52 χρόνια, λες και ήταν χθες…

“H άγνοια είναι η βάση της αδικίας.
Έχουμε το χρέος να αφηγούμαστε τη ζωή. Γιατί αυτό που μου προξενεί τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η βαθιά άγνοια που επικρατεί. ‘Ιδιαίτερα οι νέοι δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει, για τις φρικαλεότητες που διαπράττονται…
Ντάριο Φο

“Πολύ λίγους κομμουνιστάς πιάσατε…” είπε η «Φρίκη» στους διοικητές Χωροφυλακής και Αστυνομίας πόλεων, κατερχόμενη του βασιλικού αεροσκάφους! Μετά από αυτή τη βασιλική «οδηγία» άρχισε επειγόντως ο δεύτερος γύρος των συλλήψεων για να ακολουθήσει και τρίτος…
Εκείνοι, οι φίλοι και οι γνωστοί είχαν πιαστεί από τις πρώτες κιόλας ώρες του πραξικοπήματος της «εθνοσωτηρίου» της 21η τ’ Απρίλη…
Ακόμα περίμενε το Σπύρο, ο φίλος μου να του φέρει τη ξύλινη γαμπριάτικη ντουλάπα και από τότε τον έχασε… Ήταν παραμονές Πάσχα και κείνοι οι αντίχριστοι έκαναν συλλήψεις!
Μετά από οχτώ μήνες πήρε μήνυμα του, μαζί με το ξύλινο χαρακτηριστικό κομπολόι της εξορίας, σε σχήμα ψαριού!
Ολάκερο τo μεγαλοβδόμαδο, ασφαλίτες και ρουφιάνοι τους, δεν πήραν ανάσα, κουβάλαγαν
νύχτα μέρα στο παλιό κάστρο με φοβερό ζήλο, τους «αριστερούς αντιφρονούντες». Σκηνές αλλόκοτες ιδιαίτερα τη Κυριακή των Βαΐων! Πέρναγαν τα περιπολικά ανάμεσα από τη λιτανεία τ’ Αγιού, αναγκάζοντας την να σταματά αδιάκοπα… Μπερδεύονταν μανάλια και φλάμπουρα , παπάδες και μουζικάντηδες, στη βιάση να περάσουν τ’ αυτοκίνητα της «Πόλεων» και της «Ρουαγιάλ Μπασκινερί» που ουρλιάζοντας ανέβαιναν τον ανήφορο του Καποδίστρια, φορτωμένα με αριστερούς «εγκληματίες» και στη συνέχεια χάνονταν μέσα στη πύλη του Παλιού Φρουρίου.
Αυτή δεν ήταν Κυριακή μετά Βαΐων και Κλάδων, ήταν η Κυριακή των συλλήψεων και των κλαύθμων, για τους συγγενείς αυτών που τελικός προορισμός ήταν τα ξερονήσια της εξορίας και το ξεκλήρισμα οικογενειών από τους φασίστες της Ελλάδος των ελλήνων χριστιανών…
Θρησκευτικά λάβαρα και χρυσοκέντητα άμφια, ψαλμοί και σταυροκοπήματα πιστών, αντάμωναν με τις σειρήνες αυτοκινήτων των ανθρωποφυλάκων που μετέφεραν τους δεσμώτες… Προσευχές λύτρωσης και λυγμοί απόγνωσης συγγενών και φίλων για τους έγκλειστους, νεκρώσιμες καμπάνες για μια ανάσταση που την ξεμάκραινε μια ατελείωτη σταύρωση για τους αποδιοπομπαίους του συστήματος… Δάκρυα που ποτέ δεν έγιναν αντιληπτά από όσους ευλογούσαν τελετές των δικτατόρων στη διάρκεια της επταετίας, κλείνοντας τ’ αυτιά στους βόγκους των βασανισμένων στα κατά τόπους «ΕΑΤ-ΕΣΑ»…
«Χρόνους πολλούς μετά την Αμαρτία που την είπανε Αρετή μέσα στις εκκλησίες και την ευλόγησαν»…(Ελύτης Άξιον Εστί, ανάγνωσμα έκτο, Προφητικό)
Οι συλλήψεις συνεχίστηκαν και φούντωσαν εκείνο το μεγαλοβδόμαδο των παθών και αντάμωσαν με τις λιτανεύσεις των επιταφίων…
Γίνονταν ένα με τη μουντάδα του καιρού και με τη νεκρική σιγή των φοβισμένων ανθρώπων, χωνόταν μέσα στις ψυχές σαν θάνατος νεκρώνοντας το μυαλό.
Ακολούθησαν βδομάδες σταύρωσης ολόκληρων οικογενειών που πολλοί από τους δικούς τους, δεν είχαν προλάβει να γυρίσουν ακόμα από την προηγούμενη εξορία ή τη πολύχρονη φυλάκιση τους… Αγκαλιές που δεν κατάφεραν να ζεσταθούν από τη μακρόχρονη παγωνιά της μοναξιάς, μάτια παιδιών απορημένα για το ξανά χάσιμο της πατρικής αγκαλιάς μια ορφάνια ανεξήγητη που ξανά ο βίαιος αποχωρισμός, τους διάλυε τη ζωή.
Προσπαθούσες να απαντήσεις σ’ όλα αυτά τα ερωτήματα έχοντας πάντα στη ψυχή σου, «Εκείνον» μέρες που ήτανε, να γέρνει στα πλάγια το κεφάλι και με το ανθρώπινό του «τελειώνω» να πληρώνει με τη σταύρωση του την ανυπακοή στην εξουσία Ρωμαίων και Φαρισαίων για το κηρυγμένο «πάντες ίσοι ενώπιον θεού…» Όπως και οι σιδηροδέσμιοι της χούντας για τον αγώνα τους να κάνουν πράξη το πάντα επίκαιρο: «Πάντες ίσοι ενώπιον των αναγκών της ζωής»! «Και των αρχαίων Κυβερνητών τα έργα πληρώνοντας η Χτίσις, θα φρίξει…»(Ελύτης). Ο φασισμός δεν χρειάζεται τανκς όπως τότε, απλώνεται σαν πανούκλα σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και όχι μόνο θρεμμένος από τα έργα των τωρινών κυβερνητών φανερών και… κρυφών!