Το ΚΚΕ για τις νέες τουρκικές προκλήσεις

Ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΚΚΕ για τις νέες προκλήσεις της Τουρκικής κυβέρνησης.

Αναλυτικά:

Οι τελευταίες εξελίξεις, με την πορεία του Ορούτς Ρέις πλησίον του Καστελόριζου, αλλά και με τον πρόσφατο νόμο της τουρκικής βουλής για την επέκταση του χώρου Έρευνας και Διάσωσης, που διχοτομεί το Αιγαίο, συνιστούν αναβάθμιση της επιθετικότητας της τουρκικής κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα του ευρωατλαντικού τόξου, που υπερασπίζονται τη γεωστρατηγική αναβάθμιση των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης και παρουσιάζουν το ιμπεριαλιστικό μπλοκ των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, ως ασπίδα έναντι της επιθετικότητας της τουρκικής κυβέρνησης, έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα και αναλαμβάνουν μεγάλες ευθύνες.
Αυτό ακριβώς δείχνουν τόσο οι νέες τουρκικές NAVTEX όσο και ο πρόσφατος νόμος της τουρκικής βουλής για την επέκταση του χώρου Έρευνας και Διάσωσης, που υπηρετεί τις στοχεύσεις του δόγματος της Γαλάζιας Πατρίδας, αμφισβητώντας τα σύνορα των κρατών της περιοχής.
Η κυβερνητική θέση που καθόρισε ως κόκκινη γραμμή τα 6 ν. μίλια των χωρικών υδάτων είναι προβληματική, γιατί αφήνει περιθώρια και δίνει άλλοθι στις επικίνδυνες κινήσεις του Ορούτς Ρέις, ιδίως πλησίον του Καστελόριζου, ενώ τα μεγάλα λόγια της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ περί επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν. μίλια νότια και ανατολικά της Κρήτης, όχι μόνο δεν υπηρετούν τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά τροφοδοτούν την κλιμάκωση της έντασης στην περιοχή.
Το ΚΚΕ υποστηρίζει:
Πρώτο, πως η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ν. μίλια είναι δικαίωμα που απορρέει από τη Διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας και ισχύει για κάθε χώρα, όμως στα χέρια αυτών που έχουν την πραγματική εξουσία σήμερα, δεν μπορεί αυτό να υπηρετήσει τα λαϊκά συμφέροντα, ούτε μπορεί να λειτουργήσει ως πανάκεια και να δώσει απάντηση στην τουρκική επιθετικότητα. Αντίθετα, μπορεί και να περιπλέξει παραπέρα την κατάσταση, να οξύνει τους ανταγωνισμούς σε βάρος όλων των λαών της περιοχής.
Δεύτερο, η ελληνική περιοχή ευθύνης για την Έρευνα και Διάσωση έχει καθοριστεί ήδη από τη δεκαετία του ‘50, με συμφωνία στα πλαίσια συνδιάσκεψης του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO) για τα αεροπορικά ατυχήματα και από το 1979 για την ανθρώπινη ζωή στη θάλασσα, με τη Διεθνή Σύμβαση του Αμβούργου και διαμέσου του Ενιαίου Κέντρου Συντονισμού στον Πειραιά. Το θέμα είναι κρίσιμο, σε περίπτωση ατυχήματος απαιτούνται άμεσες παρεμβάσεις και δε χωρούν παζάρια, που θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.