«Πόθοι στους βάλτους», Αντινιώτη – Πράξη τέταρτη

Μετά τις απόπειρες επενδύσεις του 2005 και 2008 και την σημερινή στον Νήσο Αγίας Αικατερίνης είναι απορίας άξιον το πόσοι «ποθούν» το βαλτοτόπι ή «κουνουφάδι» της πολύπαθης λιμνοθάλασσας Αντινιώτη, όχι όμως και το γιατί.
Ας όψεται ο αναπτυξιακός νόμος του ΣΥΡΙΖΑ (Απρίλης 2019), το ΕΣΠΑ και η «φιλόξενη αγκαλιά» μιας Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης «έτοιμης για όλα». Αυτής που είθισται να «στουμπώνει» επενδυτικούς φακέλους με κάθε λογής πιστοποιητικό προκειμένου να ικανοποιήσει τους πόθους κάθε επίδοξου επενδυτή, που είναι έτοιμος να εμπορευθεί όλα τα γούστα και τους «πόθους» τουριστών. Βρε δεν πάει να είναι ζώνη NATURA, δεν πάει να είναι μέσα στον αιγιαλό της λιμνοθάλασσας.
Μια τοπική κοινωνία από αδιάφορη έως ανεκτική, λόγω του σοκ που έχει υποστεί από την οικονομική κρίση λόγω πανδημίας, μια τοπική αυτοδιοίκηση που είναι μια από τα ίδια … συνιστούν το τέλειο setting για να υλοποιηθεί το ευρηματικό επενδυτικό project. Οποία σύλληψη! Τι τέλειο concept! Τι ευρηματική θεματική ιδέα έμελε να υλοποιηθεί στην «ναυαρχίδα» του τουρισμού μας στην Κέρκυρα. Τύφλα να έχουν η Κρήτη… και τα Κανάρια νησιά.
Η εξασφαλισμένη υψηλή πελατεία από ξένα «CLUB», έτοιμη να ικανοποιήσει τους ταξιδιωτικούς της πόθους στη ζώνη NATURA, θα φιλοξενηθεί σε νέα φημολογούμενη επιχειρούμενη επένδυση στη δυτική όχθη, στον αιγιαλό και την παραλία της λιμνοθάλασσας. Έτσι, «γράφοντας κανονικά» κάθε υφιστάμενη ΚΥΑ, μέσα στους βάλτους, και πάνω από όλα «διακριτικά», μακριά…, στην άκρη ή αλλιώς fshehurazi, mënjanë , όπως λένε εύστοχα στην γείτονα χώρα, οι επενδυτές επιθυμούν να κτίσουν «sui generis» Hotel, επιλέγοντας όχι γειτονική αναπτυγμένη τουριστικά περιοχή όπου διατηρούν παραθαλάσσια περιουσία, αλλά την πολύπαθη λιμνοθάλασσα. Γιατί άραγε; Δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν ː είτε ο επενδυτής είναι «όχημα» άλλου, είτε το τουριστικό προϊόν είναι εξόχως «ευαίσθητο» και απαιτεί ιδιαίτερο χειρισμό. Ίσως είναι και τα δυο μαζί.
Τις συνέπειες πάντως οι κάτοικοι του Αλμυρού και της Αχαράβης θα τις βιώσουν σύντομα. Όταν οι φιλήσυχες οικογένειες τουριστών που από παλιά και επαναλαμβανόμενα επιλέγουν τον τόπο θα «λακίσουν» μη αντέχοντας να τους διαταράσσει την ησυχία το νέο ευρηματικό concept, όταν οι κάτοικοι που ζούνε από το εισόδημα των μικρών καταλυμάτων τους δούνε αυτά να απαξιώνονται λόγω γειτνίασης με «οχλούσα χρήση», όταν πλημμυρίσουν τα σπίτια τους από το εκτεταμένο τοιχίο – φράγμα στη λεκάνη απορροής της Αντινιώτη, όταν θα μαζεύονται κάθε είδους περίεργοι επισκέπτες, όταν μείνουν στο «κουνουφάδι» μόνο όσοι θα ικανοποιούν τους «πόθους» τους ή τον πόθο τους για κέρδος.
Τότε η αφραγκία θα οδηγήσει τους ντόπιους σε εξαγρίωση, αλλά θα είναι αργά…., διότι δεν θα έχουν περιφρουρήσει τον τόπο από τον οποίο ζούσαν, δεν θα έχουν προασπίσει το οικοσύστημα αλλά θα έχουν ανεχτεί αυτούς που: ισοπέδωναν τις αμμοθίνες, κάνανε παράνομες αμμοληψίες, όργωναν με μηχανές endure τις εναπομείνασες, μπάζωναν επί χρόνια το «κουνουφάδι» για να χάσει τον χαρακτήρα ως υγρότοπος, αδειοδοτούσανε ξενοδοχειακές μονάδες, βαφτίζανε ιδιωτικές δουλείες δρόμου σε δημόσιες οδούς για να εξυπηρετήσουν επενδυτές, ψέκαζαν επί χρόνια από αέρος (βάλτο και ελαιώνες)με το καρκινογόνο Lebaycid, περνάγανε τις σωληνώσεις του αποχετευτικού μέσα από την άμμο του αιγιαλού του Αλμυρού και στη ζώνη NATURA (για να κάνει οικονομία ο εργολάβος), μπάζωσαν την πηγή της «Αηδόνας» και τον βάλτο και έκαναν στην περιοχή παράνομη χωματερή. Τότε θα είναι αργά γιατί κάτσανε μπόσικοι χασκογελώντας για το νέο «partyconcept» την ώρα που οι επενδυτές αλώνιζαν… σε Δήμους, Περιφέρεια, Υπουργεία.
Βλέπετε εκτός από την ευθύνη των πολιτικών φορέων που υπογράφουν τους επενδυτικούς «πόθους» υπάρχει και η κοινωνική και η ατομική ευθύνη. Και έρχεται η ώρα και γι’ αυτόν τον απολογισμό…

Ελένη Ξάνθου