Χρήσιμοι «εχθροί»!

Μετά από ένα  «διάλειμμα» λόγω Καταλονίας  επιστρέφουμε στις πρόσφατες γερμανικές εκλογές. Η πολιτική λιτότητας Σρέντερ-Μέρκελ-Σόιμπλε, που εφαρμόστηκε με την ατζέντα 2010, εκτός από πλούσιους οικονομικούς καρπούς απέδωσε και πολιτικούς χαρίζοντας διψήφιο εκλογικό ποσοστό στους νοσταλγούς του Αδόλφου!

Στις 14 Μαρτίου του 2003 ο τότε καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ και σήμερα πρόεδρος του ρωσικού πετρελαϊκού κολοσσού Rosneft , εκφώνησε ένα σημαντικό λόγο στη γερμανική Βουλή. Ξεκίνησε την ομιλία του με τη ρήση του Φέρντιναντ Λασάλ: «Το πρώτο καθήκον ενός σοσιαλιστή είναι να λέει την αλήθεια! Αν δεν οργανώσουμε τη διαδικασία μεταρρύθμισης, θα μας υπερκεράσουν οι δραματικές αλλαγές στην οικονομία και την κοινωνία…» Το αποτέλεσμα γνωστό, οι «μεταρρυθμίσεις» έφεραν υπερ-πλεονάσματα στα θησαυροφυλάκια της Μπούντεσμπανκ και τρομακτικά οικονομικά ελλείμματα κυρίως σε χώρες του ευρωπαϊκού νότου, με την Ελλάδα στην πρώτη θέση… Παράλληλα η πολιτική αυτή ευθύνεται επίσης για το ότι 16% των Γερμανών πολιτών, βρίσκονται σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας! Η δημιουργία του μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών τους εξασφάλισε μια αδιατάρακτη εσωτερική ειρήνη, προκειμένου να διαχειρίζονται κατά το δοκούν και πάντα ηγεμονικά και τα ζητήματα στην ΕΕ. Τα μέτρα γερμανικής λιτότητας δεν πέρασαν χωρίς συνδικαλιστικές και πολιτικές αντιδράσεις. Κάποια γερμανικά συνδικάτα απήργησαν και κατέβηκαν σε πορείες. Όμως το γερμανικό κράτος έχει από παράδοση μια δυνατότητα να εξασφαλίζει με διαφόρους τρόπους την συναίνεση τμημάτων της εργατικής τάξης… Παράλληλα ένα κομμάτι των σοσιαλδημοκρατών, κάτω από το βάρος των μέτρων της ατζέντας 2010, αποσχίστηκε τότε δημιουργώντας μαζί με τους αριστερούς της Ανατολικής Γερμανίας το De Linke με τον Όσκαρ Λαφοντέν.

Αυτοί που άνοιξαν λοιπόν την κοινοβουλευτική πόρτα στο ναζιστικό AfD είναι η συμμαχία Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλιστών που εφάρμοσαν την ατζέντα 2010! Ο Γερμανός που μετριέται στο 16% ζώντας κάτω από το όριο φτώχειας και εκείνος που εργάζεται σε καθεστώς ελαστικής εργασίας είναι σίγουρο ότι  εκδικούνται την κόλαση τους και με ψήφο στο ακροδεξιό AfD… Αγανακτούν με τον εκθαμβωτικό πλούτο των διαφόρων ελίτ και οργίζονται με τον μετανάστη, που και αυτόν τον εκμεταλλεύεται το σύστημα με ακόμα χαμηλότερο μεροκάματο από εκείνο που παίρνει ο Γερμανός εργαζόμενος από…λάστιχο! Το ναζιστικό AfD κερδίζει οπαδούς από την αγανάκτηση του Γερμανού κολασμένου, χαρίζοντας του όνειρα για μια Γερμανία υπεράνω όλων και στο απόγειο της ρατσιστικής ανωτερότητας!

Το νούμερο δύο του AfD, Αλεξάντερ Γκάουντελ, το δήλωσε ξεκάθαρα  πως: «Αν οι Γάλλοι είναι δικαίως υπερήφανοι για τον αυτοκράτορά τους και οι Βρετανοί για τον Νέλσονα και για τον Τσόρτσιλ, έχουμε το δικαίωμα να είμαστε κι εμείς υπερήφανοι για τα επιτεύγματα των Γερμανών στρατιωτών σε δύο παγκόσμιους πολέμους…» Προς το παρόν δεν αναφέρθηκε στον Φύρερ του, στη συνέχεια όμως όταν τα ποσοστά του AfD  αυξηθούν όχι μόνο θα βροντοφωνάξει το όνομά του αλλά θα βγάλει από την ναφθαλίνη και τις στολές των Ες-Ες! Όμως η είσοδος του νεοναζιστικού κόμματος στη γερμανική βουλή προσφέρει και έναν πολύτιμο «εχθρό» στα συστημικά κόμματα! Από τη μια «ανανεώνει» τη δημοκρατική τους ταμπέλα που είχε ξεθωριάσει τα τελευταία χρόνια, και παράλληλα μπορούν ευκολότερα τώρα να περιορίζουν δημοκρατικές κατακτήσεις και ελευθερίες στο όνομα του ναζιστικού κινδύνου!

Εξ άλλου η αναμενόμενη τοποθέτηση του σκληρού Σόιμπλε στην θέση προέδρου του Γερμανικού κοινοβουλίου δείχνει πως έχουν βρει τον κατάλληλο πρωταγωνιστή που «κονταροχτυπούμενος» με τους κοινοβουλευτικούς οπαδούς του Αδόλφου, θα προστατεύει τη… δημοκρατία! Μετά την αναίμακτη διάλυση της ΕΣΣΔ ο καπιταλισμός έχει την ανάγκη να εφευρίσκει ή και να δημιουργεί νέους χρήσιμους «εχθρούς»!

Στη Γαλλία ο ήρωας των πλουσίων Μακρόν, εγκαθιδρύει μια μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης… Με χρήσιμο «εχθρό» τη τρομοκρατία το δικαίωμα, του να διαδηλώνει κανείς ελεύθερα στους γαλλικούς δρόμους, έχει πλέον αφαιρεθεί σε πλήθος συνδικαλιστές, φοιτητές, ακτιβιστές και γενικά υπέρμαχους των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων! Οι χρήσιμοι «εχθροί» τους είναι απολύτως απαραίτητοι και τους αξιοποιούν ποικιλοτρόπως…