Όταν ξεσπάει πυρκαγιά στο σπίτι του γείτονα

Οδεύουμε προς τα τέλη του Μάη και το νησί ξετυλίγει τις ανοιξιάτικες ομορφιές του. Σ’ όλη τη χώρα ανοίγει η αγορά, η εστίαση, ο τουρισμός, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση, οι επικοινωνίες. Η θερμοκρασία ανεβαίνει μαζί με τον αριθμό των εμβολιασμών. Ο φονικός ιός βάλλεται πανταχόθεν. Τα χαμόγελα σταδιακά ελευθερώνονται απ’ τις μάσκες, μαζί κι η ελπίδα απ’ το πιθάρι της Πανδώρας.

Ωστόσο, στη γειτονιά μας που οριοθετείται απ’ την ανατολική Μεσόγειο, στην πολύπαθη Μέση Ανατολή, τις τελευταίες μέρες χτυπούν ξανά τα τύμπανα του πολέμου. Οι οθόνες μας γέμισαν από σκηνές με πυρά που διασταυρώνονται, με κτίρια που γκρεμίζονται, με τραυματίες και νεκρούς, ανάμεσά τους και μικρά παιδιά. Κι εμείς τις παρακολουθούμε απ’ τις τηλεοράσεις μας σα να είναι πολεμική ταινία ή ηλεκρονικό παιγνίδι! Γιατί «τηλε-» σημαίνει απόσταση.

Τη σύγκρουση πυροδότησε η πρόθεση του κράτους του Ισραήλ να εξώσει με δικαστικές αποφάσεις 70 οικογένειες ισραηλινών πολιτών αραβικής καταγωγής απ’ τα σπίτια τους και τις εστίες τους στην αραβική συνοικία Sheikh Jarrah της Ιερουσαλήμ, που τα κατείχαν με τίτλους ιδιοκτησίας από γενιά σε γενιά, για να εγκαταστήσει ισραηλινούς πολίτες εβραϊκής καταγωγής. Ακολούθησαν αντιδράσεις και συμπλοκές, με την ισραηλινή αστυνομία να κάνει επίδειξη ισχύος έναντι νεαρών κυρίως αράβων/Παλαιστίνιων, που χαρακτήρισε «ταραχοποιούς», παρότι δικαιολογημένα διαμαρτύρονταν. Βία, αίμα, λιντσαρίσματα, βανδαλισμοί. Στην άρνηση διακοπής των αστυνομικών επιχειρήσεων, η ισλαμική παλαιστινιακή οργάνωση Χαμάς ξεκινά τη ρήψη ρουκετών σε ισραηλινές πόλεις. Το Ισραήλ απαντά με αεροπορικούς βομβαρδισμούς στη λωρίδα της Γάζας. Παρά τις διεθνείς εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός, οι επιχειρήσεις κλιμακώνονται. Τα θύματα πολλά. Ως συνήθως, ο άμαχος πληθυσμός πληρώνει το μεγαλύτερο τίμημα αίματος με νεκρούς και τραυματίες.

Δεν είμαι διεθνολόγος, ούτε διπλωμάτης, ούτε πολιτικός, ούτε καν δημοσιογράφος.
Μα βλέπω αυτό που ο καθένας με καθαρή ματιά μπορεί να δει:
Δυο λαούς να ωθούνται ξανά σε αιματηρή πολεμική αντιπαράθεση.

Απ’ τη μια πλευρά το κράτος του Ισραήλ, που δημιουργήθηκε το 1947 με την απόφαση του Ο.Η.Ε. για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σ’ ένα κράτος εβραϊκό/Ισραηλινό κι ένα αραβικό/Παλαιστινιακό, και που ισχυροποιήθηκε μέσα από συνεχείς πολέμους στην περιοχή, να πιέζει όλο και περισσότερο τους Παλαιστίνιους και να τους εκτοπίζει απ’ τα εδάφη τους. Και τον απερχόμενο Πρωθυπουργό Μπένιαμιν Νετανιάχου, που απέτυχε να σχηματίσει κυβέρνηση, να φτάνει την κατάσταση στα άκρα, προκειμένου να ωφεληθεί πολιτικά και να παραμείνει στην εξουσία ενώνοντας δεξιά κι ακροδεξιά κόμματα, ακόμα και το ισλαμιστικό.
Απ’ την άλλη τον ταλαιπωρημένο παλαιστινιακό λαό, στριμωγμένο σε μια λωρίδα γης με δραματικές συνθήκες διαβίωσης, ν’ αγωνίζεται χρόνια τώρα, για να μπορεί να ζήσει με ασφάλεια και ειρηνική συνύπαρξη στο δικό του ανεξάρτητο κράτος.

Κι απ’ έξω – αλλά κι από μέσα – τους ισχυρούς του κόσμου να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και να συνιστούν αυτοσυγκράτηση εξισώνοντας το θύτη με το θύμα. Την ίδια στιγμή που εξοπλίζουν τον ισραηλινό Γολιάθ. Που ενισχύουν την επιθετικότητά του αναγνωρίζοντας την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσά του. Και που βλέπουν στη Μέση Ανατολή ένα άριστο πεδίο για την εξυπηρέτηση των οικονομικών, πολιτικών και γεωπολιτικών συμφερόντων τους.

Από κοντά κι η χώρα μας, που με την τωρινή αλλά και με την προηγούμενη κυβέρνησή της έκανε το ισραηλινό κράτος προνομιακό σύμμαχο και συνεργάτη της, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά και σε στρατηγικό, στο λεγόμενο «τρίγωνο» Ελλάδα-Ισραήλ-Αίγυπτος, με κίνδυνο να εμπλακούμε κι εμείς στρατιωτικά, στην περίπτωση γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή.

Όχι, η λύση δε μπορεί να είναι στρατιωτική και με τη δημιουργία τετελεσμένων, με κατοχή και με εποικισμό απ’ την πλευρά του Ισραήλ. Οφείλει να είναι πολιτική, με σεβασμό στα δικαιώματα και των δύο λαών, για την ασφάλεια και ειρήνη σ’ ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Περισσότερες απ’ τις μισές κυβερνήσεις του κόσμου έχουν αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος, που όμως δεν το αναγνωρίζει το Ισραήλ. Ούτε η χώρα μας, παρά τη σχετική απόφαση της Βουλής το 2015.

Ας πάρουμε θέση εμείς οι απλοί πολίτες. Κατά της αστυνομικής και στρατιωτικής βίας. Υπέρ του ανθρωπισμού. Υπέρ της διπλωματίας βάσει του διεθνούς δικαίου. Υπέρ της ειρήνης και της ασφάλειας. Υπέρ του Δαυίδ. Κι ας απαιτήσουμε απ’ την κυβέρνησή μας να πράξει το ίδιο αναγνωρίζοντας στους Παλαιστίνιους το δικαίωμα να έχουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος.

Γιατί η πυρκαγιά στο σπίτι του γείτονα, είναι πολύ εύκολο να μεταδοθεί και στο δικό σου.