Το αντι-καπνιστικό lifestyle…

Εμμονές, ιδιοτέλεια και επιχειρήματα της πλάκας. Η καπνό-συζήτηση των τελευταίων ημερών είχε απ’ όλα! Από καπνιστές που θέλουν να καπνίζουν παντού , μέχρι και μη καπνιστές που θέλουν να πάρουν την «ρεβάνς» από τους καπνιστές που τόσα χρόνια τους ντουμάνιαζαν. Από ΝΔιτες που επί ΣΥΡΙΖΑ κάπνιζαν σα φουγάρα, μέχρι και στον φωταγωγό στο ΙΚΑ, και που τώρα στηρίζουν την επιλογή Μητσοτάκη να εφαρμόσει την αντικαπνιστική «τάξη» , μέχρι και διάφορους πολιτικάντηδες που βρίσκουν τον αντικαπνιστικό νόμο ως πεδίο δόξης λαμπρό για φτηνή αντιπολίτευση. Από wannabe Ευρωπαίους που επειδή έχουν επισκεφτεί δυο μαγαζιά στο Λονδίνο, στο Παρίσι και στη Ρώμη νομίζουν ότι η καθολική απαγόρευση στην Ελλάδα είναι το διαβατήριο που θα τους βάλει στα «σαλόνια» της Ευρώπης και θα τους μετατρέψει από «επαρχιώτες» πολίτες της «ψωροκώσταινας» σε πολιτισμένους bon viver κοσμοπολίτες, μέχρι και «ελληνάρες» , «άντρες πολλά βαρύ» που «δε θα τους κόψει ποτέ κανείς το τσιγάρο» και το.. μουστάκι(!), και που δεν θα γίνουν ποτέ «αμερικανάκια», ούτε θα τους κάνουν οι «ευρωπαίοι φλώροι» «σαν τα μούτρα τους».

Αλλά και στο ιδεολογικό/ πολιτικό κομμάτι απ’ όλα είχε ο μπαξές. Από αναρχίζοντες «αντικρατιστές» που όμως αποδέχονται το δικαίωμα(!) του Κράτους να ασκεί βιοπολιτική, δηλαδή να απαγορεύει το κάπνισμα σε όλους τους εσωτερικούς χώρους, για να «εξαφανίσει αυτή την κακή συνήθεια», μέχρι «φιλελεύθερους» «αντικρατιστές» που παρόλο που υποστηρίζουν το «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση» είναι υπέρ της απαγόρευσης, γιατί το κάπνισμα επιβαρύνει το ασφαλιστικό σύστημα. Και από οπαδούς της πρώην «κυβερνώσας αριστεράς» που ,αφού έκαναν «στροφή στο ρεαλισμό», ταυτίζονται πλέον με τους τωρινούς κυβερνώντες και, σαν καλοί μάνατζερ, ενδιαφέρονται και αυτοί για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος(!), μέχρι και «αριστερίζοντες» που παρόλο που δεν αποδέχονται το «δικαίωμα στην ιδιοκτησία» τώρα το επικαλούνται ,σαν άλλοι δεξιοί φιλελεύθεροι, υποστηρίζοντας το δικαίωμα του ιδιοκτήτη να διαθέσει το μαγαζί του όπως αυτός θεωρεί σωστό. Αχταρμάς!

Πότε θα γίνουμε Ευρωπαίοι;
Ας προσπαθήσουμε να βγούμε λίγο από τους «πυκνούς καπνούς» του παραλογισμού και να εισπνεύσουμε λιγάκι «καθαρό αέρα» λογικής. Ας αρχίσουμε με το πρώτο και λιγότερο πολιτικό. Όχι βέβαια ότι για μένα προσωπικά είναι «πανάκεια» το τι κάνουν οι άλλες «πολιτισμένες χώρες», αφού πχ δε θέλω τη επαναφορά της θανατικής ποινής επειδή υπάρχει στις «πολιτισμένες» ΗΠΑ, αλλά για τους «λαλάκηδες τους εισαγόμενους» που επικαλούνται άκριτα τη «διεθνή εμπειρία» σαν λύση για «πάσα νόσο», έχω άσχημα νέα! Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχειά της ΕΕ, ανήκει στην ισχνή μειονότητα των Ευρωπαϊκών χωρών που εφαρμόζει καθολική απαγόρευση καπνίσματος σε όλους του κλειστούς χώρους! Ούτε τώρα δε θα γίνουμε Ευρωπαίοι, πάλι εξαίρεση είμαστε!

