Κουλούρης: Το «αντίο» του μεγάλου αρχηγού!

Με μια συγκινητική δήλωση, ο αρχηγός του Φαίακα, ο Ευγένιος Κουλούρης ανακοίνωσε αυτό που ήταν λίγο πολύ γνωστό. Ότι πήρε τη μεγάλη απόφαση να κρεμάσει τα παπούτσια του και να σταματήσει την ενεργό δράση στα γήπεδα του χάντμπολ, μετά από 26 χρόνια σπουδαίας καριέρας.

Σε αυτή την δήλωση αποχώρησης, ο Κουλούρης τονίζει την υπερηφάνια του που ολοκλήρωσε την καριέρα του στην ομάδα που τον έβαλε στο άθλημα, συμμετέχοντας με αυτήν στη μεγάλη κατηγορία.

Παράλληλα δηλώνει ευλογημένος που φόρεσε το εθνόσημο στο στήθος, καθώς, όπως λέει αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή για ένα αθλητή. Ενώ, δεν ξεχνά και τους σπουδαίους ανθρώπους που γνώρισε σε αυτά τα 26 χρόνια.

Αναλυτικά, η συγκινητική δήλωση του Ευγένιου Κουλούρη έχει ως εξής:

«Μετά από 26 χρόνια στους αγωνιστικούς χώρους, ήρθε η στιγμή να πω το οριστικό ΑΝΤΙΟ στο χάντμπολ.
Είναι μια απόφαση πιο δύσκολη από ό, τι περίμενα. Αλλά οι δεδομένες επαγγελματικές και οικογενειακές μου υποχρεώσεις, δεν μού αφήνουν το περιθώριο να συνεχίσω να αγωνίζομαι στο επίπεδο, που θα ήθελα.

Είμαι σίγουρος ότι θα μού λείψει περισσότερο από ό, τι φαντάζομαι αυτή την στιγμή, αλλά ….
Τώρα στο τέλος, όμως, είμαι περήφανος, γιατί αφήνω την ομάδα, που με έβαλε στο άθλημα, στην καλύτερή της στιγμή συμμετέχοντας στην Handball Premier, αλλά και σε καλά χέρια, και η συνέχειά της θα είναι ακόμα πιο όμορφη. Θα είμαι εκεί, δίπλα της, να την καμαρώνω.
Περήφανος, όμως, είμαι και για τις ομάδες, στις οποίες υπήρξα μέλος στην καριέρα μου, και έζησα μεγάλες επιτυχίες μαζί τους

Είμαι, ακόμα, ευλογημένος, που φόρεσα το εθνόσημο και συμμετείχα σε αγώνες με την Εθνική ομάδα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή για έναν αθλητή.
Πάνω απ’ όλα, νοιώθω τυχερός, γιατί σε όλα αυτά χρόνια γνώρισα ανθρώπους σπουδαίους, έκανα φιλίες, που θα με συντροφεύουν μια ζωή.

Το ευχαριστώ στο άθλημα, που μού έμαθε έννοιες και λέξεις όπως επιμονή, υπομονή, προσπάθεια, ομαδικότητα, πειθαρχία, σεβασμός, είναι λίγο.

Τα μαθήματα ζωής, που μού προσέφερε μέσα από τις εμπειρίες της απογοήτευσης, της ήττας, του πόνου, είναι τα πιο σημαντικά και ανεκτίμητα, που θα μπορούσα να πάρω.
Αν ξαναγεννιόμουν, «χαντμπολάκι» μου δίπλα σου και πάλι θα ερχόμουν, να με πάρεις από το χέρι, να μού προσφέρεις όσα μου προσέφερες όλη μου την ζωή…»