Κιβωτός – Κοινωνικό σοκ

Πραγματικά το τελευταίο διάστημα η κοινωνία μας βρίσκεται σε δίνη.

Κυριαρχεί μια νέα, πρωτοφανής για τα Ελληνικά δεδομένα, εγκληματικότητα, βιασμοί ανηλικων, βιασμοί γυναικών, ασέλγειες, σεξουαλικα εγκλήματα, κακοποιήσεις, βία, γυναικοκτονίες, παιδοκτονίες και όσα αλλά δεν προλαβαίνει το μυαλό να συλλάβει, σε καθημερινή βάση.

Αν σε αυτό προσθέσει κανείς τη στάση των ΜΜΕ, με τις γνωστές υπερβολές τους, που θέλουν να δικάζουν τις υποθέσεις στο γυαλί, μην αφήνοντας τίποτα πια για τις αίθουσες των Δικαστηρίων, δημιουργείται μια αίσθηση φόβου, ανασφάλειας και έλλειψης ελπίδας.

Η είδηση όμως ότι κακοποιήσεις συνέβαιναν και σε ένα οργανισμό όπως η «Κιβωτος του κόσμου» προκάλεσε πραγματικό σοκ στην κοινωνία.

Είναι η τελευταία άκρη της Ελληνικής γης που κανείς θα περίμενε να συμβαίνουν τέτοια περιστατικά.

Ο κόσμος είχε σχεδόν αγιοποιήσει το έργο του πατέρα Αντώνιου Παπανικολαου και πραγματικά όλοι πέφτουν απ’ τα σύννεφα, βλέποντας όλη αυτήν την εικόνα να καταρρέει.

Το ζήτημα πρέπει να ψαχτεί από την Δικαιοσύνη σε βάθος και μάλιστα σε σύντομους χρόνους. Να αποδειχθεί αν πράγματι έχουν υπόσταση οι καταγγελίες αυτές. Και επίσης αν ο π. Αντώνιος γνώριζε η αν όφειλε να γνωρίζει.

Δεν πρέπει τίποτα να αιωρείται. Γιατί οι φορείς αυτοί, όπως και το «Χαμόγελο του παιδιού», και όπως και αρκετοί άλλοι, με το όποιο έργο τους, υποκαθιστούν το απόν Κράτος.

Ένα κράτος που (το λέω εξ’ επαγγελματικής πείρας) δεν έχει την δυνατότητα να κάνει ούτε καν μια Συμβουλευτικη σε έναν πατέρα η σε μια μανα, σε ένα περιστατικό ενδοοικογενειακής βίας…

Γι’ αυτό το κράτος μιλάμε.

Που σαφώς δεν έχει φροντίσει να φτιάξει δομές για να περιθάλπει παιδιά προβληματικών οικογενειών η ανύπαρκτων οικογενειών η μεταναστών και που το έργο του τελικά, καλύπτοντας το κενό, το κάνουν αυτά τα ιδιωτικά Ιδρύματα.

Επομένως η διαχείρηση του θέματος θέλει πολλή προσοχή, γρήγορη ενδελεχή δικαστική έρευνα και συγκράτηση. Αν μεν το Ίδρυμα έσφαλε, να υποστεί τις συνέπειες. Αν όχι, να αφεθεί να πραγματοποιεί το έργο του, υπό αυστηρή εποπτεία, ώσπου επιτέλους η Ελληνική Πολιτεία να καταλάβει ότι είναι δίκη της δουλειά η πραγματοποίηση του έργου αυτού.