Η «δημόσια υγεία» και η «προστασία» των εργαζομένων..
Η «δημόσια υγεία» και η προστασία των εργαζομένων, που δουλεύουν σε κλειστούς χώρους, είναι ένα σημαντικό επιχείρημα υπέρ της εφαρμογής του αντικαπνιστικού νόμου. Όλοι εμείς οι «κρατιστές» θα συμφωνήσουμε απόλυτα. Οι “φιλελεύθερες” ατάκες του στυλ “αν δε του αρέσει ο μισθός ή οι συνθήκες εργασίας να φύγει” και ” κάνεις δε τον κρατάει με το ζόρι” είναι τουλάχιστον αστείες. Οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δουλεύουν, ακόμα και κάτω από άθλιες εργασιακές συνθήκες, όχι από επιλογή αλλά για μη πεθάνουν της πείνας, και γι’ αυτό, εμείς οι «κρατιστές», είμαστε υπέρ της καταλυτικής παρέμβασης του Κράτους στην διασφάλιση των σωστών εργασιακών συνθηκών, από τους μισθούς μέχρι και τις συνθήκες προστασίας και υγιεινής!

Αλλά οι κυβερνώντες, και όλοι αυτοί που στηρίζουν τις εφαρμοζόμενες πολιτικές; Τώρα τους έπιασε ο πόνος για τους εργαζόμενους; Τι έχουν κάνει για τα διψήφια ποσοστά ανεργίας; Για τους εκατοντάδες χιλιάδες ανασφαλίστους; Για τα εκατοντάδες εργατικά ατυχήματα και τους δεκάδες θανάτους; Για το κόψιμο των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων; Για την εργατική νομοθεσία που προσπαθούν να την κάνουν ακόμα πιο ευέλικτη και αντεργατική;
Πως γίνεται να τους ενδιαφέρει η «δημόσια υγεία» όταν αφήνουν υποστελεχωμένα τα νοσοκομεία; Όταν πετσοκόβουν τους μισθούς; Αυτοί που έχουν μετατρέψει την κοινωνία σε ένα μεγάλο σταχτοδοχείο, για να σβήνουν τις «πουράκλες» τους οι σύγχρονοι «αλ καπόνε» της οικονομικής «μαφίας», δεν πείθουν για το ενδιαφέρον τους. Αυτοί που φορτώνουν με δηλητηριώδεις καπνούς λιτότητας την κοινωνία μετατρέποντάς την σε ένα δύσοσμο «τεκέ» ανεργίας και φτώχειας, με καταστροφικές επιπτώσεις στην οικονομική, κοινωνική και ψυχική υγεία των πολιτών, είναι υποκριτικό να λένε ότι ενδιαφέρονται για τη «δημόσια υγεία»!

Ή μήπως η «προστασία» των εχόντων..
Τι πραγματικά συμβαίνει λοιπόν; Η προσπάθεια τους Κράτους, μέσω των απαγορεύσεων, να μειώσει τον αριθμό των ασθενών, ώστε να μην επιβαρύνεται το δημόσιο σύστημα υγείας, είναι πειστική σαν εξήγηση.. και κάπου εδώ αρχίζει το πολιτικό κομμάτι. Το μέχρι τώρα «κοινωνικό συμβόλαιο» έλεγε ότι επειδή ο καθένας μας έχει τις δίκες του ιδιαιτερότητες, αλλά και τα δικά του ανθρώπινα πάθη, τα οποία οδηγούν σε ασθένειες και ανάγκη νοσηλείας, όλοι θα συνεισφέρουμε, μέσω των φόρων μας, στο δημόσιο σύστημα υγείας, βάσει των δυνατοτήτων μας, για να νοσηλευόμαστε, αν και όταν χρειαστεί, βάσει των αναγκών μας. Πλέον όμως , με την είσοδο των ιδιωτών στη υγεία και με την κάθε λογής Novartis, αλλά κυρίως λόγω της μείωσης της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων, στο όνομα της «ανάπτυξης», στα πλαίσια του νέο- φιλελευθερισμού, το δημόσιο σύστημα υγείας δεν έχει πλέον τα απαραίτητα κονδύλια και πρέπει με κάποιο τρόπο να περικοπούν οι δαπάνες.

