Ρήξη με τις ψευδαισθήσεις

Ακούμε τελευταία, πως η τρίτη αξιολόγηση θα κλείσει εύκολα και  τον Ιούλιο του 2018 βγαίνουμε από τα μνημόνια. Πράγματι έτσι είναι. Τι σημαίνει όμως αυτό; Μήπως άραγε πως σταματάει η λιτότητα και η ύφεση; Μήπως άραγε πως θα μειωθεί η εξοντωτική φορολόγηση;  Σάμπως  θ΄ αρχίσει η ανάκαμψη της οικονομίας και θα έλθουν επενδύσεις; Μήπως τυχόν θ’ αρχίσουν ν’ αποκαθίστανται ο μισθοί και οι συντάξεις;  Ή μήπως θα ενισχυθεί η αγοραστική ικανότητα των μικρομεσαίων νοικοκυριών και θα πάρει ανάσες η αγορά;

Τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Όποιος δεν το πιστεύει  αυταπατάται.
Αυτό που αναφέρεται ως έξοδος από τα μνημόνια σημαίνει πολύ απλά, πως τα δανεικά από την Τρόικα τελειώνουν. Από κει και πέρα οι δανειακές μας ανάγκες θα καλύπτονται από κεφάλαια που θ’ αναζητούμε  στις αγορές.
Τότε αρχίζουν τα δύσκολα.

Για τα αμέσως επόμενα χρόνια έχουμε δεσμευτεί για πλεόνασμα 3,5 % του ΑΕΠ. Αυτό θ΄ αναζητηθεί από μια κοινωνία εξαθλιωμένη και μια οικονομία σε καταστολή. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί.

Το 2019 θα χρειαστούμε, σύμφωνα με τις μνημονιακές μας υποχρεώσεις 20 δις, για να καλύψουμε δανειακές οφειλές. Δεν τα έχουμε και θα πρέπει να τ΄ αναζητήσουμε στις αγορές. Για να δανειστούμε, χωρίς εξοντωτικά επιτόκια, θα πρέπει ν’ αποδείξουμε πως είμαστε φερέγγυοι. Το κύκλωμα των αγορών πρέπει να πειστεί πως δεν θα χάσει τα λεφτά του. Πως θα τα πάρει πίσω και φυσικά με τοκοφόρο κέρδος. Επομένως για να μας δανείσουν θα χρειαστούμε την υποστήριξη της τρόικας προκειμένου να εμφανιστούμε αξιόπιστοι. Οι τροϊκανοί θα το κάνουν μόνο εφόσον συνεχίσουμε να τηρούμε κατά γράμμα τις μνημονιακές μας δεσμεύσεις. Αυτή τη φορά όχι για μας δώσουν οι ίδιοι δανεικά, αλλά για να  χρεωθούμε  από τις αγορές και να τα δώσουμε σ΄ αυτούς.  Φυσικό είναι, αφού τους τα χρωστάμε από τα μέχρι τώρα προγράμματα διάσωσης ή μνημόνια!

Η μόνη διαφορά είναι, ότι θα σταματήσουν οι συνεχόμενες αξιολογήσεις. Αφού τώρα δεν θα μας δίνουν δανεικά, οι τροϊκανοί δε θα έρχονται πριν από κάθε δόση για να μας σφίγγουν κι΄ άλλο τη  θηλιά στο λαιμό. Θα μας εποπτεύουν πλέον αφ΄ υψηλού. Αν παραβούμε  τις συμφωνίες ,  που μας δεσμεύουν μέχρι το 2099 και φανούμε αφερέγγυοι, οι αγορές  θα σταματήσουν να μας δανείζουν. Τότε για να πάρουμε δανεικά θα χρειαστούν νέα μνημόνια ή όπως αλλιώς τα ονομάσουν τότε. Το χρέος μας έχει κατ’ επανάληψη τονιστεί πως δεν είναι βιώσιμο, αν δεν κουρευτεί.

Με τον τρόπο αυτό επιτυγχάνονται οι στόχοι που εξαρχής έθεσε το σημερινό γερμανικό ευρωκονκλάβιο για την επίτευξη της βίαιης επιβολής της πολιτικοοικονομικής κυριαρχίας του στη χώρα μας. Η φτωχοποίηση των 2/3 της ελληνικής κοινωνίας (ήδη το 22,5% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας), η πραγματοποίηση του μεγαλύτερου ποσοστού ανεργίας στην ΕΕ, η αποδόμηση  της εργασιακής απασχόλησης και η φυγή 500.000 νέων -κυρίως επιστημόνων- στο εξωτερικό, επιτεύχθηκαν. Το επόμενο διάστημα θ΄ αρχίσουν να υλοποιούνται αυτά που έχουν απομείνει. Όπως η αλλαγή του ελληνικού χάρτη της ιδιωτικής περιουσίας.  Ο νόμος Κατσέλη για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά έχει παράταση ισχύος μέχρι τις 31-12-2018. Από 1-1-2019 δεν θα υπάρχει καμία προστασία. Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί που δεν ισχύουν σε καμιά χώρα της Ευρωζώνης, θα πάρουν φωτιά! Είναι εξαναγκαστική επιταγή της γερμανοκατευθυνόμενης Τρόικα για ν’ αλλάξουν χέρια γρήγορα και σε εξευτελιστικές τιμές τα ιδιωτικά ακίνητα των πτωχευμένων Ελλήνων. Τα κόκκινα δάνεια έχουν φτάσει να πωλούνται στα κερδοσκοπικά funds ακόμη και στο 7% της αξίας τους! Αναμένονται νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις για να καταστεί δυνατό να προσεγγιστεί το συμφωνηθέν ετήσιο πλεόνασμα, 3,5%. Τη δεκαετία του 2020-30 το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θ΄ ανέβει στα 69 και μετά στα 71 χρόνια.

Κι ενώ εδραιώνεται η ελληνική ομηρεία κι αιχμαλωσία στο γερμανονεοφιλελεύθερο κατακτητή, τα  εφτά χρόνια Μνημονίων η δομή της ελληνικής οικονομίας παρέμεινε ανέπαφη. Θεμελιακές παθογένειες δε θεραπεύτηκαν. Γραφειοκρατία, χαμηλή παραγωγικότητα, υποβάθμιση του αγροτικού τομέα, ανυπαρξία βιομηχανικής παραγωγής. Αν δεν υπήρχε κι ο τουρισμός δεν θα μπορούσαμε ούτε στα μίνι-μάρκετ να πλησιάσουμε.
Το πολιτικό μας σύστημα όμως προσποιείται πως δεν καταλαβαίνει.  Για να δείξει πως  έχει διαφορές αντιλήψεων και πολιτικών, ασχολείται κι ανεβάζει την ένταση στα δευτερεύοντα. Το βλέπουμε καθημερινά με τις κοκορομαχίες που δεν αφορούν κανένα από τα παραπάνω εκρηκτικά ζητήματα. Η αντιπαράθεση είναι για το θεαθήναι. Και βέβαια έχουν υιοθετήσει το τούνελ ως μονόδρομο.

Το βέβαιο είναι πως χρειάζεται αλλαγή πορείας.
Για να συμβεί αυτό η κοινωνία είναι ανάγκη πρώτα απ΄ όλα να ενημερωθεί. Κι ύστερα να πειστεί να σηκωθεί από τους καναπέδες.
Προς το παρόν δεν φαίνεται πιθανόν κάτι τέτοιο. Βέβαια η ιστορία διδάσκει πως οι μεγάλες ανατροπές γίνονται απρόβλεπτα…