Αποτέλεσμα αναμενόμενο…

Το «σύστημα» απέφυγε να αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα με την άνοδο της Λεπέν και του ακροδεξιού ή για άλλους νέο-εθνικιστικού κινήματος της, στη Γαλλική προεδρία. Όχι επειδή ήταν σίγουρο ότι η Λεπέν θα κρατούσε τις υποσχέσεις της στο ακέραιο και δεν θα συμπιέζονταν από τους μηχανισμούς τόσο της πατρίδας της αλά Τράμπ, αλλά κυρίως από τους γνωστούς ευρωπαϊκούς εκβιασμούς, προκειμένου να προσγειωθεί ομαλά στον γερμανικό ευρωδιάδρομο. Και βεβαίως η συντριπτική πλειοψηφία των Γάλλων ψηφοφόρων που οδηγήθηκαν στο ψηφοδέλτιο της είναι αφελές αν όχι και επικίνδυνο να θεωρηθεί ότι είναι ακροδεξιοί φασίστες…

Από την άλλη σε περιόδους κινδύνου της τραπεζικής παγκοσμιοποιημένης «δημοκρατίας» , επιστρατεύεται το ανάχωμα του περιβόητου «δημοκρατικού τόξου», στο οποίο ως γνωστό όλοι οι καλό χορτασμένοι χωράνε…Έτσι και στη περίπτωση της Γαλλίας οι «πολύχρωμοι» σούπερ καρά-δεξιοί, καλυμμένοι πάντα με «δημοκρατική» μπούργκα, ντόπιοι και ξένοι έστησαν τα «στήθη» τους προκειμένου να μην περάσει ο δίχως καλύπτρα ακροδεξιός αντίπαλος. Μια συσπείρωση της υπερεθνικής και της Γαλλικής ελίτ! Των χρηματιστηρίων, των αγορών της φούσκας του χρήματος, των Βρυξελλών , του Γερμανικού διευθυντηρίου και κυρίως των αφανών εγκεφάλων της πλανητοκτόνας παγκοσμιοποίησης! Του βαθέως συστήματος που αναδεικνύει προϊόντα θερμοκηπίου μιας χρήσης. Ικανά όμως «εργαλεία», και πάντα με τη παντοδύναμη έντυπη και ηλεκτρονική στήριξη των ΜΜΕ, καταφέρνουν να ξεμπλοκάρουν έστω και προσωρινά το σύστημα. Βαφτίζοντας απαξιωτικά λαϊκιστές όποιους και όποια κοινωνικά κινήματα και οργανώσεις εναντιώνονται στη συστημική λιτότητα και στη κατάργηση των όποιων κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων  έχουν απομείνει ακόμα σε εφαρμογή και τα οποία βρίσκονται υπό προθεσμία προς εξαφάνιση…

Στην Γαλλική προεδρία πλέον ο Μακρόν  με σημαντική διαφορά από την αντίπαλό του Λεπέν… Τώρα λοιπόν  θα πρέπει να δείξει χωρίς καμιά απολύτως καθυστέρηση ότι δεν διαφέρει από τον Ολάντ ηλικιακά και μόνο. Θα πρέπει στην πράξη να πείσει για το…υπερκομματικό του προφίλ, αυτό που οργανωτές και σπόνσορες διατυμπάνιζαν στο διάστημα της προεκλογικής καμπάνιας! Αλλά και σ’ αυτά που υπόσχονταν στους Γάλλους ότι έχει τη διάθεση να ξεκινήσει να εφαρμόσει άμεσα. Και το σπουδαιότερο να συγκρουστεί προκειμένου να ισορροπήσει μεταξύ των «μεταρρυθμίσεων» και των «διαρθρωτικών αλλαγών» που επιβάλλει ασφυκτικά το φιλικό του Γερμανικό διευθυντήριο. Όπως και της γρήγορης επιστροφής σε μέτρα ανάπτυξης για μείωση κυρίως της χρόνιας ανεργίας που έχει δημιουργήσει ζώνες κοινωνικά αποκλεισμένων ακόμα και ανθρώπων της μεσαίας τάξης…

Το ερώτημα που αβίαστα δημιουργείται είναι απλό: Το σύστημα το οποίο τον ανέσυρε και τον εμφάνισε από το σχεδόν πουθενά και στη συνέχεια του οργάνωσε και του χρηματοδότησε την πολυδάπανη προεκλογική – σε δύο γύρους μάλιστα – προεδρική εκστρατεία του, τον προόριζε για να συγκρουστεί με τους μηχανισμούς που τον ανέδειξαν; Το Γαλλικό σήριαλ ασφαλώς και δεν τελειώνει με τις προεδρικές εκλογές. Η φρέσκια πολιτική επιδερμίδα του Μακρόν είναι υπόθεση κάποιων μηνών να ρυτιδιάσει μέσα στο βάλτο των προβλημάτων που συσσώρευσε η εφαρμοζόμενη πολιτική των Σαρκοζί και Ολάντ, υποτακτικών μιας Γερμανικής Ευρώπης η οποία είναι κομμένη και ραμμένη να εξυπηρετεί αυτήν ακριβώς τη πολιτική εξουθένωσης των λαϊκών εργατικών στρωμάτων, αλλά και σημαντικής μερίδας μεσοαστών. Όσοι υποστηρίζουν ότι μπορεί να αλλάξουν την γραμμή πλεύσης της ΕΕ ή δεν γνωρίζουν σε ποιόν μηχανισμό αναφέρονται  ή ψεύδονται και παραπλανούν…

Τελικά αντιμέτωποι με τον Λεπενικό τρόμο, οι Γάλλοι άνοιξαν την είσοδο στο Μέγαρο των Ηλυσίων, στην νέα εποχή της απ’  ευθείας ανάθεσης της εξουσίας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα! Αναθέτοντας στο «προϊόν» του το Μακρόν τη Γαλλική Προεδρία! Παρ’ όλα αυτά ο πρώτος γύρος ανέδειξε μια χώρα τεμαχισμένη στα τέσσερα: Τους υπερ της παγκοσμιοποίησης (Μακρόν). Αποβιομηχανοποιημένες ζώνες και ύπαιθρος, (Λεπέν). Μπουρζουά-ιδιοκτήτες (Φιγιόν). Αριστερούς – προβληματισμένους (Μελανσόν). Με τα παραπάνω καταγεγραμμένα πλέον ταξικά δεδομένα, καθήκον είναι να ορθώσει ανάστημα αφήνοντας τη μιζέρια του πολυκερματισμού η Γαλλική αριστερά, αφού το σχεδόν 20% που πήρε το κίνημα «Ανυπότακτη Γαλλία» του Ζακ-Λυκ Μελανσόν αποδεικνύει πως τίποτε δεν πάει χαμένο στη ζωή μας αρκεί εμείς να μην την θεωρούμε απριόρι χαμένη…