Η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση για τις εκλογές της ΟΛΜΕ

Κείμενο της Ενωτικής Αγωνιστικής Κίνησης με αφορμή τις εκλογές στην ΟΛΜΕ.

Αναλυτικά:

ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΣΗΜΕΡΑ
Η πραγματικότητα τόσο σε διεθνές όσο και σε εθνικό επίπεδο είναι πιο δύσκολη από ποτέ. Τον τόνο διεθνώς δίνουν σαφώς οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, μεταξύ άλλων για τις πηγές και τους δρόμους της ενέργειας και την κυριαρχία στο διεθνές εμπόριο. Παρατηρείται συνέχιση των καταιγιστικών επιθέσεων του κεφαλαίου εναντίων των εργασιακών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, στο έδαφος μιας ασταθούς και αντιδραστικής οικονομικής ανάκαμψης. Η παγκόσμια υποχώρηση της αντισυστημικής αριστεράς σε όλες της τις εκφάνσεις έχει διευκολύνει την άνοδο δεξιών, ακροδεξιών, εθνικιστικών και ρατσιστικών δυνάμεων και μορφωμάτων. Στο χώρο της ΕΕ τέτοιου είδους δυνάμεις προβάλλουν έναν λόγο που αναμειγνύει την κριτική στις Βρυξέλλες ως υπερεθνικό κέντρο λήψης αποφάσεων, την εξιδανίκευση του εθνικού καπιταλισμού (ο οποίος δεν υπήρξε ποτέ έτσι όπως παρουσιάζεται), την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Η κρίση του νεοφιλελευθερισμού και οι επιλογές των κυρίαρχων δυνάμεων μετακινούν συνεχώς την πολιτική ατζέντα προς τα δεξιά.
Τα ποσοστά των ευρωεκλογών δείχνουν υπόγεια λαϊκή οργή, παραίτηση, αδυναμία και επαναφορά αυταπατών που είχαν καλλιεργηθεί και σε προηγούμενες φάσεις της κρίσης. Δεν χρειάζεται εδώ να υπενθυμίσουμε το γνωστό πως, αν οι εκλογές θα μπορούσαν από μόνες τους να αλλάξουν το κόσμο, θα ήταν παράνομες. Όμως, η τάση αχρήστευσης της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας στο πλαίσιο της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας ευνοεί φαινόμενα μπερλουσκονισμού (μαρινάκηδες, πατούληδες κ.ά.), όπως τα προηγούμενα χρόνια διευκόλυνε τη δημόσια παρουσία και δράση της Χ.Α.
Η ΝΔ έχει αναδειχθεί ο σαφέστερος εκφραστής του σκληρού νεοφιλελευθερισμού (7ήμερη εργασία, ιδιωτική ασφάλιση, απολύσεις κ.ά.), συνδυάζοντας την παραδοσιακή για το κόμμα αυτό προσκόλληση στην ΕΕ με τις εθνικιστικές κορώνες και την πατριδοκαπηλία. Ενώ η υπόδικη ναζιστική ΧΑ φαίνεται να χάνει τη δύναμή της, στην πραγματικότητα ένα μέρος των ψηφοφόρων της επαναπατρίζεται στην ΝΔ και ένα άλλο στρέφεται προς ακροδεξιά μορφώματα τύπου Βελόπουλου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αφού διακυβέρνησε τη χώρα δυσφημίζοντας το όνομα της αριστεράς, διατήρησε και επέβαλε νέα αντιδραστικά μέτρα (αντιεκπαιδευτικούς και αντεργατικούς νόμους, υπερπλεονάσματα κ.ά.) και δέσμευσε τη χώρα σε καθεστώς διαρκούς επιτροπείας από την Ε.Ε., τους δανειστές και τους διεθνείς οίκους. Προσπάθησε να πείσει τις λαϊκές τάξεις με το μπαμπούλα της δεξιάς και με το επιχείρημα της νοικοκυρεμένης διαχείρισης του συστήματος με δόσεις «ταξικής μεροληψίας», όπως το είχε πει ο Τσακαλώτος, υπέρ «των συνανθρώπων μας που στα χρόνια της κρίσης έφτασαν στα όρια της επιβίωσης». Η παλινόρθωση αυτή τη στιγμή του παλαιού πολιτικού κατεστημένου, με την επαναφορά στο προσκήνιο των πολιτικών δυνάμεων που έφεραν πρώτες τη χώρα στη σημερινή της κατάσταση, φέρει την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ.
