν μια ανάσα ζωής, ένα αισιόδοξο μήνυμα. Να ρίξουν λίγο φως στο καθημερινό μαύρο του τρόμου, την απειλή του δολοφόνου, του βιαστή, του πληρωμένου εκτελεστή…

Το θέμα δεν είναι να μην προβάλλεται το καθημερινό «αστυνομικό ρεπορτάζ» αλλά να μην χρησιμοποιείται αυτό ως σήριαλ τρόμου… Να «περισσέψει» έτσι και κάποιος «αμείλικτος» τηλεοπτικός χρόνος για τα καθημερινά επιτεύγματα ανθρώπων μας, σε διαφόρους τομείς της ζωής!

Και υπάρχουν πολλοί τέτοιοι τομείς, αρκεί να γυρίσουν οι κάμερες προς εκείνη την κατεύθυνση όπου το ανθρώπινο εργαστήρι δεν παύει να επινοεί και να δημιουργεί, ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες… Αυτό όμως, όπως λένε, δεν πουλάει! Και είναι αλήθεια, αφού έχουν μάθει στους τηλε-πελάτες να γεμίζουν το «καλάθι» τους με χοντρά πακέτα τρομολαγνείας!

Εξάλλου, όπως είχε πει και ο Ιταλός συγγραφέας Ουμπέρτο Έκο: «Οι κρίσεις πουλάνε καλά…». Και αν η μέχρι σήμερα αποδοχή αυτού του κατάμαυρου τηλεοπτικού σκηνικού δεν είναι μια γενικότερη πολιτισμική κρίση, τότε τι είναι;