Αποσβολωμένος στέκεται ο έλληνας πολίτης παρακολουθώντας όσα συμβαίνουν γύρω του. Διαισθάνεται, αλλά δεν κατανοεί. Υποψιάζεται, αλλά δεν γνωρίζει. Εμπιστεύεται, αλλά διαψεύδεται. Ελπίζει, αλλ’ απογοητεύεται.
Το χειρότερο που, ίσως, μας έφερε τούτη δω η κρίση είναι ότι οι λέξεις χάσανε το νόημά τους, οι έννοιες τη σημασία τους, οι ιδεολογίες απαξιώθηκαν.
Ο μέσος έλληνας βομβαρδίζεται καθημερινά ανελέητα από ένα καταιγισμό αντιφατικών πληροφοριών, δηλώσεων και αντιδηλώσεων, διαρροών και διαψεύσεων, προβλέψεων και ματαιώσεων.
Το επικοινωνιακό παιχνίδι είναι σε τέτοιο βαθμό στημένο, ώστε ακόμη και τα ίδια τα κέντρα που επιχειρούν την διαμόρφωση της κοινής γνώμης να πέφτουν θύματα της σύγχυσης. Η σύγκρουση σκοπιμοτήτων οδηγεί σε αλαλούμ! Τα Γραφεία Τύπου υπουργείων, θεσμών και κομμάτων, οι δηλώσεις αρμοδίων και τα υπονοούμενά τους, τα ποικιλόχρωμα μιντιακά οπτικά και ακουστικά Δελτία ‘’ Ειδήσεων’’, τα αποκλειστικά ρεπορτάζ, οι ‘’έγκυρες’’ πηγές, οι αλληλοσυγκρουόμενες ερμηνείες μεγαλόσχημων αναλυτών, οι αλληλοαναιρούμενες προβλέψεις ειδικών, τα στρογγυλά τραπέζια, οι συσκέψεις, οι συζητήσεις και οι ανακοινώσεις που ακολουθούν συνθέτουν ένα σκηνικό του παραλόγου.
Η κριτική σκέψη μέσα σ΄ αυτή την πλημμυρίδα δυσκολεύεται αφάνταστα να βάλει μια τάξη και να εξάγει κάποια ασφαλή συμπεράσματα. Ενδεικτικά τίθενται τα ερωτήματα:
Στις συναντήσεις με τους θεσμούς που είναι σε εξέλιξη θα συμφωνηθούν ένα ή δύο Μνημόνια ; Το τρίτο μόνο ή τρίτο και τέταρτο μαζί; Θ΄ αποδώσουν άραγε τα νέα μέτρα ή θα χρειαστούν και νέα; Θα επιτευχθεί η περιβόητη δημοσιονομική προσαρμογή που δεν γνωρίζουμε ακριβώς ποια είναι ή όχι; Αν δεν αποδώσουν τα τελευταία μέτρα τι θα συμβεί; Το ελληνικό χρέος είναι βιώσιμο ή όχι ; Αν όχι τι μέλει γενέσθαι; Πότε άραγε θα τελειώσει το ατελείωτο μαρτύριο των αξιολογήσεων και της επόμενης δόσης; Έχουμε μέλλον στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Αξίζει τελικά να παραμείνουμε στην ευρωζώνη ναι ή όχι;
Στην πορεία των τελευταίων έξι μνημονιακών χρόνων η συναισθηματική αντίδραση του έλληνα είχε την εξής διακύμανση: Με το πρώτο Μνημόνιο ένοιωσε οργή και αγανάκτηση, με το δεύτερο ήλπισε, αλλ’ απογοητεύτηκε, με το τρίτο απατήθηκε και παραιτήθηκε.
Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι αναντίστοιχες τόσο με το βάρος των μέτρων όσο και με την κρισιμότητα των στιγμών. Οι κινητοποιήσεις των ομάδων εργαζομένων εκτός από αποσπασματικές εκτονώνονται σχετικά γρήγορα ( λ.χ. αγροτικές κινητοποιήσεις).
Οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί αδυνατούν να διατυπώσουν ένα νέο πειστικό αφήγημα και περιορίζονται σε επαναλαμβανόμενες κοινοτυπίες. Η εφαρμογή του Συντάγματος είναι προβληματική, ενώ οι κορυφαίοι δημοκρατικοί θεσμοί υπολειτουργούν. Τα σύνορα της Ελλάδας είναι ουσιαστικά κλειστά. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε χώρα μειωμένης εθνικής κυριαρχίας. Το ευρωιερατείο, έχει ουσιαστικά πετάξει την Ελλάδα έξω από τη συνθήκη του Σένγκεν, αφού υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες που μας ζητούν διαβατήριο και μας περνούν από έλεγχο για να περάσουμε τα σύνορά τους!
Εντωμεταξύ στο Αιγαίο οι Τούρκοι με την ανοχή του ΝΑΤΟ και των ευρω-εταίρων, όχι απλά έχουν πυκνώσει τις καθημερινές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου, αλλά αμφισβητούν στην πράξη επικίνδυνα την εδαφική και εθνική μας κυριαρχία.
Κι ο έλληνας εύλογα αναρωτιέται; Που πάω;
Τελευταία σχόλια