Για τον Φίλη

Έφυγε για το μεγάλο ταξίδι ο αιώνιος έφηβος και συνεπής Αγωνιστής της Αριστεράς Φίλης Κορωνάκης.
Τον Φίλη Κορωνάκη τον ήξερα πριν ακόμα τον γνωρίσω. Σύντροφος, συναγωνιστής και συνοδοιπόρος με το θείο μου Σπύρο Τσαγκαράκη. Σε όλες τις πολιτικές και κομματικές συζητήσεις, που γίνονταν στο οικογενειακό μας περιβάλλον στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας, η δράση του ήταν πάντα αντικείμενο συζητήσεων και παράδειγμα προς μίμηση.
Αργότερα στην εφηβεία μου, όταν μέσα από το Ρήγα τον γνώρισα και προσωπικά, συνειδητοποιήσαμε όλοι οι Ρηγάδες το μέγεθος της προσωπικότητας, του ήθους και της συνέπειας του αγωνιστή « Φίλη». Ήταν πάντα κοντά μας δάσκαλος, καθοδηγητής, παράδειγμα ζωντανό προς μίμηση. Εκείνο τον καιρό που η χώρα έβγαινε από μια δικτατορία ο Φίλης κατάφερε, με την πείρα και την σοφία που απέκτησε στα δύσκολα χρόνια των διώξεων του, να μας οδηγήσει στους νέους στόχους που έβαζε το ανανεωτικό αριστερό κίνημα για μια δικαιότερη κοινωνία. Σαν τώρα τον θυμάμαι στην εκδήλωση της ΔΗΜΑΚ (μαθητική οργάνωση του Ρήγα) να κρατάει μαζί μας σαν έφηβος το πανό για την ψήφο στα 18. Ήταν εκείνος που μας ενέπνευσε και μας οργάνωσε νεαρούς Ρηγάδες τότε, να πάμε και να καθαρίσουμε το δρόμο για την πρώτη εκδήλωση- προσκύνημα στο Λαζαρέτο το 1978.
Ο Φίλης υπήρξε πάντα παρών σε όλους τους αγώνες για την απελευθέρωση του λαού μας από κάθε κατακτητή. Το αγωνιστικό του φρόνημα και ο ευαίσθητος χαρακτήρας του για τα δίκαια του λαού μας φάνηκε από τα νεανικά του χρόνια. Παράλληλα ήταν παρών σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες του αριστερού κινήματος της χώρας. Ταυτόχρονα συμμετείχε σε όλα τα κομματικά δρώμενα της αριστεράς στην Ελλάδα. Το ανανεωτικό του πνεύμα τον προβλημάτιζε διαρκώς και ήταν πάντα πρωτοπόρος στους προβληματισμούς και μετασχηματισμούς του αριστερού ανανεωτικού κινήματος της χώρας. Μέχρι πρόσφατα ήταν πολιτικά ενεργός. Τελευταία φορά, που τον θυμάμαι, είναι στην εκδήλωση μνήμης για το Λαζαρέτο τον Οκτώβριο του 2020 που, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του και τα προβλήματα υγείας που είχε, δεν ξέχασε την υπόσχεση που έδωσε στους συγκρατούμενους του μελλοθανάτους για ένα λουλούδι στη μνήμη τους. Οι ώρες της συνεργασίας μαζί του για μας τους νεότερους ήταν πηγή έμπνευσης και πληροφοριών για μια ιστορία που δεν ζήσαμε, αλλά με τις διηγήσεις του μας τις ζωντάνευε παραστατικά. Μια τέτοια μέρα μου διηγήθηκε τα γεγονότα του πρώτου αντιφασιστικού συλλαλητηρίου που έγινε στην Ελλάδα από τους μαθητές των γυμνασίων της Κέρκυρας το Πρωτοκύριακο του Νοεμβρίου 1941 και μου ζήτησε να καταγράψω τις μνήμες του από τα γεγονότα εκείνης της μέρας, πράγμα το οποίο και έκανα σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε με τίτλο «Ένας αγωνιστής Θυμάται».
Σύντροφε και δάσκαλε Φίλη στους αγώνες, στη συνέπεια και στη συντροφικότητα από τη Ρηγήτικη εφηβεία μου μέχρι και σήμερα σ΄ευχαριστώ από καρδιάς για αυτά μας δίδαξες με τη στάση σου, τις συμβουλές σου και τις επιλογές σου.
Λένα Τσαγκαράκη.