Η Τζένη Γιαννοπούλου, με ανοικτή επιστολή προς κάθε υπεύθυνο, εκφράζει την κραυγή διαμαρτυρίας της για τον κίνδυνο να μείνει ο μοναδικός μαθητής του νησιού, ο γιος της, χωρίς εκπαιδευτικό.
Την ίδια ώρα, η ίδια η εκπαιδευτικός Ε. Βύζα, δηλώνει ότι θα ήθελε να παραμείνει για έναν ακόμα χρόνο για να ολοκληρώσει το έργο της!
Η ανοικτή επιστολή της μητέρας
Σας έχει ήδη σταλεί γραπτό αίτημα εδώ και καιρό σχετικά με το θέμα της δασκάλας μας εδώ στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο Μαθρακίου. Απάντηση δεν έχουμε πάρει, μας έχετε γράψει κανονικά στα παλιά σας τα παπούτσια ως συνήθως. Σας έχει σταλεί επίσης και αίτημα για την ανακατασκευή/συντήρηση του παλιού σχολείου μας, επίσης καμία απάντηση.
ΤΟΣΟ πολύ νοιάζεστε για την παιδεία, ΤΟΣΟ πολύ νοιάζεστε για τα μικρά ακριτικά νησιά!! Μέχρι να έρθει η ώρα των ψήφων..τότε ΟΛΟΙ τρέχετε να δώσετε υποσχέσεις! Λόγια που πάντα μένουν ΜΟΝΟ στα λόγια. Το σχολείο εδώ άνοιξε και πάλι μετά από 21 χρόνια λόγω της άφιξης της δικής μου με τον 10χρονο γιο μου. Έτρεξα να γίνουν οι απαραίτητες διαδικασίες, κινήθηκε και η Δήμαρχος Κερκύρας και Διαποντίων Νήσων Κα. Μερόπη Υδραίου, κινήθηκε η περιφέρεια εκπαίδευσης και το σχολείο μας άνοιξε και ήρθε και εκπαιδευτικός, η υπέροχη κυρία Βύζα. Μας δόθηκε σα “προσωρινή” λύση μια κοινοτική αίθουσα η οποία χρησίμευε ΚΑΙ ως αποθήκη, για να λειτουργήσει το σχολείο μας, με την υπόσχεση ότι σύντομα θα γινόταν μελέτη στο παλιό κτίριο και ανακατασκευή του.
Η κυρία Βύζα λοιπόν από δασκάλα έπρεπε να γίνει καθαρίστρια, διακοσμήτρια, μάστορας, κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο για να διαμορφώσει μια αίθουσα που ΔΕΝ ήταν δική της ευθύνη να το κάνει. Και όχι απλά το έκανε, αλλά η αίθουσα μας κάνει κάποιες πολύ πιο σύγχρονες αίθουσες να ωχριούν μπροστά της. Με τα περιορισμένα χρήματα που έδωσε ο οργανισμός σχολικών κτιρίων και με άπειρες δωρεές από απλούς ανθρώπους αλλά και οργανισμούς, η κυρία Βύζα έφτιαξε μια σχολική αίθουσα που θα ζήλευε ο καθένας.
Και δεν έμεινε μόνο εκεί. Μέσα σε αυτή τη δύσκολη χρονιά, η δασκάλα μας έκανε αμέτρητες δράσεις με το παιδί μου, συνεργάστηκε με σχολεία, με οργανώσεις, με δημόσιους αλλά και ιδιωτικούς φορείς που ενδιαφέρθηκαν και το σχολείο μας έγινε γνωστό ακόμα και πέρα από τα όρια της Ελλάδας. Και το Ελληνικό κράτος τι έκανε; Και πάλι μια τρύπα στο νερό.
Εκτός από την ανακατασκευή του σχολείου, το ΜΟΝΟ πράγμα που σας ζητήσαμε ήταν να επιτρέψετε στην δασκάλα μας να μείνει τουλάχιστον άλλο ένα έτος, για να μπορέσει να συνεχίσει το πολύ σπουδαίο έργο που ξεκίνησε πέρυσι. Το έργο που έστησε με τα δυο της τα χέρια! Βλέπετε, δεν είναι μόνιμη, και βάσει νόμου δεν μπορεί να αιτηθεί να παραμείνει. Αλλά τους νόμους κύριοι εσείς τους κάνετε, και όταν σας βολεύει για δικά σας συμφέροντα τους “λυγίζετε”. Σε μια τόσο λοιπόν σημαντική περίπτωση ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ? Τι θα σας κόστιζε?
Το νησί μας και το σχολείο μας έχει ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΜΑΘΗΤΗ! Το γιο μου. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι μπαίνει και ο ψυχολογικός παράγοντας στη μέση. Το παιδί μου λατρεύει τη δασκάλα του, λατρεύει να πηγαίνει σχολείο και μια τέτοια αλλαγή, στις δύσκολες συνθήκες που ΗΔΗ βιώνει θα επηρέαζε αφάνταστα την ψυχολογία του.
Αν λοιπόν ενδιαφέρεστε ΤΟΣΟ πολύ για την παιδεία και για τα μικρά ακριτικά νησιά θα κουνηθείτε έστω και τώρα να κάνετε ΚΑΤΙ!!
Ζητούμε να παραμείνει η δασκάλα μας! Σας λέω από τώρα πως θα πάρω πόρτα πόρτα όλα τα κανάλια και αν χρειαστεί θα έρθω αυτοπροσώπως και θα στηθώ έξω από το υπουργείο σας!”
