Ο νέος χρόνος με ναυν ή οβελίσκο;

Αυτές τις γιορτινές μέρες, κάθε φορά που περνάω απ’ τον κόμβο του Νέου Λιμανιού, κοιτάζω σχεδόν με τρυφερότητα το σεμνό και απέριττο καραβάκι με το επίσημο όνομα Απήδαλος Ναυς, φωτοστολισμένο μεν, αλλά ανήσυχο, για το τι του επιφυλάσσει ο καινούργιος χρόνος. «Άνοιξε ο δρόμος για τον οβελίσκο», και τα αρμόδια Υπουργεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού έδωσαν το πράσινο φως για την αντικατάσταση, παρά τις τοπικές ενστάσεις. Λέτε να είναι ο ογκώδης οβελίσκος το δώρο του νέου χρόνου για την Κέρκυρα, αχρείαστο όμως και ανεπιθύμητο; Το σίγουρο είναι, πως μας έρχεται ως αζήτητο δώρο απ’ το Ίδρυμα του επιχειρηματία Σπ. Φλαμπουριάρη, φιλοδοξώντας να τοποθετηθεί σε περίοπτο σημείο της πόλης, όπου θα «υποδέχεται» τους επισκέπτες και θα είναι ορατός από στεριά, ουρανό και θάλασσα. Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας!

Επανέρχομαι στο θέμα αυτό, όχι για να επαναλάβω τις σοβαρές αντιρρήσεις κατά της εκτόπισης της Νεώς από τον οβελίσκο, που διατύπωσε τεκμηριωμένα μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, καθώς και το Συμβούλιο Αρχιτεκτόνων Κέρκυρας, με αποτέλεσμα τη ματαίωση σε πρώτη φάση των προγραμματισμένων εγκαινίων του, με την παρουσία και της Προέδρου της Δημοκρατίας, στην περσινή επέτειο της Ένωσης.

Θα επισημάνω μόνον, ότι η Απήδαλος Ναυς θυμίζει την πνευματική δύναμη, τη ναυτική δεξιοτεχνία και την ειρηνική δραστηριότητα του ελεύθερου, εργατικού και χαρούμενου μυθικού λαού του νησιού της Σχερίας, που οι κάτοικοί του οι Φαίακες απεχθάνονταν τον πόλεμο και με τα μεγάλα πλοία τους ταξίδευαν στον κόσμο, αποκομίζοντας γνώσεις και πλούτη. Πλοία κατά τον Όμηρο γρήγορα, αβύθιστα και νοήμονα, που δε χρειάζονταν καπετάνιο και πηδάλιο, γιατί είχαν το δικό τους λογισμό, αντιλαμβάνονταν τη βούληση των ανθρώπων και τους οδηγούσαν αλάνθαστα στον προορισμό τους (Θ΄ ραψωδία της Οδύσσειας, στίχοι 555-563). Ενώ αντίθετα, ο οβελίσκος στη μνήμη των Κερκυραίων που αγωνίστηκαν κατά των Οθωμανών στην πολιορκία της πόλης το 1716, στα πλαίσια του 7ου και τελευταίου βενετοτουρκικού πολέμου, περισσότερο απ’ τους τιμώμενους θυμίζει απ’ τη μια επεκτατικές και θρησκευτικές πολεμικές συγκρούσεις των μεγάλων της εποχής τους και τη δύναμη και υπεροψία του ισχυρού, κι απ’ την άλλη τις γαλέρες, τις αγγαρείες, τις κακουχίες, τις διώξεις, τους φόρους, την πείνα και την αμάθεια του λαού υπό κατοχή του νησιού της Κέρκυρας, που η υποταγή του συνεχίστηκε και οι κατώτερες τάξεις του δε σταμάτησαν να υποφέρουν και μετά την απόκρουση των Οθωμανών.

Δε τιμά το νησί η κρατική έγκριση να τοποθετηθεί στην είσοδο της πόλης, στη θέση ενός μνημείου ειρήνης, ελευθερίας και προόδου, ένα μνημείο πολέμων, υποδούλωσης, οικονομικής και πνευματικής εξαθλίωσης. Αρκετά τέτοια έχει η Κέρκυρα! Τιμή για το νησί θα είναι, οι εκπρόσωποι του κερκυραϊκού λαού να λάβουν επίσημα και δημόσια θέση κατά της επικείμενης αντικατάστασης, συντασσόμενοι με τη βούληση της τοπικής κοινωνίας, που η προηγούμενη νίκη της έδειξε, πως δεν είναι δύσκολο να ανατραπούν τέτοιου είδους ερήμην της σχεδιασμοί.-