ΣτΕ: Ανοίγει ο δρόμος των αποζημιώσεων για τις βλάβες από εμβολιασμό

Το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι οι πολίτες που απέκτησαν βλάβες μετά από υποχρεωτικό εμβολιασμό, και οι οικογένειες τους, μπορούν να διεκδικήσουν χρηματική ικανοποίηση από το Δημόσιο.

Σε μία απόφαση – σταθμό η οποία αφορά στο σύνολο των εμβολίων συμπεριλαμβανομένου και αυτών κατά της Covid – 19 προχωρά το Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο δέχεται ότι μπορούν να στρέφονται κατά του ελληνικού Δημοσίου οι πολίτες που απέκτησαν βλάβες μετά από εμβολιασμό και οι συγγενείς αυτών, διεκδικώντας την καταβολή αποζημίωσης.

Το Α’ Τμήμα του ανώτατο δικαστηρίου με την υπ’ αριθμό. 622/2021 απόφαση του σχετικά με την ευθύνη προς αποκατάσταση ηθικής βλάβης από νόμιμη πράξη εμβολιασμού, ερμήνευσε το άρθρο 73 ΚΔΔ, αναφέροντας πως είναι αδιάφορα αν κατά τον εμβολιασμό υπήρξε ιατρικό λάθος ή αν η βλάβη ήταν αποτέλεσμα των παρενεργειών του εμβολίου.

Όπως αναφέρει το ΣτΕ, “η προκαλούμενη από την πραγματοποίηση του εμβολιασμού βλάβη συνιστά υπέρμετρη θυσία για τον παθόντα (βλάβη υγείας και προσβολή προσωπικότητας), χάριν του συμφέροντος του κοινωνικού συνόλου”.

Όπως εξηγείται στην δικαστική απόφαση, “σε περίπτωση, που επέλθει ευθέως βλάβη της υγείας προσώπου συνεπεία της συνταγματικώς θεμιτής και νομίμου πραγματοποιήσεως εμβολιασμού (δηλαδή εμβολιασμού διενεργούμενου με σκοπό την προστασία της δημόσιας υγείας συλλογικώς και ατομικώς και προβλεπόμενου από ειδική νομοθεσία, υιοθετούσα έγκυρα και τεκμηριωμένα επιστημονικά, ιατρικά και επιδημιολογικά πορίσματα στον αντίστοιχο τομέα, με δυνατότητα εξαιρέσεως από αυτόν σε ειδικές ατομικές περιπτώσεις, για τις οποίες αυτός αντενδείκνυται), ήτοι βλάβη, μη οφειλόμενη σε παρεμβαλλομένη παράνομη πράξη ή παράλειψη (όπως πχ χορήγηση ελαττωματικού ή ακαταλλήλου σκευάσματος ή πλημμέλειες κατά την διενέργεια του εμβολιασμού), ανακύπτει ευθέως εκ του άρθρου 4 παρ. 5 σε συνδυασμό και με το άρθρο 25 παρ 4 του Συντάγματος ευθύνη του κράτους προς εύλογη αποκατάσταση της ζημίας του παθόντος, υπό την έννοια της αποκαταστάσεως τόσο της τυχόν υλικής όσον και, κατ΄ ανάλογη εφαρμογή του άρθρου 932 ΑΚ, της ηθικής βλάβης του”.

Μάλιστα, επισημαίνεται ότι η «εκ του Συντάγματος και των άρθρων 19, 23, 24, 26 και 39 της κυρωθείσης με τον ν. 2101/1992 Διεθνούς Συμβάσεως για τα Δικαιώματα του Παιδιού δεν επιτάσσεται η πρόβλεψη ειδικού αποζημιωτικού καθεστώτος για τις περιπτώσεις βλάβης συνεπεία εμβολιασμού» και η μη πρόβλεψη δε τέτοιου ειδικού καθεστώτος δεν συνιστά παράλειψη νομοθετήσεως, δυναμένη να στοιχειοθετήσει αξίωση αποζημιώσεως κατά το άρθρο 105 ΕισΝΑΚ».

Το ιστορικό

Η απόφαση αφορά στην προσφυγή μητέρας που έχασε την κόρη της σε ηλικία 7 ετών μαθήτρια, αφού έμεινε κατάκοιτη για περίπου 9 έτη μετά τον εμβολιασμό κατά της ιλαράς, παρωτίτιδας και ερυθράς (τριδύναμο εμβόλιο MMR ΙΙ).

Η μητέρα προσέφυγε κατά του Δημοσίου διεκδικώντας χρηματική ικανοποίηση για ψυχική οδύνη ύψους 1.000.000 ευρώ, λόγω της βλάβης της υγείας της 7χρονης, που προκλήθηκε ως παρενέργεια του εμβολιασμού της, ο οποίος ήταν υποχρεωτικός. Όπως ανέφερε, εξαιτίας παρενεργειών το εμβόλιο της προκάλεσε αρχικώς ιλαρά, η οποία ραγδαία και ταχύτατα ενεπλάκη με την ανίατη πάθηση της σκληρυντικής πανεγκεφαλίτιδας, με αποτέλεσμα να πεθάνει.

Από το Διοικητικό Πρωτοδικείο επιδικάστηκε αποζημίωση 200.000 ευρώ, ωστόσο η απόφαση ανατράπηκε από το Διοικητικό Εφετείο, απορρίπτοντας την αγωγή. Τελικά το ΣτΕ αναίρεση την απόφαση του Εφετείου.