Όσες αριστερές δυνάμεις διακηρύσσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, ότι επιδιώκουν την ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος και τη συγκρότηση μιας σύγχρονης μαχητικής εργατικής και λαϊκής αντιπολίτευσης δεν έχουν καταφέρει να πείσουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Η ανάγκη για μια σύγχρονη μετωπική πολιτική αρχών δεν μπορεί να υποκατασταθεί από ένα κάλεσμα στήριξης και αντιλήψεις του τύπου «εμείς εμείς οι μόνοι συνεπείς» που αποσκοπούν στη συγκέντρωση δυνάμεων, χωρίς όμως επιδίωξη ρήξης στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Οι μερίδες της αριστεράς που αρνούνται το ρόλο του διαχειριστή του συστήματος θα κριθούν στο μέλλον από την ικανότητά τους να δώσουν πολιτικές και οργανωτικές απαντήσεις με βάση τις δυνατότητες της εποχής, ενισχύοντας την τάση κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης σε βάρος της υποταγής και της παραίτησης.
Αν ωστόσο υπήρξε κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε από την τελευταία 10ετία, είναι πως υπήρξαν στιγμές που στα διακυβεύματα της συγκυρίας έβαλε τη σφραγίδα της η λαϊκή κινητοποίηση και διαμαρτυρία, αλλά και ότι αυτό από μόνο του δεν εγγυάται τη θετική εξέλιξη για τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι απαραίτητο να υπάρξει πολιτικό πρόγραμμα και οργανωτική συγκρότηση που να εξελίσσεται παράλληλα με τις λαϊκές κινητοποιήσεις, ώστε να εμπνέει και να συσπειρώνει τους εργαζόμενους και το λαό.
Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Στην Λευκή Βίβλο της ΕΕ το 1995 και αργότερα το 2000 (στρατηγική της Λισσαβόνας) χαράχτηκαν οι κατευθυντήριες γραμμές για την εκπαίδευση. Στόχος ήταν η αντιστοίχιση της εκπαίδευσης στις νέες μορφές εργασιακών σχέσεων, που βασικό χαρακτηριστικό τους είναι η επισφάλεια και η απασχολησιμότητα. Στα πλαίσια αυτού του στόχου η εκπαίδευση καλείται να προσφέρει δεξιότητες (στόχος ομολογημένος και από τα πλαίσια προγραμμάτων σπουδών για το νέο λύκειο, π.χ. του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας της Γ΄ Λυκείου) κι όχι ένα συγκροτημένο σώμα γνώσεων. Πίσω από «αθώες» ή και εύηχες για ορισμένους λέξεις κρύβεται η νέα μορφή του εργαζόμενου-λάστιχο, της χαμηλά αμειβόμενης εργασίας, της μερικής απασχόλησης και της διαρκούς επανακατάρτισης.
Το 1997, με την περίφημη «μεταρρύθμιση Αρσένη», έγινε στην χώρα μας η πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια να εφαρμοστούν στην εκπαίδευση οι προαναφερθείσες αλλαγές. Μετά από ποικίλους σταθμούς, το 2011 με υπ. Παιδείας την Διαμαντοπούλου και τη χώρα σε μνημόνιο καταρτίστηκε έκθεση του ΟΟΣΑ ως οδικός χάρτης για τις αλλαγές στη εκπαίδευση. Ακολούθησαν 2000 απολύσεις συναδέλφων, προσπάθειες αξιολόγησης/αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας, η τράπεζα θεμάτων κ.ά.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε με αποσπασματικό τρόπο αντιδραστικής κατεύθυνσης μέτρα υιοθετώντας την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, επιφέροντας ριζικές αλλαγές τόσο στο περιεχόμενο των σπουδών όσο και στην μέθοδο διδασκαλίας (δημιουργικές εργασίες, αλλαγές στο περιεχόμενο σπουδών στο Γυμνάσιο, προσπάθεια επιβολής με έμμεσο τρόπο της περιγραφικής αξιολόγησης, «Νέα Αρχή στα ΕΠΑΛ – Μαθητεία», αλλαγές στις δομές της εκπαίδευσης, νέος τρόπος διορισμού και «Νέο Λύκειο»). Όλα αυτά κινούνται προς ένα ταξικότερο σχολείο διαρκώς αξιολογούμενο με βάση τα κριτήρια της αγοράς, φθηνό και ευέλικτο, στα χέρια των μάνατζερ και των χορηγών.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΛΜΕ
Το συνέδριο της ΟΛΜΕ διεξάγεται σε μία εξαιρετικά κρίσιμη περίοδο. Το εργατικό κίνημα είναι γονατισμένο, η ηττοπάθεια και η αποστράτευση έχει επικρατήσει στην μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων. Ταυτόχρονα η περίοδος αυτή έπεται των ευρωεκλογών και αυτοδιοικητικών εκλογών, ενώ στον ορίζοντα οι εθνικές εκλογές πλησιάζουν και άρα πολλές προτάσεις, αποφάσεις και δράσεις προκύπτουν ως αποτέλεσμα μικροπαραταξιακών υπολογισμών.