Ο Τάσος είναι ο λόγος που άνοιξε το σχολείο στο Μαθράκι μετά από 21 χρόνια , δήλωσε στην ΕΡΤ στην οποία μίλησε σήμερα το πρωί η Τζένη Γιαννοπουλου. Έκανε έκκληση στην πολιτεία να παραμείνει και δεύτερη χρονιά στο νησί η αναπληρώτρια δασκάλα.
Αφιέρωμα στη δασκάλα και τον ένα μαθητή
Ένα πολύ όμορφο αφιέρωμα φιλοξένησε η ιστοσελίδα HumanStories για την ιστορία της δασκάλας, του μικρού Τάσου και της μητέρας του, υπογραμμίζοντας ότι «η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας».
Να ανοίγει ένα σχολείο για ένα μοναδικό μαθητή. Αυτό και μόνο το γεγονός μας κάνει μια σπουδαία χώρα. Είναι σημαντικό γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει αξία. Αλλά ας μη μείνουμε στο γεγονός. Ναι, είμαστε μια σπουδαία χώρα διότι παρόλα τα δείνα, εκεί έξω, υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν για το καλύτερο. Για τους ίδιους και τα παιδιά τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που δεν επιθυμούν να αλλάξουν τον κόσμο, επιθυμούν όμως να βελτιώσουν τον κόσμο γύρω τους. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους στηρίξουμε. Να μη μείνουμε μόνο στη διάθεση μας να ανοίξουμε ένα μικρό σχολείο αλλά να σταθούμε δίπλα σε αυτό το μικρό σχολείο και να το στηρίζουμε στις καθημερινές του ανάγκες.
Το Δημοτικό Σχολείο στο Μαθράκι «άνοιξε» φέτος μετά από 21 χρόνια. Το παλαιό κτίριο δεν ήταν σε θέση να φιλοξενήσει το μαθητή και τη δασκάλα του λόγω προβλημάτων και παλαιότητας, οπότε ο πρόεδρος της κοινότητας παραχώρησε στη Δασκάλα την κ. Ελευθερία Βύζα μια κοινοτική αίθουσα.
Η Ελευθερία θα μπορούσε να επαναπαυτεί στην παραχώρηση αυτή, και να μη κάνει απολύτως τίποτα, αφού δεν ήταν άλλωστε στις αρμοδιότητες της. Όμως, η Ελευθερία ένιωθε ότι πρέπει άμεσα να δημιουργήσει για το Μαθράκι μια σχολική Αίθουσα. Και τα κατάφερε. Με προσωπική δουλειά. Με τη βοήθεια ιδιωτικής πρωτοβουλίας και την αγάπη των ανθρώπων, μετέτρεψε μία άχρωμη κοινοτική αίθουσα σε σχολική.
Πριν και μετά
Η προσπάθεια όμως της Ελευθερίας δε σταμάτησε σε αυτή την αίθουσα. Κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο, να βγάλει το σχολείο προς τα έξω. Με δραστηριότητες, επικοινωνία με άλλα σχολεία, με τον κινηματογράφο, με δράσεις. Πολλές-πολλές δράσεις. Και αν σε κάτι βοήθησε η τεχνολογία και το διαδίκτυο είναι ακριβώς αυτό. Να μάθουμε όλοι εμείς που ζούμε μακριά αυτά τα μικρά σχολεία της χώρας μας, τα μικρά χωριά και τα μικροσκοπικά μας νησιά.
Δε χρειάζεται να νιώθουμε περήφανοι ως Έλληνες και να καμαρώνουμε αυτά τα παιδιά μόνο την περίοδο της παρέλασης. Τότε που τα κανάλια παίρνουν σειρά για μια δήλωση της δασκάλας και αγχώνονται για την πρωτιά της προβολής. Έχουμε υποχρέωση να είμαστε δίπλα τους όλο το χρόνο. Ο Σχολικός αυτός χρόνος λοιπόν, έφτασε στο τέλος του. Με τα όμορφα και τα άσχημα. Με τις αποτυχίες και τις επιτυχίες. Για την Ελευθερία, την γλυκιά δασκάλα από τη Βέροια, ήταν ένας χρόνος μοναδικός.
Μεγάλη εμπειρία για την ίδια η φετινή χρονιά. Εμπειρία ζωής. Η Ελευθερία, είναι αναπληρώτρια δασκάλα κι επέλεξε ως πρώτη της επιλογή το Μαθράκι. Μία επιλογή που σήμερα, βαθιά συγκινημένη για τη χρονιά που έζησε θα ήθελε να είχε περισσότερο χρόνο με το μαθητή της. Για να την ξαναζήσει. Θεωρεί πως δεν τελείωσε το έργο της. Έμεινε ημιτελές. Γι’ αυτό και επιθυμεί να συνεχίσει το έργο της με το μαθητή της και τη νέα σχολική χρονιά αν, το υπουργείο της δώσει αυτή την ευκαιρία.
Η Ελευθερία και ο Τασούλης δεν είναι απλά δασκάλα και μαθητής, είναι πια φιλαράκια. Η Ελευθερία, η Ουρανία, η Μαρία… επέλεξαν σχολεία που κάποιοι άλλοι εκπαιδευτικοί δεν γνωρίζουν που βρίσκονται στο χάρτη. Η Επιλογή των Εκπαιδευτικών γι’ αυτά τα μικρά σχολεία δεν πρέπει να είναι διεκπεραίωση. Ο ρόλος τους σε αυτούς τους τόπους δεν είναι διακοσμητικός.
Σπάθας Στέφανος στο Ελεύθερος με περιοριστικούς όρους ο 59χρονος γιατρός: “Τό ονοματάκι του δέν κάνει νά τό γνωρίζουμε ή μήπως υπάγεται καί αυτό στά “προσωπικά δεδομένα” ? Διότι έχει παραχεστεί…” Σεπ 5, 16:54
