ΛΑΣΥ Κεντρικής Κέρκυρας: Ο «βερμπαλισμός» και ο «ρεαλισμός»

“Με «μαθήματα πολιτικής ηθικής» επέλεξε η κυρία Δήμαρχος να κάνει το μαύρο άσπρο!” αναφέρει η παράταξη του Μπορμπότη.

Αναλυτικά, τονίζει τα παρακάτω:
Με γενικότητες του στυλ «βερμπαλισμοί και κομματικός λόγος είναι ανεπίτρεπτοι» και «είμαι ανοιχτή σε ρεαλιστικές και ουσιαστικές προτάσεις», εφόσον φυσικά «αντέχουν στις δημοσιονομικές αντοχές του Δήμου » (!), επιτέθηκε η Δήμαρχος σε αυτούς που ζητάνε άμεσα μέτρα, και όχι ευχολόγια, για την αντιμετώπιση της πανδημίας.
Είναι όμως άραγε βερμπαλισμός το ότι ο Δήμος πρέπει να υιοθετήσει το αίτημα γιαάμεση πρόσληψη όλου του μόνιμου προσωπικού στα νοσοκομεία, στην ΤΟΜΥ και στα Κέντρα Υγείας; Είναι βερμπαλισμός το ότι οι μονάδες υγείας πρέπει να έχουν πλήρη εξοπλισμό και επαρκές υγειονομικό υλικό; Είναι βερμπαλισμός η ανάγκη για ενίσχυση του “Βοήθεια στο Σπίτι”, με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, η μονιμοποίηση των συμβασιούχων καθαριστριών στα σχολεία και η ενίσχυση των Δήμων με μόνιμο προσωπικό για να ανταποκριθούν στις ανάγκες των συμπολιτών μας; Είναι βερμπαλισμός η απαίτηση για γενναία χρηματοδότηση από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους από τον κρατικό προϋπολογισμό για την κάλυψη των αναγκών εν μέσω πανδημίας; Είναι βερμπαλισμός η πρόταση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» για συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβούλιου και η ανάδειξη, από την πρώτη στιγμή, της εξαίρεσης του Δήμου από την έκτακτη χρηματοδότηση για την προστασία των Ρομά, ή η πρόταση για επίταξη καταλύματος που θα μπορούσε να φιλοξενεί τους υγειονομικούς για να προστατευτούν οι οικογένειές τους από τον ιό ή για τη δημιουργία Υπνωτηρίου Αστέγων; Τι από όλα αυτά είναι «κομματικός λόγος»; Τι από όλα αυτά είναι «βερμπαλισμός;
Αν αυτά είναι βερμπαλισμός τότε ναι.. είμαστε «βερμπαλιστές»(!) και απέναντι μας βάζουμε τον «ρεαλισμό» της Δημάρχου και της Κυβέρνησης. Αυτόν το ρεαλισμό -της υποταγής- σύμφωνα με τον οποίο δεν έγιναν ούτε 15 προσλήψειςστο νοσοκομείο της Κέρκυρας όταν ,βάσει οργανογράμματος, τα κενά είναι περίπου 350 (!), και όλα αυτά βέβαια την ίδια ώρα που ενισχύεται ο ιδιωτικός τομέας από τις «τσέπες» του ΕΟΠΥΥ (τις δικές μας τσέπες δηλαδή) με 30 εκατομμύρια ευρώ. Μαχόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις ενάντια σε αυτόν τον ρεαλισμό -της υποταγής- που διαιωνίζει την ομηρία στα προγράμματα της εκμετάλλευσης των ανέργων, στα λεγόμενα Προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας.. ενάντια στον ρεαλισμό -της υποταγής- που επιβάλει να στοιβάζονται σε ένα απορριμματοφόρο τρεις εργαζόμενοι χωρίς ούτε καν τα αναγκαία μέσα προστασίας. Πάντα θα μας βρίσκει απέναντι ο ρεαλισμός -της υποταγής- που πάνω από όλα, πάνω και από την υγεία,βάζει τις λεγόμενες «δημοσιονομικές αντοχές» και, ενώ με το ένα χέρι δίνει «ενισχύσεις» στους μεγαλοξενοδόχους, στους καναλάρχες, στους βιομήχανους και στους μεγαλομετόχους της ιδιωτικής υγείας, με το άλλο ζητάει «δωρεές» και κάνει «εράνους» για μη διαταραχτεί η κυβερνητική πολιτική!
Τα παχιά και κούφια λόγια δεν μπορούν να κρύψουν το «ρεαλισμό» της υποταγής στη λογική κόστους –οφέλους, βάσει του όποιου τα πάντα ανάγονται σε κόστος για τους πολλούς και κέρδος για τους λίγους. Εμείς επιμένουμε στο ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ αίτημα της κάλυψης των αναγκών για τους πολλούς.
Η χρήση φιλολογικών τεχνασμάτων δεν μπορεί να κρύψει το κομματισμό της κυρίας Δημάρχου, ούτε και την πλήρη εναρμόνισή της με την κυβερνητική προπαγάνδα βάσει της οποίας όλα ανάγονται σε ατομική ευθύνη σε μια προσπάθεια να υποβαθμιστούν, αφενός η κρατική ευθύνη, και αφετέρου, οι διαχρονικές Κυβερνητικές ευθύνες για την υποχρηματοδότηση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και την εμπορευματοποίησή του. Οι θέσεις όλων άλλωστε είναι γνωστές, και των Δημοτικών Παρατάξεων και των κομμάτων που τις στηρίζουν.
Όχι μόνο λοιπόν δεν είναι «ανεπίτρεπτο», όπως δηλώνει η κυρία Δήμαρχος, να καλείς τον κόσμο να σκεφτεί, να βγάλει συμπεράσματα και να αγωνιστεί για την επόμενη μέρααλλά αντίθετα είναι επιβεβλημένο. Ανεπίτρεπτο είναι, εν μέσω πανδημίας, να γίνεται προσπάθεια οι εργαζόμενοι την επόμενη μέρα να βρεθούν παραδομένοι και χωρίς δικαιώματα. Ανεπίτρεπτες είναι οι 100.000 απολύσεις, που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, τα μισά μεροκάματα και οι … μισές ζωές!
Δεν μας ταιριάζει όμως το “μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα” όπως λέει και ο ποιητής. Κάνουμε τα λόγια έργα, διεκδικούμε τη ζωή και το αύριο που μας αξίζει.
Μένουμε Δυνατοί!!! Δε μένουμε σιωπηλοί!!!