Επί της ουσίας τα τελευταία δύο χρόνια η πλειοψηφία της Ομοσπονδίας εφάρμοσε την τακτική του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Τα ΣΥΝΕΚ (η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ) αρκούνταν σε βελτιωτικές προτάσεις σχετικά με μέτρα που παλιότερα απέρριπταν. Η ΔΑΚΕ, μην αμφισβητώντας σε καμία περίπτωση την ουσία των κυρίαρχων επιλογών, με την αλαζονεία της πλειοψηφίας πολλές φορές μετατοπιζόταν σε ακροδεξιές θέσεις και οπαδικές συμπεριφορές. Η ΠΕΚ (ΠΑΣΚ) ακολουθούσε ως καθεστωτικός εταίρος, με βάση το δόγμα του κομματικού της χώρου. Το χειρότερο όλων είναι η απουσία πραγματικής πολιτικής συζήτησης πάνω στα εκπαιδευτικά και πολιτικά ζητήματα και η τακτική της μη λήψης αποφάσεων στις Γ.Σ. προέδρων, κυρίως χάρη σε διαδικαστικά τερτίπια. Η τάση προς μεγαλύτερη γραφειοκρατικοποίηση της Ομοσπονδίας επιβεβαιώνεται και από την εντολή της πλειοψηφίας προς τις Οικονομικές Υπηρεσίες των Δ/νσεων Εκπ/σης να πληρώνονται οι συνδρομές προς αυτήν από τη μισθοδοσία μας. Η τακτική που ακολουθείται οδήγησε την προηγούμενη χρονιά να θεωρείται αντικείμενο προγράμματος δράσης η 3ωρη στάση(!) για ζητήματα εξαιρετικά σημαντικά, όπως ο τρόπος πρόσληψης.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΜΑΣ
Απέναντι σ’ αυτό το μέτωπο της αποδοχής του νεοφιλελευθερισμού (είτε με το συντηρητικότερο-νεοδημοκρατικό είτε με το ψευδοπροοδευτικό-συριζέικο πρόσημο) στην Ομοσπονδία, χρειάζεται οι μαχόμενες αριστερές παρατάξεις και οι συνάδελφοι να προτάξουν την κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών των λαϊκών στρωμάτων και την υπεράσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων και συμφερόντων και της αξιοπρέπειάς μας. Αυτό με τις δεδομένες συνθήκες προϋποθέτει:
Συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της κατάστασης και του κινδύνου η άλλοτε ζωντανή Ομοσπονδία να μετατραπεί σε γραφειοκρατία τύπου ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, με τις δυνάμεις που υποστηρίζουν τα εργασιακά δικαιώματα να έχουν τον άχαρο ρόλο του γκρινιάρη και καταγγέλλοντα.
Εγκατάλειψη της στενής κομματικής έως και οπαδικής αντίληψης και ειλικρινή διάθεση για συνεργασίες τόσο προγραμματικά όσο και κινηματικά, ώστε οι κυρίαρχες δυνάμεις να βρίσκουν μπροστά τους μια ΜΑΧΗΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ – ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ.
Εμείς, ως αντιπρόσωποι στο 19ο συνέδριο θα εκθέσουμε τις απόψεις μας και θα επιδιώξουμε να γίνουν κινήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Είμαστε σίγουροι πως μια τέτοια προοπτική θα έχει πολύ καλύτερα και πιο συσπειρωτικά αποτελέσματα για τους συναδέλφους και βάλει τις βάσεις για μια ισχυρή λαϊκή απάντηση σε όλα αυτά που ζούμε. Η επανασυσπείρωση των συναδέλφων στη βάση ενός διεκδικητικού πολιτικού πλαισίου και συγκεκριμένων αιτημάτων αιχμής είναι ο μόνος τρόπος για να ξαναζωντανέψει η Ομοσπονδία και να μην μετατραπεί οριστικά σε νεκροταφείο ελεφάντων, πρόθυμων να στηρίξουν τις κατεστημένες δυνάμεις.
Διεκδικούμε:  Ενιαίο δωδεκάχρονο δημόσιο και δωρεάν υποχρεωτικό σχολείο
 Κανένας εκπαιδευτικός δεν περισσεύει – μαζικοί μόνιμοι διορισμοί στην εκπαίδευση
 Κατάργηση του νέου τρόπου διορισμού
 Κατάργηση του νόμου για το Νέο Λυκείου
 Κατάργηση όλων των αντιεκπαιδευτικών και αντεργατικών νόμων