Συχνά στα σταυροδρόμια της ζωής ανταμώνουμε μ’ ανθρώπους και περπατάμε μαζί όσο κρατάει κείνος ο δρόμος που μας φέρνει παρέα…
Δεν μετράει ο χρόνος της διαδρομής, αλλά τα συμβάντα του δρόμου είναι που σε σφραγίζουν και που τελικά μένουν πάντα ζωντανά και σε καθορίζουν…
Έχω ένα ντοσιέ από εκείνους του παλιούς με τα κορδελάκια… Είχα σφίξει τους φιόγκους και τον έβαλα ψηλά στη σοφίτα περίπου στα 1982…
Προχτές που έμαθα πως πήρες την απόφαση και έφυγες βιαστικά, φορώντας και στο πέτο ένα λουλούδι, ανέβηκα στη σοφίτα μου, έλυσα τους φιόγκους του παλιού ντοσιέ και χάιδεψα το σχεδιασμένο με το χέρι σου λογότυπο και το εικονίδιο της εφημερίδας μας «Δημοκρατική Φωνή»…Εσύ ήσουν καλλιτεχνικός υπεύθυνος της συντακτικής επιτροπής!
Λίγο κάτω στο πρωτοσέλιδο σκιτσαρισμένη πάντα με το χέρι σου είναι η πολιτική γελοιογραφία του μήνα! Για της εξουσίας τα ψυχρά και τα ανάποδα το θέμα και πάντα με το καυστικό σου χιούμορ, που είναι αλήθεια πως μερικές φορές το παράκανες και καλά έκανες…
Κάπου ανάμεσα στα εργαλεία σου ίσως να βρίσκεται ακόμα και κείνο το ρολάκι, τ’ αγορασμένο από το Μοναστηράκι, που μου έλεγες πως σου ήταν απαραίτητο για να μελανώνεις τις ξύλινες στάμπες που σκάλιζες, για να τυπώνεις τα τρικάκια, με αντιδικτατορικά συνθήματα, «κάτω η χούντα», «κάτω οι φασίστες» και «λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους»…
Έκανες μικρά πακέτα τα τρικάκια μ’ ένα χαρτονάκι επάνω και κάτω και μ’ ένα λαστιχάκι μόλις πιασμένα στην άκρη, έτσι που όταν πέταγες το πακετάκι ψηλά και έσκαγε κάτω να σκορπίζονται τα τρικάκια, σε πλατείες και σε δρόμους στα γρήγορα και αυτά στο σκοτάδι για να προλάβεις και να μην σε «πάρει μάτι κάνας ρουφιάνος με πολιτικά ή με καπέλο» όπως έλεγες…
Αυτά τα λίγα που μάλλον είναι άγνωστα, και όχι για νεκρολογία γιατί απ’ ό,τι έλεγες συχνά, οι επικήδειοι είναι μια ευκαιρία επίδειξης των ζωντανών, ερήμην των πεθαμένων και δεν θα διαφωνήσω φίλε μου Τζίνο…