Τα δεσμά

Γεννήθηκα η τυχερή

σε μια πανώρια χώρα,

μικρή, φτωχή μα ιερή,

με ομορφιές πληθώρα.

Αρχαίων έργα ευλογούν

την πέτρα και το χώμα,

Τέχνη και Πνεύμα οδηγούν

όλο τον κόσμο ακόμα.

Η δόξα και η λεβεντιά

έστεψαν παλικάρια

μα πάντα μέσα στη νυχτιά

ελλόχευαν λιοντάρια.

Διώξεις κι εξευτελισμοί,

σφαγές και προδοσίες,

αδερφοκτόνοι σπαραγμοί,

μαρτύρια κι εξορίες.

Το αίμα ποτάμι έτρεξε,

έθρεψε κυπαρίσσια,

άλικο χρώμα έβαψε

κελιά και ξερονήσια.

Μαύρες σελίδες έγραψε

γι’ αυτά η ιστορία

κι η μνήμη πια τα έθαψε

σε σκοτεινά αρχεία.

Πατρίδα μου ταλαίπωρη

και σκλάβα τόσα χρόνια,

θαρρείς πως λευτερώθηκες

μα δέσμια είσαι ακόμα.

Προσπάθεια κατέβαλες

να βγεις απ’ τα δεινά σου

μόν’ πάλι ξένους έβαλες

μετόχους στα κοινά σου.

Σύμμαχοι, εταίροι και θεσμοί

σου ‘ταξαν σωτηρία

κι ύστερα ήρθαν δανεισμοί,

μνημόνια, ομηρία.

Στις δυσκολίες τους καλείς

και τάχα σε βοηθάνε,

μα όσο κι αν παρακαλείς,

νέα φέσια σου φοράνε.

Τ’ ασημικά σου παίρνουνε,

τα πιο καλά φιλέτα

κι αυτοί τουρίστες φέρνουνε

που τους ταΐζεις φέτα.

Οι αφέντες τώρα πια φορούν

κοστούμια και παπιόνια,

μα από μέσα οπλοφορούν

και μας κινούν σαν πιόνια.

Με υποκρισία μας πουλούν

φρεγάτες, αεροπλάνα,

μας ξεγελούν, μας απειλούν

και καταστρώνουν πλάνα.

Προς όφελος των οίκων τους

μέτρα σκληρά έχουν πάρει

και των φτωχών αποίκων τους

σφίγγουνε το ζωνάρι.

Γεννήθηκα η τυχερή

σε μια μοιραία χώρα,

πεντάμορφη και λαμπερή,

του μύθου η Πανδώρα.

Πεύκα, ελιές, πορτοκαλιές,

αμπέλια, οπωροφόρα,

ηλιόλουστες ακρογιαλιές

της προίκας της τα δώρα.

Κι αν στο κεφάλι του λαού

έπεσε καταιγίδα,

στο πάτο του άδειου πιθαριού

έμεινε μια ελπίδα.

Πως σαν τη θάλασσα η οργή

του κόσμου θα φουσκώσει

και τ’ άγριο κύμα μιαν αυγή

τους φταίχτες θα σαρώσει.