Ο Αυλωνίτης για το βομβαρδισμό της Κέρκυρας

Δήλωση του Αλέκου Αυλωνίτη με αφορμή τον καταστρεπτικό βομβαρδισμό της πόλης της Κέρκυρας, το βράδυ της 13ης προς τη 14η Σεπτεμβρίου του 1943.

Αναλυτικά:

«Σαν σήμερα, το 1943 η Κέρκυρα γνώρισε μια τεράστια οικονομική και πολιτισμική καταστροφή. Ξημερώνοντας 14 Σεπτέμβρίου οι Κερκυραίοι αντίκρισαν το μέγιστο μέρος της πόλης καμένο από τους εμπρηστικούς βομβαρδισμούς που επιχείρησαν τη νύχτα της 13ης Σεπτεμβρίου, οι Γερμανοί κατακτητές!

Ημέρα ορόσημο της σύγχρονης Κέρκυρας, καθώς οι εμπρηστικές βόμβες των Ναζί, κακοποίησαν την εικόνα, την αρχιτεκτονική μοναδικότητα και την πολιτιστική διαδρομή της.

Μέσα σε λίγες ώρες, ο τρόμος και ο θάνατος κυριάρχησαν. Δεν ήταν μόνον οι εκρηκτικές βόμβες, αλλά κυρίως εκείνες που κατέκαιγαν αμέσως καθετί που ερχόταν σε επαφή μαζί τους.

Στα απομεινάρια της ολοκληρωτικής καταστροφής, το διάσημο κτιριακό έργο τέχνης του Δημοτικού Θεάτρου, καθώς και η Ιόνιος Ακαδημία. Στις στάχτες των πυρκαγιών που ξεσπούσαν, τα χιλιάδες βιβλία της Βιβλιοθήκης, αλλά και ολόκληρες γειτονιές, όπως η Εβραϊκή, o Ιερός Ναός των Αγίων Πατέρων και τα κτίρια της οδού «Ζαμπέλη».

Η Κέρκυρα μπορεί να δέχτηκε στην ιστορία της πολλές επιθέσεις, ωστόσο η επίθεση αυτή στάθηκε αποτρεπτική για τη διατήρηση της φυσιογνωμίας της πόλης που γνώριζαν οι παλαιοί Κερκυραίοι, προξενώντας ανεξίτηλα τραύματα, αντιληπτά μέχρι και σήμερα.

Με την ευκαιρία της θλιβερής επετείου για τον τόπο μας, θέτω δημοσίως για μία ακόμα φορά δυο ζητήματα:

Το πρώτο, το έχω αναδείξει υπό τη βουλευτική μου ιδιότητα και το έχω καταστήσει ως θέμα μέγιστης προτεραιότητας στη Δήμαρχο Κεντρικής Κέρκυρας και Διαποντίων Νήσων κ. Υδραίου. Αναφέρομαι στην ανακατασκευή του Δημοτικού Θεάτρου και την εκ νέου ένταξή του στην αρχιτεκτονική μορφολογία της πόλης της Κέρκυρας. Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις ενέργειες του Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας που κινούνται στην κατεύθυνση εκπλήρωσης της μεγάλης αυτής προσδοκίας του Κερκυραϊκού λαού.

Το δεύτερο έχει να κάνει με το γεγονός ότι εκείνες τις ώρες που η πόλη της Κέρκυρας κατακαιγόταν από τις εμπρηστικές βόμβες των Ναζί, υφίστατο μία επίσης δραματική θηριωδία, τα χωριά της περιοχής Βιάννου Ηρακλείου. Μιλούμε για τη δεύτερη μεγαλύτερη θηριωδία των Ναζί στη χώρα μας, μετά τα Καλάβρυτα, όπου και δολοφονήθηκαν περίπου 500 συμπατριώτες μας. Για το λόγο αυτό, πριν ένα χρόνο πρότεινα για συμβολικούς λόγους, αλλά και εθνικής σημασίας την αδελφοποίηση των δύο χρονικά ταυτόσημων, μαρτυρικών πόλεων, ενώ παρότρυνα την πραγματοποίηση κοινών ετήσιων εκδηλώσεων μνήμης μεταξύ Δήμου Κεντρικής Κέρκυρας και Δήμου Βιάννου με σκοπό την τελική συμπόρευση των δύο πόλεων στην απαίτηση-διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων. Πράγμα που και σήμερα επαναλαμβάνω και υποστηρίζω.»