Ξαφνικά μας έλειψαν οι παιδικές φωνές έξω από την πόρτα μας, τα φάλτσα κάλαντα, που μπορεί και να μην ανοίγαμε, αν είχαμε ήδη πάθει στούφο, που τους δίναμε ένα εικοσάλεπτο χωρίς να τα αφήσουμε να τελειώσουν, που βλαστημούσαμε, αν έρχονταν μεσημέρι.
Μας λείψανε τα ανοιχτά στολισμένα μαγαζιά με την πολυκοσμία και την αναμονή μέχρι να εξυπηρετηθούμε, χωρίς να θυμόμαστε πόση υπερβολή φωλιάζει σε αυτή την καταναλωτική υστερία τέτοιες μέρες, που είναι προορισμένες για πιο εσωτερικές λειτουργίες, για πιο ανθρώπινες σκέψεις και σχέσεις χωρίς τη διαμεσολάβηση της ύλης.
Μας λείψανε τα οικογενειακά τραπέζια, τα απλωμένα σε δεκάδες πιάτα και καρέκλες με πρωτόκολλο πού θα καθίσει ο καθένας, για να μη βρεθούν δίπλα-δίπλα οι παρεξηγημένοι, οι μαλωμένοι. Και οι οικοδεσπότες σε πλήρη ετοιμότητα να σταματήσουν τις επικίνδυνες συζητήσεις, να τις κόψουν στη γέννησή τους, να μην αφήσουν να ανάψουν φωτιές και λαμπατίνες γιορτάδες μέρες. Άσε τους καβγάδες με τους νέους της οικογένειας, να πεισθούν να μείνουν μαζί με τους μεγάλους λίγο παραπάνω, να είναι ευγενικοί, να αφήσουν το θείο και τη θεία να πουν τα δικά τους για την αστυνομία, τις διαδηλώσεις, τους φοιτητές, τα συνδικάτα, τη δήμαρχο, το στολισμό της πόλης, χωρίς να το κάνουν θέμα, μια μέρα είναι, θα περάσει, συγγενείς μας είναι, να μην κόψουμε τις σχέσεις μαζί τους εξαιτίας της πολιτικής. Ούτε με τις ξαδέρφες να μαλώσουν, τι πειράζει που θα μιλάνε για την Καγιά ή το Bachelor, σάμπως τις βλέπουμε κάθε μέρα. Ή τον ξάδελφο που θα αρχίσει τα ποδοσφαιρικά του και τα Ολυμπιακά του.
Ο κίνδυνος, ο φόβος, ο περιορισμός τα δείχνουν όλα αλλιώτικα, τα φωτίζουν περίεργα, τα εξωραϊζουν, δημιουργούν απρόοπτες νοσταλγίες, διαστρέφουν τις αναμνήσεις, μας ξαναφέρνουν σε παλιές αφετηρίες, ξεχασμένες, μας θυμίζουν τις άλλες εκδοχές, τα σενάρια που πριν πολλά χρόνια απορρίψαμε και πήραμε άλλα μονοπάτια ο καθένας. Σαν να μας προκαλούν να ξαναγράψουμε την προσωπική μας ιστορία ή έστω να ξαναδούμε τις επιλογές μας με άλλη ματιά.
Φέτος θα γιορτάσουμε με αυτούς που θα επιλέξουμε. Αυστηρή η επιλογή. Πρέπει να απορριφθούν πολλοί. Δεν χωράει το κάλεσε κι αυτούς για να μην παρεξηγηθούν ή για να μην μείνουν μόνοι τους. Δεν χωράνε ασκήσεις ανεκτικότητας στα όσα μπορεί να πουν οι λίγοι που θα μαζευτούν γύρω από τα πιάτα και το κρασί. Και δεν μπορείς να εντυπωσιάσεις και πολύ με τα δώρα σου, περιορισμένες οι click away επιλογές σου. Μήπως τελικά αυτά είναι τα Χριστούγεννα που προτιμάμε; Χωρίς τις διαφημίσεις του Jumbo και με λίγους εκλεκτούς σε ένα λιτό γεύμα, χωρίς μέτρα προφύλαξης από ανεπιθύμητες ατάκες και ασπασμούς;
Το πιθανότερο είναι ότι λίγο μετά το τέλος της πανδημίας, όποτε φτάσει, όλα θα ξεχαστούν και θα γυρίσουμε στα παλιά. Η ευκαιρία όμως να τα ξαναδούμε όλα αυτά, μαζί με άλλα πολλά, μας δίνεται τώρα.
Ανώνυμος στο Η εκπαιδευτική αξιολόγηση «PISA» στη χώρα της φαίδρας πορτοκαλέας: “Αυτοί που υπογράφουν το παρακάτω κείμενο στον Guardian δεν είναι συνδικαλιστές της “φαιδράς πορτοκαλέας” αλλά καθηγητές σε δεκάδες πανεπιστήμια του…” Μάιος 17, 12:09