Το επιχείρημα της «προστασίας των φορολογουμένων» από τις βλαβερές επιλογές «των άλλων» αναπαράγεται άκριτα, ακόμα και από «αριστερούς», και τρέφει τον κοινωνικό αυτοματισμό! «Εγώ δεν καπνίζω και δε θέλω να πληρώνω για τη νοσηλεία των καπνιστών!» λένε πολλοί. Με δεδομένο ότι το δεχόμαστε για το κάπνισμα , πρέπει να το δεχτούμε και για οποιαδήποτε επιλογή «των άλλων» η οποία αυξάνει τις πιθανότητες να χρησιμοποιήσουν το δημόσιο σύστημα υγείας. «Γιατί να πληρώνω τα νοσήλια ενός πότη παχύσαρκου;» θα πω εγώ που αθλούμαι και τρώω μόνο στήθος γαλοπούλας. Με αυτό το σκεπτικό δεχόμαστε ένα Κράτος που, στο όνομα της «δημόσιας υγείας» (δηλαδή ουσιαστικά της μείωσης της «ανθυγιεινής» για την «υγεία» του Κεφαλαίου φορολόγησης) θα περιορίζει, κατά το δοκούν, τις κατ’ επιλογή συνήθειες των πολιτών του οι οποίες αυξάνουν δυνητικά τις πιθανότητας να ασθενήσουν, και να κάνουν χρήση του δημοσίου συστήματος υγείας. Όχι μόνο του τσιγάρου! Απαγόρευση κατανάλωσης ανθυγιεινών αμνοεριφίων σε ταβέρνες, απαγόρευση αλκοόλ σε μπαρ, απαγόρευση υπέρμετρης/άσκοπης χρήσης μοτοσυκλέτας και αυτοκίνητου, υποχρεωτική πρωινή γυμναστική για αυτούς που κάνουν καθιστική ζωή κτλ. Εκατομμύρια μη καπνιστές ακολουθούν, από επιλογή, έναν τρόπο ζωής που επιβαρύνει το δημόσιο σύστημα υγείας.

Για να απαλλαχτούν λοιπόν οι έχοντες από τη φορολόγηση δημιουργείται μια κουλτούρα κοινωνικού κανιβαλισμού, τύπου «δεν πληρώνω για τις επιλογές σου», που αρχίζει από το τσιγάρο, περνάει από το αλκοόλ και τη ανθυγιεινή διατροφή, και μπορεί κάλλιστα να επεκταθεί μέχρι και πχ την Σκλήρυνση κατά Πλάκας «αφού ναι μεν υπήρχε η προδιάθεση αλλά αυτός έφταιγε που του έσκασε», φτάνοντας πλέον σε μια κατάσταση στην οποία όλοι θα αρνούνται να φορολογηθούν για τις «επιλογές των άλλων». Μαντέψτε ποιους ωφελεί αυτό! Όλο αυτό οδηγεί σε ένα σύστημα υγείας που προωθείται σε όλο τον «ανεπτυγμένο» κόσμο, δηλαδή σε ένα ατομικό ιδιωτικό ανταποδοτικό σύστημα υγείας, στο οποίο η συμπεριφορά, και οι επιλογές, κάθε ατόμου θα μπαίνουν σε αλγόριθμο που θα αποφασίζει πόσα θα πληρώσει ο καθένας, και τι «περιθώριο» έχει να νοσηλευτεί, ή αν θα πρέπει να πεθάνει! Περνάμε σε ένα καθολικό ανταποδοτικό σύστημα «ο νοσών πληρώνει» τύπου « ο ρυπαίνων πληρώνει» για τα απορρίμματα. Σε παροχές δηλαδή, και υπηρεσίες, σύμφωνα με τις δυνατότητες μας και όχι με τις ανάγκες μας. Οι αναγγελίες για τις ασφαλιστικές «κλάσεις» του υπουργού Εργασίας Βρούτση δείχνουν το δρόμο.

