“Με τη φόρα που έχει πάρει ο κύριος Διοικητής σε λίγο θα χειρουργεί κιόλας!”

Ομολογώ πως άργησα αρκετά να γράψω αυτό το σημείωμα. Ο λόγος βέβαια είναι απλός. Δεν θα ήθελα, ούτε για μια στιγμή, κάποιος να ισχυρισθεί ότι, καθοδηγούμενος από το συναίσθημα, μεροληπτώ με τα γραφόμενα μου υπέρ του φίλου και συμπατριώτη μου Καλλίνικου Χριστοδούλου. Γιατί όλοι γνωρίζουν πως με τον Καλλίνικο Χριστοδούλου μας συνδέει μακροχρόνια φιλία σε προσωπικό αλλά και σε οικογενειακό επίπεδο. Μια φιλία που έχει γερή βάση τα πολλά κοινά χαρακτηριστικά μας : Κύπριοι και οι δύο. Και οι δύο αποφασίσαμε να εγκατασταθούμε μόνιμα με τις οικογένειές μας στη Κέρκυρα. Στη Κέρκυρα όπου ζήσαμε τα περισσότερα αλλά κυρίως τα πιο γόνιμα και παραγωγικά χρόνια της ζωής μας. Τη Κέρκυρα που αγαπήσαμε όσο τουλάχιστον και την ιδιαίτερη πατρίδα μας, τη Κύπρο. Στο νοσοκομείο όπου εργασθήκαμε – ο Καλλίνικος εξακολουθεί ακόμη να εργάζεται – σαν χειρουργοί ζήσαμε μαζί τις αγωνίες, τις λύπες αλλά και τις χαρές που απλόχερα μας έδινε η δουλειά μας. Συγχρόνως, όμως, δώσαμε, μαζί με όλους τους εργαζόμενους του νοσοκομείου αλλά και μαζί με όλο τον Κερκυραϊκό λαό, τη μάχη για τη ριζική, την εκ βάθρων, αναβάθμιση των προσφερόμενων νοσοκομειακών υπηρεσιών υγείας με την ανέγερση του νέου νοσοκομείου. Μια μάχη που συνεχίζεται και που θα στεφθεί με επιτυχία μόνο με τη συμπλήρωση όλων των κενών οργανικών θέσεων με μόνιμο προσωπικό. Ένα αίτημα πανκερκυραϊκό το οποίο δυστυχώς όλες οι κυβερνήσεις αρνούνται να εκπληρώσουν.

Για όλα τα πιο πάνω ήμουν αρκετά διστακτικός για να γράψω αυτές τις σκέψεις μου. Και γι αυτό δεν θα αναπτύξω άλλο την προσφορά του Καλλίνικου στη Κερκυραϊκή κοινωνία. Εξάλλου δεν χρειάζεται την δική μου συνηγορία. Τα 32 χρόνια μαχόμενης ιατρικής και προσφοράς μιλάνε από μόνα τους και είναι γνωστά και στο τελευταίο Κερκυραίο. Η μόνη ανταμοιβή του – εκτός από τη καθολική αναγνώριση του θετικού του έργου του από τη Κερκυραϊκή κοινωνία– ένα καρδιακό επεισόδιο που τον βρήκε στη δουλειά του επάνω, στο νοσοκομείο την ώρα της μάχης και η παράνομη «ποινή» που άδικα του επέβαλε πριν λίγες μέρες ένας ανεκδιήγητος Διοικητής.

Σκοπός μου, λοιπόν, είναι να ασχοληθώ με τη αχαρακτήριστη συμπεριφορά του Διοικητή του νοσοκομείου στο συγκεκριμένο θέμα που προέκυψε με τον Διευθυντή του χειρουργικού τμήματος, αλλά και με την απαράδεχτη στάση της εκκωφαντικής σιωπής, που τηρούν –τουλάχιστο μέχρι της στιγμής– οι συνάδελφοι γιατροί που κατέχουν επιστημονικά αξιώματα και κυρίως ο αρμοδιότερος προς τούτο Δ/ντής του Χειρουργικού τομέα.

Λέω για το συγκεκριμένο θέμα γιατί για την γενικότερη αυταρχική και απαξιωτική συμπεριφορά του έχουν ήδη γραφτεί πάρα πολλά και από ανθρώπους που, ως εκ της θέσεως τους, γνωρίζουν για «τα έργα και τις ημέρες» του κυρίου Διοικητή πολύ περισσότερα από την ταπεινότητά μου. Έτσι ο κύριος Γιάννης Ζήκος, απερχόμενο μέλος του Δ.Σ. του νοσοκομείου, σε χτεσινή του ανακοίνωση αναφέρεται με όχι και πολύ κολακευτικά λόγια για τον κύριο διοικητή καταγγέλοντας μεταξύ άλλων πως: «….. το δόγμα της “αυθεντίας” και του συγκεντρωτισμού, η άρνηση συζήτησης με θεσμικά εκλεγμένα όργανα, το κλίμα συνεχούς πίεσης , συγκρούσεων, ποινών, αυταρχικών και απαξιωτικών συμπεριφορών με αποδέκτες εργαζόμενους και μέλη Δ.Σ , οι μετακινήσεις προσωπικού και οι αποκλεισμοί με βάση κομματικά κριτήρια, η έλλειψη συνεργασίας και ενημέρωσης για σειρά ζητημάτων που αφορούν τη λειτουργία του ιδρύματος, σάρωσαν σχέσεις εμπιστοσύνης εργαζόμενων-διοίκησης και κατέστησαν τον παραπάνω στόχο ανέφικτο με εμφανείς τις δυσλειτουργίες και τα προβλήματα…..». Καταπέλτης επίσης για τον κύριο Διοικητή είναι – για μια ακόμη φορά- και η χτεσινή ανακοίνωση του Σωματείου των εργαζομένων του Νοσοκομείου που μεταξύ άλλων κάνει λόγο για την εποχή του «Αποφασίζομεν και διατάζομεν» και πως «…… πραγματοποιεί επιλεκτικές συναντήσεις και ενημερώσεις μόνο με τους  αρεστούς και τους πρόθυμους πληροφοριοδότες….»

