Η Ελλάδα με παρρησία στο πλευρό της Ουκρανίας

Οι δεσμοί που αναπτύσσονται μεταξύ των κρατών, είναι αλήθεια ότι έχουν πολλές αφετηρίες. Οι σχέσεις εξελίσσονται επί τη βάσει πολιτικών, οικονομικών ή γεωπολιτικών συγκλίσεων, ενώ σημαντικοί είναι οι ιστορικοί και θρησκευτικοί δεσμοί που συνδέουν τις χώρες.
Στην περίπτωση της Ελλάδας και της Ρωσίας, υπάρχουν πράγματι ισχυροί ιστορικοί, θρησκευτικοί αλλά και πολιτιστικοί δεσμοί που εξηγούν τα φίλια αισθήματα των Ελλήνων για τους Ρώσους. Στο πολιτικό σκέλος, όλες οι Ελληνικές Κυβερνήσεις – και η σημερινή της Νέας Δημοκρατίας – διεκδίκησαν την περαιτέρω ανάπτυξη, ιδίως των εμπορικών σχέσεων των χωρών μας, αλλά πάντοτε εντός του πλαισίου που επέτρεπαν οι δεσμεύσεις μας απέναντι στους Διεθνείς Οργανισμούς που ανήκουμε.
Ωστόσο, την περασμένη εβδομάδα τα δεδομένα άλλαξαν: ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν αποφάσισε να εισβάλει στην Ουκρανία παραβιάζοντας κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο και τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που ως Μόνιμο Μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του Οργανισμού, όφειλε ιδιαιτέρως να διασφαλίσει. Αποφάσισε αυθαίρετα, να χαράξει εκ νέου τα σύνορα επικαλούμενος ανύπαρκτες απειλές, με την αναθεωρητική λογική του, να θυμίζει πρακτικές του 19ου αιώνα.
Μη σεβόμενος την Εθνική κυριαρχία ενός ελεύθερου και δημοκρατικού κράτους, ο Πούτιν προσπαθεί να αλλάξει τις γεωπολιτικές ισορροπίες της Ευρώπης και να δημιουργήσει μια νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας, που ικανοποιεί τα ρωσικά συμφέροντα. Πρόκειται συνεπώς και για μία ευθεία απειλή κατά της ΕΕ, η οποία δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει αποδεκτή.
Έτσι η ΕΕ, καταρρίπτοντας ένα ταμπού που «έσερνε» από την ίδρυσή της, αποφάσισε να χρηματοδοτήσει για πρώτη την αγορά εξοπλισμού για μία τρίτη χώρα, όπως είναι η Ουκρανία. Ακόμα και κράτη που διατηρούσαν παραδοσιακά «ίσες αποστάσεις», ανακοίνωσαν την αποστολή αμυντικού υλικού στην Ουκρανία, όπως η Φινλανδία.
Η απόφαση λοιπόν της Ελληνικής Κυβέρνησης να στείλει αμυντικό υλικό στην Ουκρανία – έστω και αν έχει συμβολικό χαρακτήρα – αποτελεί πράξη αλληλεγγύης προς τον μαχόμενο Ουκρανικό λαό. Πολλώ δε μάλλον τώρα που η Ελληνική Ομογένεια θρηνεί για τις δολοφονίες αμάχων από αναιτιολόγητους βομβαρδισμούς των Ελληνικών χωριών από τους Ρώσσους. Είναι όμως πρωτίστως μία ισχυρή απόδειξη συνέπειας της Χώρας μας στις διαχρονικά σταθερές θέσεις που προβάλλει στην εξωτερική πολιτική. Αν η Ελλάδα δεν έδειχνε την έμπρακτη αλληλεγγύη της σε μία χώρα που δέχεται απρόκλητη επίθεση, μόνο αναξιόπιστη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, αφού ιδιαίτερα μετά την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, απαιτεί τον απόλυτο σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Συνθηκών.
Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν φοβάται να πάρει θέση όταν καταπατούνται βάναυσα οι αρχές και οι αξίες που και η ίδια πρεσβεύει στην εξωτερική πολιτική. Επιπλέον, δεν θα μπορούσε να είναι απούσα από την προσπάθεια ευθυγράμμισης της οικονομικής ισχύος της ΕΕ με ένα αντίστοιχο γεωπολιτικό εκτόπισμα που επιτέλους ξεκίνησε με εμφατικό τρόπο να οικοδομείται μετά την ρωσική εισβολή. Πράγματι, η νέα ρητορική για την ισχυροποίηση του Γαλλογερμανικού άξονα, με το εξοπλιστικό πρόγραμμα μαμούθ που εξήγγειλε η Γερμανία, η ομοφωνία ΝΑΤΟ και ΕΕ για σκληρές οικονομικές κυρώσεις και η εν γένει απομόνωση της Ρωσίας από την δύση, δημιουργούν νέα δεδομένα και ορθώνουν ένα “τείχος” απέναντι στις πολεμοχαρείς δηλώσεις των Ρώσων αξιωματούχων, που δεν διστάζουν να απειλούν ακόμη και με πυρηνικό όλεθρο!
Ίσως ο Πούτιν να πετύχει τελικά την “de facto” διχοτόμηση της Ουκρανίας πνίγοντάς την στο αίμα, όμως με την ομόθυμη και πολυεπίπεδη αντίδραση του Δυτικού Κόσμου, σύντομα θα ψάχνει οδό διαφυγής…

*Δημοσιεύθηκε στο thepresident.gr στις 4/3/2022.