Είναι όμως και θέμα ( αντί)αισθητικής..
Πάμε τώρα και σε κάτι άλλο σοβαρό.. πιο κοινωνικό. Το ερώτημα είναι σημαντικό και τίθεται από πολλούς. «Γιατί ο νόμος απαγορεύει την ύπαρξη μαγαζιών/ εσωτερικών χώρων καπνιστών, είτε με ποσόστωση, είτε με ύπαρξη ειδικού σφραγισμένου χώρου κτλ;» Στο ταξίδι μου στη Νέα Ζηλανδία, πριν από δέκα περίπου χρόνια, νόμιζα ότι βρισκόμουν σε εφιάλτη του Κάφκα. Δε μιλάμε απλά για απαγόρευση σε κλειστούς χώρους αλλά για μια χώρα στην οποία επιτρέπεται το κάπνισμα μόνο σε συγκεκριμένους εξωτερικούς χώρους. Πινακίδες στο δρόμο ενημέρωναν τους πεζούς ότι ” απαγορεύεται το κάπνισμα για τα επόμενα 50 μέτρα”! Στα αεροδρόμια υπήρχε εξωτερικός χώρος με διαγράμμιση, και όποιος κάπνιζε εκτός αυτού του χώρου ήταν παράνομος! Απαγόρευση στους εξωτερικούς χώρους των πανεπιστήμιων και στα πάρκα!! Ένιωθα σαν λεπρός. Αρκετά χρόνια μετά κατάλαβα από «φιλελεύθερα» χείλη το γιατί. Πρέπει να δημιουργηθεί μαζική κουλτούρα, αισθητική και lifestyle. Όχι απλά να κόψουμε το τσιγάρο αλλά να γίνουμε και…αντικαπνιστές!

«Το να υπάρχουν μαγαζιά που να επιτρέπεται το τσιγάρο είναι ένα άτοπο επιχείρημα γιατί ο νόμος έχει σκοπό να μειώσει και να εξαφανίσει τελικά ολοκληρωτικά αυτή την συνήθεια….Όπως δεν υπάρχουν μαγαζιά που να μπορείς να αφοδεύεις, να ουρείς ή να πυροβολείς πάνω στα τραπέζια, έτσι και δεν μπορεί να υπάρχουν μαγαζιά που ο θάνατος του τσιγάρου να βγαίνει παγανιά.» έγραψε ο «φιλελεύθερος» αρθρογράφος του Liberal Αντώνης Δαρζέντας. «Σε μεγάλο βαθμό, το πρόβλημα του καπνίσματος είναι πολιτιστικό. Στις χώρες της Δύσης, το ποσοστό καπνιστών είναι αντιστρόφως ανάλογο με το επίπεδο ζωής και τη μόρφωση» έγραψε ο «φιλελεύθερος» Δημήτρης Δημητράκος σε άρθρο του στο Liberal.«Η τριτοκοσμική εικόνα που εκπέμπει αυτή η στάση προσβάλλει, αν μη τι άλλο, την αισθητική μας.» γράφει στο ίδιο άρθρο.

Καταρχήν η τελευταία παρατήρηση είναι βλακώδης. Για ποιους μορφωμένους με υψηλό βιοτικό επίπεδο μιλάμε; Οι μορφωμένοι, και οι «λόγιοι» του παρελθόντος κάπνιζαν σαν φουγάρα, όπως και οι Ευρωπαίοι πολίτες της μεταπολεμικής Ευρώπης, με το «υψηλό βιοτικό επίπεδο». Αυτό που έγινε τώρα είναι ότι ο μάγκας καουμπόι εραστής, με τα σπιρούνια και το τσιγάρο στα χείλη, έδωσε τη θέση του στον «καουμπόι» αντικαπνιστή. Άλλαξε απλά το προωθούμενο lifestyle και η αντίστοιχη αισθητική. Το κάπνισμα δημιούργει πλέον μεγαλύτερη χασούρα σε νοσήλια από ότι κέρδος, και γι’ αυτό πρέπει να αλλάξει και η μαζική κουλτούρα που προωθείται. Ποιος πολιτισμός και κουραφέξαλα; Η μαζική αισθητική και κουλτούρα είναι και κοινωνικώς διαμορφούμενη, και στην εποχή του κέρδους αυτή διαμορφώνεται ανάλογα με τα κέρδη που αποφέρει. Τώρα το lifestyle δεν επιβάλλει αγριάδα και δύναμη ούτε τσιγάρα και μπουκάλια , αλλά μετριοπάθεια και σύνεση, xanax και αντικαταθλιπτικά. Τώρα στον «πολιτισμένο κόσμο» του «υψηλού βιοτικού επιπέδου» μπορεί όντως να υπάρχει πτώση του ποσοστού καπνιστών αλλά υπάρχει ταυτόχρονα και υπερδιπλασιασμός των χρηστών ηρεμιστικών χαπιών και ψυχοφαρμάκων. Ηρεμιστικά για όλους, στο τσεπάκι σαν καραμέλες. Νόμιμη «μαστούρα» …και δεν μυρίζει και η μπλούζα μας τσιγαρίλα όταν επιστρέφουμε στο σπίτι!

