Για τη βία κατά των γυναικών

Για τη βία κατά των γυναικών.
25 Νοεμβρίου έως 10 Δεκεμβρίου παγκόσμια εκστρατεία για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών.
Ο Σοροπτιμιστικός Όμιλος Κέρκυρας, μέλος της Ευρωπαϊκής Σοροπτιμιστικής Ομοσπονδίας, ακολουθεί φέτος τη θεματική της για το 16ήμερο «Διάβασε τα σημάδια» δηλ. την πρόληψη, που στοχεύει στην έγκαιρη διάγνωση, των όσων ίσως ακολουθήσουν, και την αποφυγή τους. Την αποφυγή της ενδοοικογενειακής, και όχι μόνον, βίας. Βίας που δεν είναι μόνο προσωπική υπόθεση, αλλά δεν είναι και αναπόφευκτη, αλλά ένα παγκόσμιο, κοινωνικό πρόβλημα, μια παγκόσμια κρίση που ανθίζει όταν συνυπάρχουν άλλες κρίσεις: πολεμικές συγκρούσεις, φυσικές καταστροφές, ανασφάλεια επισιτιστική, πανδημίες. (σύμφωνα με τα στοιχεία των γυναικών των Ηνωμένων Εθνών η βία κατά των γυναικών επιδεινώθηκε λόγω της πανδημίας Covid-19). Είναι ένα ανθρώπινο θέμα που δεν αφορά μόνο τη γυναίκα, αφορά την κοινωνία, φυσικά και τους άνδρες που είναι υπεύθυνοι για τις κακοποιήσεις, παρενοχλήσεις, βιασμούς, όχι μόνο γυναικών αλλά και παιδιών, (στοιχεία που δόθηκαν από την ΕΛ.ΑΣ απ’ τις αρχές του 2022 μέχρι τέλους Αυγούστου 2022 δείχνουν ότι κακοποιήθηκαν σεξουαλικά 294 παιδιά, απ’ τα οποία 244 κορίτσια και 50 αγόρια) γυναικοκτονίες. (3.12.22 τελευταίο περιστατικό: Θάνατος 19χρονης από πυροβολισμό συντρόφου της 24χρονου).
Κι είναι η πατριαρχία που κυριαρχεί στην κοινωνία μας κι έχει τις τραγικές συνέπειές της στις ζωές των γυναικών, δίνοντας στους άνδρες συγκεκριμένους ρόλους π.χ. να είναι δυνατοί, αποφασιστικοί, απαιτητικοί, έχοντας, κυρίως, αρνητικά και όχι τρυφερά, ευγενικά συναισθήματα. Γι’ αυτό κι η ισότητα των φύλων ξεκινά απ’ το σπίτι. Οι οικογένειες πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή της αλλαγής. Οι γονείς με τα παραδείγματά τους διαμορφώνουν τον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν τα αγόρια απέναντι στα κορίτσια, απ’ αυτούς λοιπόν εξαρτάται να φτάσουμε σ’ έναν κόσμο ισότιμο. Τον κόσμο που ακόμη ονειρευόμαστε και προσδοκάμε, χωρίς τα φαινόμενα της βίας κατά των γυναικών. Βίας που στιγματίζει τη ζωή τους, τις γεμίζει ανασφάλεια, φοβίες και, πολλές φορές, ενοχές γιατί τα ίδια τα θύματα κατηγορούν τον εαυτό τους για τη συμπεριφορά τους, αφού κάποιοι τα έχουν ήδη απαξιώσει και ενοχοποιήσει. Γι’ αυτό και χρειάζεται δύναμη και χρόνος μακρύς για να βρεθεί το θάρρος να μιλήσει εκείνη ή εκείνος που δέχτηκε τη βιαιότητα, και φυσικά οικογενειακή και κοινωνική συμπαράσταση.
Το μέλλον είναι ευοίωνο; Θέλω να πιστεύω πως η αλλαγή είναι εφικτή και η βία μπορεί να αποφευχθεί, αρκεί να αντιμετωπιστούν τα βαθύτερα αίτιά της, με κατάλληλες στρατηγικές και προγράμματα που θα προστατεύουν αρχικά τα δικαιώματα των γυναικών και θα προσφέρουν ασφάλεια και προστασία όταν «το κακό» θα συμβεί. Αλλά και αλλαγή νοοτροπίας της κοινωνίας. Το «κοίτα τη δουλειά σου, μην ανακατεύεσαι» να πάψει να υπάρχει. Κι ας επαγρυπνούμε όλοι κι ας «διαβάσουμε τα σημάδια».