Η ασφαλής ουδετερότητα και η θεσμική λειτουργία της Βουλής

Είναι άξιο απορίας τι απεκόμισε ο μέσος πολίτης από την προ διημέρου κοινοβουλευτική συμπεριφορά στελεχών του Σύριζα αλλά και από την ουδέτερη στάση του ΚΙΝΑΛ απέναντι σε μία καθαρά αντιθεσμική συμπεριφορά.
Όσον αφορά την συζήτηση της πρότασης μομφής στην Βουλή το ΚΙΝΑΛ έδειξε να «πατάει σε δύο βάρκες». Από τη μια, υποστηρίζοντας την πρόταση ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισε με στόχο να πέσει η Κυβέρνηση και από την άλλη εξηγούσε ότι θα ήταν λάθος να γίνουν τώρα εκλογές, θα ήταν δηλαδή λάθος να περάσει η πρόταση που στήριζε.
Όσον αφορά την κατάφωρη παραβίαση του Κανονισμού της Βουλής από τον κ. Πολάκη και την εν συνέχεια υποστήριξή του από τον κ. Ραγκούση, να υιοθετεί και να στηρίζει τη στάση του, θεωρώ ότι το ΚΙΝΑΛ και το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων όφειλαν να πάρουν ξεκάθαρη θέση. Παρόλα αυτά, το ΚΙΝΑΛ απέναντι σε μια καθαρά αντιθεσμική συμπεριφορά, επέλεξε την ουδετερότητα.
Η τήρηση ίσων αποστάσεων σε τέτοια περιστατικά σημαίνει απόλυτη ταύτιση με απαράδεκτες συμπεριφορές, νοοτροπίες και πρακτικές που είναι βλαπτικές για τη Δημοκρατία.
Το ΚΙΝΑΛ δεν βρήκε μέσα από τις τόσες παρεμβάσεις των στελεχών του να πει ούτε μία κουβέντα, για τα στελέχη του που κρεμάστηκαν στα μανταλάκια από τον ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τη σκευωρία για τηNovartis.

Το ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί να κρύβεται, ελπίζοντας σε ένα τοξικό κλίμα ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ για να κερδίσει, βαφτίζοντας τη σιωπή σοβαρή στάση. Πρέπει να παίρνει θέση.
Η αναφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ στο προ εξηκονταετίας πολιτικό παρελθόν της πατρίδας μας και η εξίσωση από το ΚΙΝΑΛ, της υπευθυνότητας με την θεσμική εκτροπή, προσδιορίζει ενδεχομένως το πολιτικό κλίμα μέχρι την διενέργεια των επόμενων εκλογών.
Θα αποβεί άκαρπη η προσπάθεια όλων εκείνων που στα πλαίσια αυτής της πολιτικής εξίσωσης, προσπαθούν να πείσουν τον ελληνικό λαό με το ισοπεδωτικό σύνθημα της αριστεράς του 1952, «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας, ούλοι οι σκύλοι μια γενιά».