Δάφνες και Πικροδάφνες…

Η κεφάτη παρεΐστικη εξομολόγηση του Πέτρου Δούκα, παρουσία και του μέχρι τότε υπουργού της «Αγροτιάς» κ. Λιβανού για το πώς: «Μοιράσαμε λεφτά με τις τσάντες στην Ηλεία στις φωτιές και έτσι πήραμε τις εκλογές το 2007…» δε δημιούργησε κανένα πρόβλημα στο γαλαζοπράσινο πολιτικό πολιτισμό μας. Κι αυτό γιατί είναι μια τακτική βαθιά εγγεγραμμένη στο DNA τους που έρχεται από το μακρινό παρελθόν και δυστυχώς θα συνεχίσει να υπάρχει και στο μέλλον…

Η μόνη διαφορά από το παρελθόν στο σήμερα είναι η τεχνολογική εξέλιξη που έδωσε τη δυνατότητα στους συγκεκριμένους να αναρτήσουν στα social media την εξαγορά ψήφων στην κατακαημένη Ηλεία με τους 49 νεκρούς. Η επιτυχία αυτή απέσπασε και τους επαίνους του κ. Λιβανού με το ανεπανάληπτο : «από τότε έχετε μείνει στην ιστορία με αυτά τα οποία κάνατε εκεί…». Γοητευθείς κάποιος της παρέας ακούγεται να λέει: «Έχουν μείνει αξέχαστα τα χρόνια αυτά…».

Οι κυνικοί διάλογοι μεταξύ νεοδημοκρατών φέρνουν στον νου το ρεαλιστικό και ηθογραφικό θεατρικό έργο “Δάφνες και Πικροδάφνες” του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Ελένης Χαβιαρά! Έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1979 και διαδραματίζεται στο σαλόνι ενός σπιτιού στην Τρίπολη. Και πάλι η Πελοπόννησος στο κέντρο… Μια καταπληκτική θεατρική παρουσίαση προεκλογικού αμοραλισμού μεταξύ τοπικών παραγόντων της τότε εθνικοφρόνου παράταξης, που ανταγωνίζονται προκειμένου να προωθήσουν προσωπικά τους συμφέροντα! Και πάντα για την Ελλάδα ρε γαμώτο…

Το φαιδρό της υπόθεσης, χωρίς να μειώνει καθόλου τη σοβαρότητα μιας πράξης που στοχεύει σε εξαγορά ψήφων τσαλακώνοντας την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, θυμίζει και η ασπρόμαυρη ταινία του ‘65, «Υπάρχει και φιλότιμο»! Με πρωταγωνιστή τον ανεπανάληπτο Λάμπρο Κωνσταντάρα υποδυόμενο έναν αντιπροσωπευτικό πολιτικάντη, τον Μαυρογιαλούρο, με τρωκτικά τους κομματάρχες του, που τους γεύονται οι χωριάτες στο πετσί τους…

Μεταφορά μιας διαχρονικής βρωμοκομματίλας στο θεατρικό σανίδι και στο ασπρόμαυρο τότε σελιλόιντ… Επιθεωρήσεις με πλειάδα ταλαντούχων ηθοποιών που παρά την μαυρίλα του μετεμφυλιακού αστυνομικού καθεστώτος «ξεβράκωσαν» επί σκηνής εκτός πολλών άλλων και το «Σχέδιο Μάρσαλ, «μάσα» για τους εκλεκτούς της τότε ΕΡΕ με τις «παγωμένες πιστώσεις», με πακτωλούς χρημάτων που τα χορήγησαν ως κατεψυγμένα δανεικά και αγύριστα σε ημέτερους και φίλους!

Από τη μεταπολίτευση και μετά πέρασαν κυβερνήσεις, κυανές, πράσινες, κυανό-πράσινες και σε κίνδυνο «αρρυθμίας» του συστήματος είχαμε ακόμα και τρικολόρε! Αυτές οι κυβερνήσεις σφράγισαν με το περιβόητο «ηθικό πλεονέκτημα» τους, αμέτρητους φακέλους με «μαύρες υποθέσεις», ενδεικτικά: του χρηματιστηρίου, των εξοπλιστικών, των δομημένων, της Novartis, των λιστών Λαγκάρντ και Μπόργιανς και αμέτρητων άλλων, που όμως στη «δημοκρατία της παραγραφής» και της αρχειοθέτησης οι όποιοι αχρείοι ενέχονταν θα μένουν πάντα στο απυρόβλητο…

Περιέργως αναρωτιέται ο κ. Λιβανός τι είναι δυνατόν να κάνουν μετά από την εποποιΐα του κ. Δούκα λέγοντας πως : «Με αυτά τα οποία κάνατε εκεί θα υπολειπόμεθα ό,τι και να κάνουμε μετά από αυτή την εποποιία…». Του διαφεύγει μάλλον πως είναι πεδίον δόξης λαμπρό η κάθε προεκλογική περίοδος για το κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση! Από παράδοση τότε νομιμοποιούνται αυθαίρετα, τακτοποιούνται οικονομικές εκκρεμότητες, περνάνε εμβόλιμες μεταμεσονύχτιες πονηρές διατάξεις και κυρίως χορηγούνται μικροβοηθήματα σε αναξιοπαθούντα στρώματα του πληθυσμού. Επίσης αποφασίζονται προσλήψεις εποχιακών και πολλαπλασιάζονται δόσεις εξόφλησης δημοσίων χρεών!

Το ό,τι έπεσε βαρύς ο «πέλεκυς της τιμωρίας» στους δράστες δεν ήταν για την εξαγορά συνειδήσεων στην καρβουνιασμένη Ηλεία, μια πράξη η οποία έχει από τότε σκεπαστεί από άλλες όμοιες και «αξιολογότερες»∙ αποπέμφθηκαν για την δημοσιοποίηση της «εποποιίας». Προεκλογικά όμως τα επώνυμα στελέχη φυσικά και θα επανέλθουν!

Δάφνες και πικροδάφνες ο επίλογος… Δάφνες για μαυρογιαλούρους και Πικροδάφνες για έναν Λαό που είναι : «πάντοτε ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», σύμφωνα με τους επίκαιρους στίχους του εθνικού μας ποιητή.