Συλλαλητήριο των ιδιωτικών υπαλλήλων, στο Σαρόκο

Το κάλεσμα:
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,
Έχουμε πολύ πικρή πείρα από τις περίφημες διαπραγματεύσεις που βρίσκονται σε εξέλιξη. Η κυβέρνηση για την υπηρέτηση του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών οργανώσεων, των μονοπωλιακών ομίλων, ετοιμάζεται να σφίξει και άλλο τη θηλιά στο λαιμό της εργατικής – λαϊκής οικογένειας. Για μας έχουν τους μισθούς των 200-300 ευρώ, τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, τη ζωή με τα κακοπληρωμένα προγράμματα, τους συνεχείς κόφτες στις συντάξεις και στις ανάγκες μας. Για τους επιχειρηματικούς ομίλους ζεστό χρήμα με νέους νόμους, ένταξη σε χρηματοδοτικά πακέτα, νέες φοροαπαλλαγές. Πάνω στο έδαφος των προηγούμενων αντεργατικών μέτρων, που έχουν τσακίσει τη ζωή μας, έχουν συμφωνήσει στο νέο γύρο επίθεσης, με νέα μέτρα που αφορούν τα εργασιακά και συνδικαλιστικά μας δικαιώματα, την εκτεταμένη φοροληστεία και το κατέβασμα του αφορολόγητου σε ακόμα χαμηλότερα επίπεδα, νέες αντιλαϊκές συμφωνίες για μετά το 2018, στην παγίωση των αιματοβαμμένων πρωτογενών πλεονασμάτων.
Ό,τι αξίωσαν οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοεργολάβοι του κάθε κλάδου τα προηγούμενα χρόνια, έγιναν μνημόνια! Έτσι και σήμερα, ο ΣΕΒ και οι άλλες εργοδοτικές οργανώσεις απαιτούν νέα μόνιμα μέτρα, διατυπώνουν τους πόθους τους ξεκάθαρα. Στο Εβδομαδιαίο Δελτίο των βιομηχάνων διαβάζουμε πως “χρειαζόμαστε ένα ελληνικό μνημόνιο Plus, που θα ξεπερνάει το manual (εγχειρίδιο) των δανειστών”.
Κανένας συμβιβασμός με τη φτώχεια, τη μίζερη ζωή για τα κέρδη τους
Πάνω στα αποκαΐδια χτίζουν τη μελλοντική ανάκαμψη των κερδών τους, πάνω στα συντρίμμια των λαϊκών κατακτήσεων. Θέλουν να εξασφαλίσουν περισσότερα φτηνά εργατικά χέρια, εργάτες με αλυσίδες. Θέλουν να καταργήσουν ό, τι έχει απομείνει σε εργατικό δικαίωμα και απαιτούν να μην υπάρχουν αντιδράσεις, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα η συντριβή των δικαιωμάτων του λαού, οι διαπραγματεύσεις με στόχο την αύξηση των κερδών τους.

Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι εργαζόμενοι και στο νησί μας όπως π.χ. οι καθαρίστριες του ΓΝΚ ή οι εργαζόμενοι του Μαρινόπουλου, που ο εργοδότης τους, αφού τους ξεζούμισε όλα τα προηγούμενα χρόνια βγάζοντας τεράστια κέρδη σε βάρος τους, αξιοποιώντας όλους τους αντεργατικούς νόμους, που ψηφίζουν οι κυβερνήσεις, τώρα τους πετάει στον κάλαθο των αχρήστων, για να μεταφέρει και να επενδύσει τα κλεμμένα σε άλλους πιο κερδοφόρους για τον ίδιο τομείς. Το ίδιο έργο φαίνεται πως πάει να παιχτεί και με τους εργαζόμενους των Δήμητρα market, με τη φημολογούμενη πώληση της επιχείρησης. Οι εργαζόμενοι να είναι σε αγωνιστική ετοιμότητα, να μη «χαρίσουν» τίποτα από τα δικαιώματά τους και να διεκδικήσουν καλύτερους όρους εργασίας και μεγαλύτερους μισθούς, γυρίζοντας την πλάτη στον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό και στους ανθρώπους της εργοδοσίας (π.χ. προϊστάμενους) που παίζουν βρόμικο παιχνίδι σε βάρος της ζωής των εργαζομένων.

Σπέρνουν πάλι ψέματα και αυταπάτες!
Δυναμώνουν ξανά οι εκβιασμοί και οι απειλές. Στο οπλοστάσιό τους επανέρχονται μία-μία όλες οι δοκιμασμένες μέθοδοι εκβιασμού. Βάζουν τους εργαζόμενους να επιλέξουν ανάμεσα στη “Σκύλλα και τη Χάρυβδη”, να μπουν στη μέση των συμπληγάδων, της δήθεν “καλής” ΕΕ και του “ανάλγητου” ΔΝΤ.
Στο ρυθμό των επιχειρηματικών ομίλων, η κυβέρνηση, τα κόμματα που ψήφισαν το 3ο μνημόνιο και επιζητούν τα μνημόνια διαρκείας, αλλά και ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός μας θέλουν στην αδράνεια, στο συμβιβασμό, στη μοιρολατρική αποδοχή της βαρβαρότητας.
Χρειάζεται τώρα να δυναμώσει η αγωνιστική δράση από κάθε σωματείο, από κάθε χώρο δουλειάς, η οργάνωση της απάντησης σε παλιά και νέα μέτρα, η αντεπίθεση για δουλειά με δικαιώματα, ζωή με αξιοπρέπεια. Δεν έχουμε τίποτα να περιμένουμε από τα παζάρια τους, από την ανάκαμψη και την κανονικότητα που μας ετοιμάζουν. Δεν θα μας επιστρέψουν τα δικαιώματά μας, τους μισθούς μας, τις συντάξεις. Αντιθέτως, αρπάζουν συνεχώς!
Όλοι μαζί εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι να ορθώσουμε τείχος. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με τη μικρομεσαία αγροτιά που στα μπλόκα του αγώνα αγωνίζεται απέναντι στον κοινό αντίπαλο, απέναντι στα μονοπώλια που εκμεταλλεύονται το μόχθο μας. Οι φτωχοί αγρότες που τσακίζονται με τους φόρους, το υψηλό κόστος παραγωγής – τις χαμηλές τιμές πώλησης των προϊόντων τους, την Κοινή Αγροτική Πολιτική της ΕΕ.

Απαιτούμε δικαιώματα στην εργασία και τη ζωή, με βάση την εποχή μας – τον 21ο αιώνα, τις ανάγκες μας!