«Ψέματα σήμερα σου λένε ξανά…»

Μα την αλήθεια πολύ παράξενη χώρα η Ελλάδα, με την αναγγελία θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη, μια σειρά «επικήδειοι» έγιναν φοβερά ενωτικοί και απενοχοποιημένοι! «Μίκης όλων, μα όλων μας…» Χαρακτηριστικός τίτλος δημοσιογράφου που ξέχασε τι έγραφε κάποτε… «Η ελληνικότητα έχασε τον μελωδό της…» έγραψε ο τρίτος των θεσμών, περιορίζοντας το παγκόσμιο συνθέτη στην ελληνικότητα των «ενωτικών» συνόρων…

Είναι φυσικά κομμάτι δύσκολο να συναντηθεί ψυχικά η άρχουσα τάξη, με το «Κάντο Χενεράλ» του Πάπλο Νερούδα, αφιερωμένο στον Σαλβαδόρ Αλιέντε τον μετέπειτα δολοφονημένο από το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Πινοσέτ. Ή με στίχους του εκτελεσμένου από τους φαλαγγίτες φασίστες του Φράνκο, Λόρκα, τον «Έναν Όμηρο» του Μπρένταν Μπήαν, Ιρλανδού επαναστάτη συγγραφέα, τον Ρίτσο, Λειβαδίτη, Βάρναλη, Αναγνωστάκη και μ’ έργα άλλων ελλήνων και ξένων ανατρεπτικών ποιητών που μελοποίησε ο Μίκης…

Όλοι, μα όλοι θρηνούν για το θάνατο σου Μίκη, ακόμα και αυτοί που δεν έπαψαν να δίνουν εντολές για να χτυπούν τα όργανα τους στην «ταράτσα» τον σημερνό «Αντρέα», όταν στην άσφαλτο, «οι δυο, οι τρείς, οι χίλιοι δεκατρείς…», τραγουδώντας της «δικαιοσύνης ήλιε νοητέ…», παλεύουν για ζωή με αξιοπρέπεια και αληθινή δημοκρατία…

«Σου είπαν ψέματα πολλά, ψέματα σήμερα σου λένε ξανά, κι αύριο ψέματα ξανά θα σου πουν, ψέματα σου λένε οι εχθροί σου μα κι οι φίλοι σου, σου κρύβουν την αλήθεια…»

Η μουσική οπωσδήποτε μα και οι στίχοι δικοί του! Στίχοι που τραγουδήθηκαν με τη φωνή του Πέτρου Πανδή… Τραγούδι που απαντάει και σήμερα σε ρήτορες, πολιτικάντηδες λογάδες και παρατρεχάμενους που εκφωνούσαν εγκώμια για τον συνθέτη, προσφέροντας του, αναμνηστικά ξιφίδια και τηβέννους, σ’ ημέρες νηνεμίας και τώρα επικήδειους…

Συνάφι κάποιων που θα ήθελαν πολύ αν το μπορούσαν, να τον έστελναν από τότε να συναντήσει τον Γρηγόρη το Λαμπράκη… Τότε που μπροστάρης αυτός ξεσήκωνε τη νεολαία στο όνομα του δολοφονημένου, από τα καθάρματα της ακροδεξιάς, οργανώνοντας απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, τους «Λαμπράκηδες», με μια πρωτόγνωρη μαζικότητα, σε μια εποχή φασιστικής καθεστωτικής τρομοκρατίας…

Τώρα δοθείσης της ευκαιρίας, γλυκεροί επικήδειοι… «Η μουσική του είναι μέρος της ζωής μας…» Υπογραμμίζουν τις ευαισθησίες του προς τις πανανθρώπινες αξίες της δημοκρατίας, της αξιοπρέπειας ,της ειρήνης και πάνω από όλα της ελευθερίας…

«Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά πρέπει να γίνεις, πρέπει να κλάψεις. Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος. Η εκπόρθηση να φτάσει ως τις ρίζες των βουνών. Είσαι Έλληνας, είσαι Έλληνας…»

Το πένθιμο των ημερών τους βοηθάει για να απλώνουν μια ενωτική αχλή, απολύτως απαραίτητη ειδικά τώρα που διαλύουν ό,τι απέμεινε από την όποια εργατική και κοινωνική προστασία, επινοώντας ακόμα και το τζόγο του απατηλού «ατομικού κουμπαρά». Τώρα που έκοψαν δεκάδες χιλιάδες υποψήφιους φοιτητές, προάγγελος κλεισίματος περιφερειακών πανεπιστημίων… Τώρα που χαρίζουν αιγιαλούς και παραλίες σ’ «επενδυτές»… Και σιδερένια φτερά ετοιμάζονται ν’ αναδασώσουν τα καμένα…

«Γυμνώνω τα στήθη μου και ξαπολυούνται οι άνεμοι. Κι ερείπια σαρώνουνε τις χαλασμένες ψυχές…»

Οι δίσκοι από βινύλιο με τις θείες μελωδίες σου και με των ποιητών το χάδι, αναλλοίωτοι δίπλα από το παλιό πίκ-απ θα ζωντανεύουν πάντα με τις αργές στροφές του, τις πανανθρώπινες αξίες. Αξίες με τις οποίες κατεβαίνουν στους δρόμους και τώρα οι νέοι. Οι νέοι που τους λένε και πάλι αλήτες, ψεκάζοντας τους με χημικά και σπάζοντας τους τα κεφάλια με ρόπαλα, του νόμου τους…

Αυτές οι αξίες είναι σίγουρο πως έχουν δώσει ραντεβού να ανταμώσουν με τους αδικημένους και με το θυμό της άνοιξης των νέων , ξανά στους δρόμους της οργής… Ό,τι και αν κάνουν θα κυριαρχεί πάντα ο στίχος του Ελύτη που Εσύ μελοποίησες: «Χαράζω τις φλέβες μου και Κοκκινίζουν τα Όνειρα…»