Όποιος θέλει τον καπνιστή.. «να τον πάρει σπίτι του»!
Οι παραπάνω «φιλελεύθερες» τοποθετήσεις όμως είναι ταυτόχρονα και ανατριχιαστικές! Ξεφεύγουν από οποιαδήποτε αιτιολογημένη απαγόρευση και θίγουν το θέμα της «αισθητικής».. διαπομπεύοντας τους καπνιστές σαν αμόρφωτους, τριτοκοσμικούς, δημοσίως αφοδεύοντες! Οι παραπάνω τοποθετήσεις δε μπορεί παρά να δημιουργούν τρόμο, και σε καπνιστές και σε αντικαπνιστές! Ο Χίτλερ ήθελε ξανθούς ψηλούς δυνατούς και απαγόρευε στους αξιωματικούς του να καπνίζουν γιατί θεωρούσε ότι αυτό δε συνάδει με την αισθητική που πρέπει να έχουν τα μέλη της Άριας Φυλής! Οι «εβραίοι και οι σκύλοι» δεν μπορούσαν να μπουν στα μαγαζιά στην υπέροχη ταινία «La vita e Bella».

Αυτοί που τα λένε αυτά δεν περιορίζονται μόνο στο κάπνισμα αλλά είναι και οι ίδιοι που μισούν τις αφίσες και τα γκράφιτι, τις διαδηλώσεις και τη «βαβούρα» γιατί είναι «αντιαισθητικά», και επιζητούν τη δική τους κοινωνική ευταξία. Είναι αυτοί οι «μεταμοντέρνοι» που κάνουν τα «κακά» τους μόνο στην τουαλέτα του σπιτιού τους. Που μισούν την έννοια της Κοινωνίας, και τα πάθη των μελών της! Που ζητάνε να περιοριστεί σε συγκεκριμένο φυσικό/ κοινωνικό χώρο οτιδήποτε δε ταιριάζει με τη δική τους αισθητική νόρμα. Που δε δέχονται, αλλά «συμπονούν», αναγκαστικά, τους μουσουλμάνους, τους ομοφυλοφίλους, τα «πρεζόνια» και τους «διαφορετικούς», όχι βέβαια γιατί το νιώθουν, αλλά γιατί αυτό τους επιβάλει το lifestyle του political correct, αρκεί βέβαια ότι κάνουν «να το κάνουν σπίτι τους». Αυτοί που θέλουν μια κοινωνία άλλη, χωρίς εντάσεις, χωρίς «μπάχαλα», με «τάξη και ασφάλεια».

Μια κοινωνία νιτσεϊκή «χωρίς αδυνάτους και πάθη», μια κοινωνία «καθαρή» όπως την φαντάζονται αυτοί που είναι οι ίδιοι γεμάτοι με φοβίες και αδυναμίες, όπως άλλωστε ήταν και ο ίδιος ο Νίτσε.  Μια κοινωνία όπου οι «Λοβέρδοι» κρεμάνε στα μανταλάκια τις οροθετικές ιερόδουλες για την προάσπιση της «δημόσιας υγειάς.» Μια κοινωνία έτοιμη να λιντσάρει, άκριτα, βάσει του προωθούμενου κάθε φορά lifestyle, και της αντίστοιχης επιβαλλόμενης αισθητικής, ανάλογα με τα κέρδη και τη χασούρα των μεγάλων επιχειρήσεων και των πολυεθνικών. Μια κοινωνία που δέχεται την ατομικιστική ανταποδοτικότητα, όχι μόνο στο σύστημα υγείας αλλά γενικά, σαν κοινωνική κουλούρα, ώστε ο καθένας «να πληρώνει για τις επιλογές του». Όποιος νομίζει ότι η «αισθητική» κατακραυγή, και οι πάσης φύσεως απαγορεύσεις για το «κοινό καλό», αφορούν μόνο τους καπνιστές είναι τουλάχιστον… αφελής! Όπως επίσης αφελής είναι και όποιος νομίζει ότι το άρθρο αυτό γράφτηκε για να «υπερασπιστεί» τα «δικαιώματα» των καπνιστών.