Το Μαθράκι βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής όλης της Ελλάδας στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, με τον ένα και μοναδικό μαθητή του δημοτικού σχολείου που επαναλειτούργησε μετά από δεκαετίες, τον 9χρονο Τάσο, να παρελαύνει μπροστά στους δακρυσμένους Μαθρακιώτες που λίγες μέρες πριν δεν πίστευαν ότι θα ξαναδούν να εορτάζεται εθνική επέτειος πάνω στο μικρό τους τόπο!
Για τους Κερκυραίους, αποτελούν τους δικούς τους “μικρούς παραδείσους” και ιδανικό τόπο για τις μικρές καλοκαιρινές αποδράσεις τους. Για τους τουρίστες, μικρά διαμάντια είτε μείνουν πάνω σε αυτά, είτε στις βαθιά γαλάζιες θάλασσές τους με ένα ιστιοπλοϊκό. Για τους ανθρώπους τους που μετανάστευσαν πριν από πολλές δεκαετίες, ο τόπος στον οποίο πάντα θέλουν να επιστρέψουν – και πολλοί το καταφέρνουν.
Τα Διαπόντια νησιά, είναι και κάτι παραπάνω: τόπος ευλογημένος αλλά και δύσκολος, ειδικά για τους λιγοστούς μόνιμους κατοίκους που επιμένουν, παρά τις αντιξοότητες, να βαστάνε Θερμοπύλες κρατώντας τα ζωντανά!
Η μεγάλη απόφαση για “μετανάστευση” στο Μαθράκι
«Έζησα 10 χρόνια στην Αμερική και 5 στην Γερμανία. Όταν έβλεπα το μικρό μου παιδί να μεγαλώνει πάνω από μια ηλεκτρονική συσκευή, όπως τα περισσότερα παιδιά στο εξωτερικό, ήταν κάτι που δεν ήθελα. Ήθελα μια πιο ποιοτική ζωή και να στηρίξω έναν τόπο της Ελλάδας που κοντεύει να ξεχαστεί», δηλώνει η μητέρα του 9χρονου Τάσου, Τζένη Γιαννοπούλου.
“Τα ακριτικά μέρη είναι ξεχασμένα εντελώς από την πολιτεία”, δηλώνει η κα. Γιαννοπούλου. Η άφιξή τους στο νησί στάθηκε η αφορμή, να βρεθεί σχολική στέγη για τον μικρό Τάσο, δασκάλα και γιατρός. Όλα αυτά με πολύ τρέξιμο από την πλευρά της, όπως είπε χαρακτηριστικά για να κινηθούν οι απαραίτητες διαδικασίες σε Υπουργείο Παιδείας, Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και δήμο.
Τελικά, διατέθηκε μια κοινοτική αίθουσα, με παραχώρηση του δήμου, την οποία, η δασκάλα του Τάσου, Ελευθερία Βύζα, έχει διαμορφώσει υποδειγματικά με πολύ προσωπική εργασία: «Όταν έρχεσαι και βλέπουν ότι επιθυμείς να ενσωματωθείς, οι αγκαλιές και τα σπίτια τους είναι ορθάνοιχτα. Δεν με έκανε κανείς ποτέ να νιώσω ξένη. Το παιδί μου έχει αποκτήσει δεν ξέρω πόσες γιαγιάδες και παππούδες, πόσες θείες και θείους. Ένα ολόκληρο νησί τρέχει για ένα παιδί», είπε χαρακτηριστικά η κ. Γιαννοπούλου.
Μεγάλη η συγκίνηση
Ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Γιάννης Αργυρός που διατηρούσε για δεκαετίες με την οικογένειά του εστιατόριο στην πόλη της Κέρκυρας, επέστρεψε στις οικογενειακές του ρίζες και άνοιξε ταβέρνα στο νησάκι εδώ και μερικά χρόνια. Κάνει λόγο για μεγάλη συγκίνηση όλων των κατοίκων όταν τους είπε την είδηση πως φέτος θα γίνει παρέλαση.
Φέτος, όχι μόνο άνοιξε μετά από χρόνια το δημοτικό σχολείο με μια νεαρή δασκάλα να δίνει όλο της τον εαυτό για να μετατρέψει την αποθήκη του κοινοτικού γραφείου σε σχολική αίθουσα που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από σχολεία μεγάλων πόλεων, αλλά λειτουργεί και το τοπικό ιατρείο με μία γιατρό που αποφάσισε να έρθει να μείνει στο Μαθράκι για τους επόμενους 12 μήνες ενθουσιασμένη από τον τόπο αλλά και με θέληση να διεκδικήσει να μετατραπεί το περιφερειακό ιατρείο σε πολυδύναμο, για να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες.
