Για τον Παναγιώτη…

Σε δύσκολες εποχές, εποχές με σοβαρά κοινωνικά,πολιτικά και οικονομικά αδιέξοδα όπως η εποχη και οι μέρες που ζούμε, νοιώθουμε πολλές φορές την ανάγκη να μιλησουμε, να θυμηθούμε και να υπογραμμίσουμε τις αρετές και τη δράση προσώπων που έπαιξαν σημαντικό και καθοριστικό ρόλο στη ζωη των απλών ανθρώπων, κυρίως σε μια μικρη κοινωνία, όπως η δικη μας. Σημερα αυτη η ευκαιρία μας δίνεται ξανά με μια θλιβερη, οδυνηρη αφορμη. Ο φίλος , ο συναγωνιστης, ο σύντροφος μα πάνω απ΄όλα ο άνθρωπος Παναγιώτης.
Μια αφορμη που δεν αφορά μόνο στον πικρό αποχαιρετισμό ενός συμπολίτη μας, ενός οποιουδηποτε Κερκυραίου, αλλά εξαιτίας της προσωπικότητας και της δράσης του αφορά σε μια ολόκληρη κατηγορία ανθρώπων που είναι δίπλα μας με καθημερινη προσφορά που ωστόσο μας διαφεύγει. Είτε γιατί θεωρούμε δεδομένη, είτε γιατί ξεπερνάει κατά πολύ τον πηχυ χαμηλών προσδοκιών, εγωίστικών φιλοδοξιών, αλαζονικών συμπεριφορών και ελιτιστικης νοοτροπίας. Όλα αυτά τα όρια τα μικρόψυχα και υστερόβουλα αλλά τόσο ριζωμένα αυτονόητα και αποδεκτά δυστηχώς όρια τα ισοπέδωνε ο Παναγιώτης με ένα απλό αλλά απόλυτο φυσικό και ανεπιτηδευτο τρόπο, χωρίς θεωρίες και περίπλοκα ιδεολογικά επιχειρηματα αλλά με τη καθολικη ψυχικη και σωματικη του παρουσία , κάθε στιγμη, κάθε ώρα , κάθε μέρα δίπλα στο πρόβλημα κάθε πολίτη, είτε σε σχέση με την καθημερινότητα, τις υποδομές και τη διοίκηση, είτε ακόμη και στο πρόβλημα το στενά προσωπικό.
Για να το κάνει βιωμά του και όχι ως μέρος μιας τυπικης αυτοδιοικητικης ρουτίνας.
Για να το σηκώσει στις πλάτες του και όχι να το μεταφέρει βολικά κα αναβλητικά σε ξένα χωράφια η στις καλένδες.
Για να φτάσει τη λύση του προβληματος οριστικά μέχρι τέλους και όχι να ξεχάσει και να ξεχαστεί στα μισά του δρόμου.
Για να συμπαρασταθεί ουσιαστικά και όχι να σφετεριστεί σκόπιμα κάποιο πιθανό προσωπικό πολιτικό όφελος.
Αυθεντικός Κερκυραίος, αυθεντικός πολίτης, αυθεντικός άνθρωπος, τίμιος πολιτικά και κοινωνικά γι΄ αυτό και όταν χρειαζόταν σκληρός με τους αντιπάλους του, αλλά σκληρός ακόμα και με τον εαυτό του. Όταν προκαταβολικά και σε κάθε αντιπαράθεση κατέθεται δημόσια την ιδιαιτερότητα μιας σχετικης εκπεδευσης που είχε αναπληρωθεί πλουσιοπάροχα απο την λαικη σοφία, την εμπειρία και το αλάνθαστο ενστικτο ενός αθεράπευτα αισιόδοξου ακτιβιστη τεράστιου βεληνεκούς.
Ευτυχώς αυτη του την προσφορά η Κερκυραικη κοινωνία την ανταπέδωσε στον Παναγιώτη Γιοχάλα τιμόντας τον επανηλημένα με την πολιτκη της ετυμηγορία και εκλέγοντάς τον αδιαφιλονίκητα πρώτο όχι στις ψυχρές θέσεις ενός κομματικού η αυτοδιοικητικου ψηφοδελτίου αλλά πρώτο στην καρδία του.
Φίλε και σύντροφε Παναγιώτη σε αποχαιρετούμε σημερα στο μακρινό σου ταξίδι με θλίψη και ένα πικρό αντίο, αλλά μαζί και μια νοσταλγικη διαπίστωση, θα συνεχίσεις να μας λείπεις όπως μας έλειπες τα τελευταία δύσκολα χρόνια σαν μια στέρεη πηγη δύναμης, εμπνευσης, αισιοδοξίας και βαθειάς γι΄ αυτό και παρεξηγημένης πίστης στον απλό βιοπαλαιστη, στον απλό Κερκυραίο ,στον απλό άνθρωπο…