Όποιος, λοιπόν, ρίξει έστω και μια απλή ματιά στις δύο ανακοινώσεις που αναφέρω πιο πάνω θα οδηγηθεί στο αβίαστο συμπέρασμα πως ο άνθρωπος αυτός δεν ήλθε για να αναβαθμίσει την λειτουργία του Νοσοκομείου αλλά, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος , την καταβαραθρώνει κιόλας . Ξέρουμε ότι έχει αρκετά κομματικά γαλόνια. Δεν ξέρουμε, όμως τα επιστημονικά του προσόντα και αν κρίνουμε από όλα αυτά που του καταμαρτυρούν και οι διοικητικές του ικανότητες είναι ανεπαρκείς έως και ανύπαρκτες.

Αλλά έστω και εάν υποθετικά του αναγνωρίσουμε πως έχει διοικητικές ικανότητες , το ερώτημα που μπαίνει για το συγκεκριμένο θέμα είναι καθοριστικό και καλώ το Επιστημονικό Συμβούλιο του Νοσοκομείου, τη Διευθύντρια της Ιατρικής Υπηρεσίας αλλά κυρίως τον Διευθυντή του Χειρουργικού Τομέα να απαντήσουν δημόσια, καθαρά και ξάστερα στον Κερκυραϊκό λαό: Έχει δικαίωμα ο Διοικητής, ο κάθε Διοικητής, όσο καταρτισμένος για διοικητικά θέματα κι αν είναι, να επεμβαίνει και μάλιστα αποφασιστικά στο αμιγές ιατρικό επιστημονικό πεδίο, όπως είναι π.χ. ο καταρτισμός του προγράμματος χειρουργικών επεμβάσεων; Να αποφασίζει αυτός για το ποια επέμβαση θα γίνει πρώτη και ποια τελευταία; Από πού αλήθεια αντλεί ο κύριος Διοικητής το δικαίωμα αυτό;

Ποιος νόμος του το επιτρέπει, όταν μάλιστα με την απόφαση του αποδεικνύεται ότι αγνοεί τη στοιχειώδη αρχή της χειρουργικής πως τα άσηπτα χειρουργεία προηγούνται των σηπτικών στο καταρτισμό του προγράμματος του χειρουργείου; Τέλος πως αλήθεια θα αντιδρούσε ο Διευθυντής της Ορθοπεδικής Κλινικής και του Χειρουργικού Τομέα αν αύριο εισέπραττε μια ανάλογη ποινή – κάτι που βέβαια αποκλείεται να συμβεί λόγω της ιδεολογικής τους ταύτισης — από τον κύριο Διοικητή γιατί έβαλε, ως όφειλε, πρώτο περιστατικό στο πρόγραμμα του χειρουργείου μια αρθροπλαστική και όχι μια επέμβαση για οστεομυελίτιδα;

Κατά την άποψη μου αυτά είναι τα ερωτήματα που πρέπει άμεσα να απαντηθούν όχι μόνο από όσους ανέφερα πιο πάνω, αλλά και και από τον Ιατρικό Σύλλογο Κέρκυρας, από τον Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο, την Χειρουργική Εταιρεία και κάθε άλλο αρμόδιο επιστημονικό φορέα.

Και φυσικά είναι βέβαιο πως η απάντηση θα είναι μία και ομόφωνη : Κανένας Διοικητής και πουθενά δεν έχει το δικαίωμα και δεν επεμβαίνει στο αμιγές επιστημονικό έργο σε ένα νοσοκομείο. Κανένας εκτός από τον Διοικητή του Νοσοκομείου της Κέρκυρας που πιθανά, διακατεχόμενος από « το δόγμα της αυθεντίας» — όπως του καταλογίζει ο κύριος Ζήκος – αν δεν τον σταματήσουμε έγκαιρα, να τον δούμε να προχωρά και σε καινούργια κατορθώματα και γιατί όχι ,να χειρουργεί κιόλας! Κατορθώματα, όμως, που δεν θα στοχεύουν στην αναβάθμιση των προσφερόμενων υπηρεσιών υγείας αλλά θα οδηγούν, με μαθηματική ακρίβεια, στην περαιτέρω υποβάθμισή τους.

Κι αυτή ακριβώς την υποβάθμιση μπορεί και πρέπει να την σταματήσουμε. Το οργανωμένο λαϊκό κίνημα, σε συνδυασμό με τους αγώνες των υγειονομικών θα πρέπει ,άμεσα, να διεκδικήσει να σταματήσουν άμεσα οι αυθαιρεσίες της διοίκησης στο νοσοκομείο. Να σταματήσουν άμεσα οι άδικες και παράνομες τιμωρίες και να ανακληθούν άμεσα οι άδικες και παράνομες ποινές. Να διεκδικήσει την άμεση συμπλήρωση όλων των κενών οργανικών θέσεων στο Νοσοκομείο και στα Κέντρα Υγείας. Να δοθούν άμεσα οι χιλιάδες ημέρες ανάπαυσης και κανονικής άδειας που οφείλονται στο προσωπικό. Να απαιτηθούν οι απαραίτητες χρηματοδοτήσεις για εξοπλισμό του Νοσοκομείου με όλα τα σύγχρονα ιατρικά μηχανήματα . Για δωρεάν και σύγχρονη παροχή υγείας στον Κερκυραϊκό λαό.