Μια 84χρονη παραμένει εδώ για όλη της τη ζωή, και παρά την πίεση από τα παιδιά της που είναι μετανάστες στην Αμερική, αρνείται να αφήσει τον τόπο της για να ζήσει “στα ξένα”, αν και στενοχωριέται που δεν έχει δει τα αγαπημένα της πρόσωπα εδώ και δυο χρόνια εξαιτίας των απαγορεύσεων ταξιδιών λόγω του κορονοϊού.
Και δεν είναι μόνο οι Μαθρακιώτες… Πολλοί ξένοι μαγεύτηκαν και αγόρασαν σπίτια στον ευλογημένο τόπο. Όπως ένα ζευγάρι Αυστριακών που αποφάσισε εδώ και 16 χρόνισα να μην έρχεται και ξαναέρχεται, αλλά να μείνει μόνιμα εδώ!
Πολλά τα προβλήματα
Όμως, όσο και αν το καλοκαίρι ο τόπος σφύζει από ζωή, μόνο ρόδινη δεν είναι η ζωή στα Διαπόντια το χειμώνα. Δύσκολη η μεταφορά αγαθών, καυσίμων ή ογκωδών υλικών όπως τα οικοδομικά. Τουλάχιστον, από φέτος δρομολογήθηκε νέο αρκετά σύγχρονο πλοίο στην άγονη γραμμή που συνδέει τα νησιά τρεις φορές με την πόλη της Κέρκυρας, χωρίς κίνδυνο να μείνουν αποκομμένα για εβδομάδες λόγω του καιρού. Και άλλες τρεις με ένα μικρό πλοιάριο από το κοντινότερο λιμάνι, στη βόρεια Κέρκυρα. Όμως, οι υποδομές στενάζουν και ζητούν ενίσχυση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως, είναι ο ολοένα και μεγαλύτερος κίνδυνος της πλήρους εγκατάλειψης. Όλοι φοβούνται ότι ο γηρασμένος πληθυσμός δεν θα αντικατασταθεί από νέους ανθρώπους, αν δεν δοθούν ισχυρά κίνητρα και παροχές σε νέα ζευγάρια από το κράτος για να κατοικήσουν εκεί και αν δεν δημιουργηθούν επαγγελματικές ευκαιρίες για να βγαίνει το προς το ζην…
Οι κάτοικοι είναι αισιόδοξοι και η παρέλαση τους γέμισε χαμόγελα. Τώρα, περιμένουν την επόμενη εθνική εορτή για να δουν τον Τάσο να περπατά περήφανος μπροστά τους με σηκωμένη την ελληνική σημαία, ευχόμενοι να αλλάξουν οι συνθήκες και να βλέπουν περισσότερους Τάσους να περπατούν στα δρομάκια του νησιού!
Έτσι είναι δυστυχώς. Αν το κράτος δεν κοιτάξει σοβαρά αυτά τα νησιά , πολύ σύντομα θα πεθάνουν. Το να μιλούν μόνο για τους ακρίτες δεν αρκεί. Το ότι ήρθα εγώ εδώ μαζί με το γιο μου δεν αρκεί. Πρέπει να γίνουν σοβαρά βήματα.
Κυρία μου δεν γνωρίζεται ακόμη, καλά, γιατί υπάρχει αυτή η νοσηρή κατάσταση σ’αυτά τα νησιά και ποιούς εξυπηρετεί. Έχει ονοματεπώνυμο, αυτη η κατάσταση και στα τρία νησιά και λέγονται εργολάβοι – νταβατζήδες. Είναι ένας σε κάθε νησί και όποιος τούς αντισταθεί, για να φέρει με ανιδιοτέλεια την πρόοδο, θα τον φάει το σκοτάδι. Αυτοι βγάζουν τεράστια κέρδη με νόμιμα και παράνομα μέσα στηριζόμενοι στο οτι ειναι πίσω από όλα κυβέρνηση, Αυτοδιοίκηση, αστυνομία, λιμενικό, στρατό. Σε λιγο καιρό θα καταλάβεται τι εννοώ. Πάντος συγχαρητήρια για την απόφαση σας και το καταπληκτικό αγοράκι σας. Δυστυχώς, ακόμη και σε τρείς μικρές λωρίδες γης η ιδιοτέλεια βασιλεύει έναντι του αλτρουισμού.