Γκίκας: Στην εξωτερική πολιτική, η κριτική δεν πρέπει να αποτελεί πεδίο μικροκομματικής εκμετάλλευσης

Ανακοίνωση – απάντηση του βουλευτή της ΝΔ στον Αλέκο Αυλωνίτη για το κείμενο που εξέδωσε με αφορμή την 25η επέτειο της κρίσης των Ιμίων.

Η δήλωση Γκίκα

«Ο κ. Αυλωνίτης επέλεξε την ημέρα μνήμης των πεσόντων Ηρώων της κρίσης των Ιμίων, για να κάνει μικροκομματικής υφής αντιπολίτευση για θέματα μεγάλης Εθνικής σημασίας που επιβάλλουν Εθνική ενότητα.

Σεβόμενος τη χθεσινή ημέρα μνήμης, η οποία ήταν ακατάλληλη για πολιτικές αντιπαραθέσεις, απαντώ σήμερα, για την αποκατάσταση της αλήθειας.

Ο κ. Αυλωνίτης κατηγόρησε την Κυβέρνηση για «υποχωρητικότητα», «κούφιες υποσχέσεις» κ.α., ενώ υποστήριξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καλλιεργήσει «κυρίαρχη γεωστρατηγική δύναμη ειρήνης, συνεργασίας και σταθερότητας» στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο.

Καταρχάς δεν στοιχειοθετείται η αναφορά για «κυβερνητική υποχωρητικότητα», όταν ο Ελληνικός Στόλος και το σύνολο των Ενόπλων Δυνάμεων, κατ’ εντολήν της Κυβέρνησης, βρισκόταν επί πολλούς μήνες σε ύψιστη επιχειρησιακή ετοιμότητα και πολεμική προπαρασκευή. Γεγονός άλλωστε που έδρασε αποτρεπτικά. Επιπλέον, τον περασμένο Φεβρουάριο και Μάρτιο η Κυβέρνηση έδρασε άμεσα, δυναμικά και αποτελεσματικά κατά της επιθετικής ενέργειας εργαλειοποίησης των μεταναστών και προσφύγων από την Τουρκία, με στόχο την αποσταθεροποίηση της χώρας. Την ίδια ώρα, συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ απαιτούσαν να ανοίξουν τα σύνορα.

Επίσης με τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεων επιτήρησης στα θαλάσσια σύνορα και στον Έβρο, η Κυβέρνηση πέτυχε την μείωση των ροών των μεταναστών – προσφύγων κατά 85%, όταν επί ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, ανοίξαμε τα σύνορα!

Είναι αβάσιμο να μιλά κανείς για «υποχωρητικότητα», όταν σε 1,5 χρόνο η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει δρομολογήσει πολύ περισσότερα εξοπλιστικά προγράμματα για την αύξηση της αποτρεπτικής ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων από όσα ο ΣΥΡΙΖΑ τα 4,5 χρόνια που κυβέρνησε. Αλλά ακόμα και αυτά τα λίγα που προχώρησε, ήταν με λάθος προτεραιοποίηση (πχ. η αναβάθμιση των ΑΦΝΣ P3 Β).

Αλήθεια, σε ποιο σημείο της Μεσογείου και του Αιγαίου καλλιεργήθηκε η «γεωστρατηγική δύναμη ειρήνης, συνεργασίας και σταθερότητας» που μας λέει ο κ. Συνάδελφος; Πόσα ανοιχτά θέματα εξωτερικής πολιτικής επέλυσε ο ΣΥΡΙΖΑ στα 4,5 χρόνια της διακυβέρνησής του;

Σε ότι αφορά στην Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, να θυμίσω ότι μέσα σε 1,5 χρόνο προχώρησε στην οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με την Ιταλία και στην τμηματική οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο και μάλιστα στο αποκορύφωμα της κρίσης με την Τουρκία. Επίσης συμφώνησε με την Αλβανία για προσφυγή στην Χάγη για την οριστική επίλυση και τον καθορισμό των θαλασσίων ζωνών. Παράλληλα επέκτεινε την αιγιαλίτιδα ζώνη στο Ιόνιο μέχρι το Ακρωτήριο Ταίναρο της Πελοποννήσου στα 12 νμ. Προχώρησε επιπλέον στην σύναψη σημαντικών στρατηγικών συμφωνιών με χώρες της ευρύτερης περιοχής, όπως είναι το Ισραήλ, τα ΗΑΕ, η Αίγυπτος, η Γαλλία και φυσικά με τις ΗΠΑ, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο σκέλος των Αμυντικών Συμφωνιών.

Το κυριότερο όμως που πέτυχε είναι να αναγνωρισθούν και να αρχίζουν να αντιμετωπίζονται οι Ελληνοτουρκικές και τουρκοκυπριακές διάφορες, ως Ευρωτουρκικές με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνέχεια.

Από την άλλη, δύο πράγματα έμειναν στην ιστορία από την Εξωτερική και Αμυντική Πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ: Πρώτον, η ζημιογόνα Συμφωνία των Πρεσπών, η οποία δυστυχώς κυρώθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και δεύτερον η πλήρης στασιμότητα στο εξοπλιστικό πρόγραμμα των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, καλούμενη να αντιμετωπίσει την απειλητική συμπεριφορά της Τουρκίας στον Έβρο και στο Αιγαίο, στάθηκε δίπλα στις Ένοπλες Δυνάμεις, αύξησε των Προϋπολογισμό τους και ξεκίνησε ένα γενναίο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των οπλικών τους συστημάτων, τετραπλασιάζοντας τις εξοπλιστικές δαπάνες.

Παράλληλα κατέγραψε σημαντικές επιτυχίες σε διπλωματικό και πολιτικό επίπεδο, επιλύοντας ζητήματα εξωτερικής πολιτικής που έμεναν στάσιμα επί 40 χρόνια.

Σε κάθε περίπτωση και με όλο τον σεβασμό στον κ. Συνάδελφο, υπάρχουν πολλοί τομείς για να ασκήσει εποικοδομητική κριτική. Στους τομείς όμως της Εξωτερικής Πολιτικής και Άμυνας, η όποια κριτική πρέπει να βασίζεται σε γεγονότα και δεν πρέπει να αποτελεί πεδίο μικροκομματικής εκμετάλλευσης, διότι δεν υπηρετείται το Εθνικό συμφέρον.»