Λίγες μείνανε…

Ήταν μια συναυλία που τα είχε όλα: αισθητική απόλαυση, συγκίνηση, κοινωνικο-πολιτικό μήνυμα. Κυρίως, όμως, ήταν μια ζωντανή εμπειρία βραχύχρονης, έστω, επαφής ανάμεσα στους «μέσα» και στους «έξω», ανάμεσα στους έγκλειστους δεσμώτες και τους «νομοταγείς» «ελεύθερους» πολίτες.
Το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των φυλακών της Κέρκυρας το έκανε πάλι το θαύμα του. Έτσι ακριβώς, όπως το κάνει από την ίδρυσή του. Και μόνο η συνέχιση της ύπαρξής του, χώρια από την πολύπλευρη προσφορά του, είναι ένα θαύμα, που επιτελείται κάθε μέρα χάρη στην αφοσίωση και την ανιδιοτέλεια διδασκόντων και διδασκομένων κι όσων φίλων το στηρίζουν. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη θριαμβεύουν, κόντρα στην αλαζονεία του νεοφιλελεύθερου εσμού, που βαυκαλίζεται ότι νίκησε οριστικά.
Η ορχήστρα κρατουμένων, σωφρονιστικών υπαλλήλων και εκπαιδευτικών των φυλακών της Κέρκυρας αναπτερώνει την ελπίδα ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Είναι εδώ, για να μας θυμίσει, με όλη τη φλόγα και τη δροσιά της ερασιτεχνικής καλλιτεχνικής δημιουργίας, ότι ο παρών κόσμος, με την καταπίεση, την εκμετάλλευση, τις σκληρές ιεραρχίες, τους κατάδικους και τους ανθρωποφύλακες, τους «πάνω» και τους «κάτω», τους «μέσα» και τους «έξω» μπορεί κάλλιστα να ανήκει στην προϊστορία της ανθρωπότητας.
Σε δύσκολες εποχές έχει μεγάλη πέραση ο κοινωνικός κανιβαλισμός, η ταύτιση με τους δυνάστες, η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων και, τελικά, ο φασισμός, τόσο της σβάστικας όσο και της γραβάτας. Ακριβώς γι΄ αυτούς τους λόγους, η επαφή μας με τους φυλακισμένους – και όλους τους κοινωνικά αποκλεισμένους – είναι απαραίτητη, όχι μόνο για εκείνους αλλά και για μας. Πέρα από την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, που, ουσιαστικά, συνοψίζουν και το νόημα της ζωής, πρόκειται και για μια απαιτητική άσκηση αυτογνωσίας. Μικροπαραβάτες, «διαφορετικοί», «περιθωριακοί» και «στυγεροί εγκληματίες» είναι ένας πρώτης τάξεως καθρέφτης. Αν έχουμε το κουράγιο να κοιτάξουμε προσεκτικά, μπορούμε να αναγνωρίσουμε κομμάτια απ΄ το αληθινό μας πρόσωπο, το ατομικό και το συλλογικό.
«Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω»…