Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να χαμογελάσουμε με ανοιξιάτικη αισιοδοξία βλέποντας το πλήθος της Γαλλικής κυρίως νεολαίας να κατακλύζει δρόμους και πλατείες στη πλειοψηφία των πόλεων της Γαλλικής επικράτειας Παρίσι, Νάντ, Τουλούζη, Γκρενόμπλ, Ρεν, Λιλ, Μονπελιέ… Δεν παύει όμως να είναι ένα πρώτο μήνυμα που προσπαθεί να σκίσει το μακάβριο πέπλο του τρόμου των εκρήξεων αλλά και του Λεπενικού φασισμού που τον ανεβάζουν ποσοστιαία τα ακροδεξιά αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης του Ολάντ…
Ογκώδεις μαχητικές διαδηλώσεις εναντίον στην επίμαχη «μεταρρύθμιση» της εργατικής νομοθεσίας, αλλά και των «παρεκτροπών» όσον αφορά την ασφάλεια στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι… Οι «Ολονυχτίες» συνεχίζουν την κατάληψη στην πλατεία Δημοκρατίας στο Παρίσι , απλώνοντας μουσαμάδες ανάμεσα στα δέντρα μπροστά στη μεγάλη εξέδρα της πλατείας.
Καθώς άλλοι ασχολήθηκαν στήνοντας σκηνές! Σάντουιτς παρασκευάζονται από εθελοντές. Δεν υπάρχουν οργανωτές, αλλά επιτροπές που συγκροτήθηκαν βιαστικά: δράση, επικοινωνία, διαχείριση… «Πρέπει να πάψουμε να θέλουμε να οργανώσουμε ένα κίνημα, διαφορετικά παύει να είναι κίνημα», φώναζε από τα μεγάφωνα ένας διαδηλωτής… Ο Μισέλ ήταν αυτός ο αιρετικός κόντρα στα μέχρι τώρα επαναστατικά «ευαγγέλια», και καταχειροκροτήθηκε από τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί μέσα στη βροχή. Βλασφημία στα αυτιά των παραδοσιακών καθοδηγητών της αριστεράς που κινδυνεύουν, αν κυριαρχήσει η «αίρεση» , να χάσουν τη χρησιμότητα τους!
Πρωτάκουστο το πως η… μάζα χωρίς καθοδήγηση θα μπορέσει να οδηγήσει νικηφόρα το κίνημα, λες και μέχρι τώρα μ’ αυτούς όλους το κατάφερνε… «Αποφασίζουμε τα πάντα σε γενική συνέλευση: Υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που πρέπει να εργαστούν από κοινού μέσα σε μια νύχτα», δήλωσε ο 24χρονος Κασιέν. Αυτή η κινητικότητα και η δυναμική ασφαλώς πηγάζει από την ξεκάθαρη χρεοκοπία των παραδοσιακών αριστερών κομμάτων. Γεγονός ότι στις προσεχείς προεδρικές εκλογές του 2017, η βαθιά κρίση της γαλλικής πολιτικής Αριστεράς θα την υποχρεώσει να παίξει ρόλο κομπάρσου σ’ έναν σοσιάλ-δεξιό Ολάντ που έχει την υποστήριξη μόλις του 15% των Γάλλων.
Είναι λοιπόν ουτοπία να πιστεύει κανείς ότι οι εκλογές μπορεί να δώσουν φιλολαϊκές λύσεις… Και επιπλέον, η αδιαλλαξία των Ολάντ-Βαλς και των συνεργατών τους που, χέρι-χέρι με τη δεξιά αντιπολίτευση, τα ΜΜΕ και τους διαβόητους «Ευρωπαίους εταίρους», δηλώνουν ότι δεν πρόκειται να αποσύρουν το κατάπτυστο νομοσχέδιό τους για την «αναμόρφωση» του Εργατικού Κώδικα, δεν αφήνει στους διαμαρτυρόμενους καμιά άλλη διέξοδο πέρα από εκείνη του αγώνα τους μέχρι τέλους! Στις 15 Μάρτη του 1968, ο Πιερ Βιανσόν-Ποντέ, μια σημαντική τότε υπογραφή της γαλλικής δημοσιογραφίας, δημοσίευε στον «Monde» άρθρο με τίτλο «Οταν η Γαλλία πλήττει…»
Σ’ αυτό έγραφε: «Αυτό που χαρακτηρίζει σήμερα τη δημόσια ζωή μας είναι η πλήξη. Οι Γάλλοι πλήττουν! Δεν μετέχουν ούτε από κοντά ούτε από μακριά στις μεγάλες αναταράξεις που συγκλονίζουν τον κόσμο». Λίγες εβδομάδες αργότερα, οι κινητοποιήσεις των φοιτητών της Ναντέρ που διεκδικούσαν το δικαίωμα επισκέψεων στις φοιτητικές εστίες θηλέων, διέψευσαν τα δημοσιεύματα… Αυτές οι κινητοποιήσεις ήταν και το προσάναμμα της εξέγερσης του Μάη του ’68. Όμως με την νηνεμία που επικρατούσε στη Γαλλία μέχρι και τις 15 Μάρτη ο Βιανσόν-Ποντέ είχε δίκιο. Η Γαλλία έπληττε και δεν συμμετείχε. Όμως σήμερα όχι μόνο η Γαλλία αλλά ούτε και η υπόλοιπη Ευρώπη, αρνητικά ή θετικά, πλήττει… Όταν πριν λίγους μήνες στις Βρυξέλες τα χημικά έπεφταν βροχή έξω από το ευρωκοινοβούλιο ή προχτές στην Ολλανδία που το δημοψήφισμα προκαλεί αναταράξεις στην αβέβαιη «κατασκευή» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Με ένα σημαντικό ποσοστό του 61.1% έναντι 38%, οι Ολλανδοί ψηφοφόροι απέρριψαν τη συμφωνία εταιρικής σύνδεσης Ε.Ε.- Ουκρανίας! Η εξέλιξη αυτή μεγαλώνει και την ανησυχία για την πορεία του βρετανικού δημοψηφίσματος. Στην Πορτογαλία ή στην Ισπανία με αυτές τις θολές κοινοβουλευτικές εναλλαγές, που ακόμα και αυτές επανέρχεται το ΔΝΤ να τις τιμωρήσει. Το αγκομαχητό της Ιταλικής οικονομίας… Σήμερα στη Γαλλία οι νέοι δεν διεκδικούν το δικαίωμα επισκέψεων στις φοιτητικές εστίες αλλήλων, διεκδικούν μαζί με τους εργαζόμενους και ανέργους και κυρίως με τους «περιττούς» του συστήματος, το δικαίωμα στη ζωή.
Ένα δικαίωμα που διαρκώς απομακρύνεται, γίνεται θολό, αόριστο τυλίγεται μέσα στο φόβο του αύριο ακόμα και στις τυφλές εκρήξεις, φανατικών που εκδικούνται τυφλά, δολοφονικά και για την εκτός άλλων, κολασμένη στα γκέτο ζωή τους. Φόβος ακόμα και για την απειλή του ανερχόμενου Λεπενικού φασισμού. Όλα αυτά με μια εξαφανισμένη αριστερά που εξαργυρώνει μια στείρα αναποτελεσματική παρουσία, αλλά κυρίως τα διαχρονικά παζαρέματα Λαϊκών αγώνων, όπως το Γαλλικό Μάη του 68… «Πρέπει να πάψουμε να θέλουμε να οργανώσουμε ένα κίνημα, διαφορετικά παύει να είναι κίνημα…» Αυτό είναι ελπίδα!
Τελευταία σχόλια