Το κείμενο
Για να τεθούν σε έλεγχο τα εκτροχιασμένα δημοσιονομικά μεγέθη ήταν απαραίτητο από την αρχή να υπάρχουν δύσκολα μέτρα ως αναπόσπαστο τμήμα των προγραμμάτων που συμφώνησαν, τόσο η Ελλάδα, όσο και οι άλλες χώρες που (για διαφορετικούς λόγους η καθεμία) χρειάστηκαν χρηματοδότηση από τους θεσμικούς εταίρους. Έξι χρόνια μετά την δημιουργία του μηχανισμού διάσωσης, μόνο η Ελλάδα παραμένει σε πρόγραμμα.
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους για τον οποίο η χώρα δεν τα κατάφερε να βγει στις αγορές ακόμη, ήταν η παγίδα του ψεύδους και του διχασμού που έστησαν οι Σαμαράς και Τσίπρας, σε βάρος της αλήθειας και της συναίνεσης και τελικά σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας.
Οι νέοι έμμεσοι φόροι, καταδεικνύουν με τον πιο σαφή τρόπο την τεράστια αποτυχία της διαπραγμάτευσης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μιας διαπραγμάτευσης με μόνο αποτέλεσμα το τεράστιο κόστος μέσα από μία διαδικασία που χαρακτηριζόταν από: χαμένο χρόνο, λάθος στρατηγική, τεχνητούς εχθρούς, υπερβολές, νέα αδιέξοδα, κλειστές τράπεζες και κατόπιν Capital Controls, άδεια δημόσια ταμεία.
Μπροστά στην επαπειλούμενη κατάρρευση που παρολίγον να προκαλέσουν έσπευσαν να κλείσουν τα θέματα όπως-όπως, χωρίς δεύτερη σκέψη για το πώς, ή το σε ποιούς θα πέσουν τα νέα βάρη, ή με τι συνέπειες για την οικονομία και την κοινωνική συνοχή. Αν επιδείκνυαν την ελάχιστη σοβαρότητα, από την πρώτη στιγμή που ανέλαβαν την τύχη της χώρας, η Ελλάδα θα μπορούσε να συγκρατήσει σημαντικά το κόστος, αν όχι να το αποφύγει ολοσχερώς.
Η κυβέρνηση, όχι μόνο παραιτήθηκε από την προσπάθεια να μειώσει το στόχο για τα πρωτογενή πλεονάσματα αλλά εγκατέλειψε κάθε ουσιαστική προσπάθεια για να ενισχύσει τη διαπραγματευτική μας θέση στο ζήτημα του χρέους. Χάριν εντυπώσεων, στοχοποίησε το ΔΝΤ, το μόνο από τους θεσμούς που προωθεί μια ρεαλιστική θέση για το χρέος και την γρήγορη επιστροφή στην ανάπτυξη. Ο δε αυτο-εγλωβισμός, η δέσμευση, για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ από το 2018 και σε βάθος δεκαετίας, θα εντείνει τη λιτότητα και την ύφεση, μεγαλώνοντας τις κοινωνικές ανισότητες.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση παρακολουθούν το ζήτημα από μακρυά, σχολιάζοντας τα σχετικά άρθρα στα διεθνή ΜΜΕ ως αναλυτές, χωρίς καμιά προσπάθεια συνεργασίας με τις συγγενείς τους δυνάμεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση – με την Σοσιαλιστική Ομάδα, ή το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Το αποτέλεσμα θα είναι πως οι όποιες αποφάσεις θα ληφθούν ερήμην της χώρας.
Όλα αυτά αποτελούν αντιπαράδειγμα στις συνεχείς παρεμβάσεις του Γιώργου Α. Παπανδρέου το 2010 και το 2011, όταν πέτυχε το PSI και την ονομαστική μείωση του χρέους κατά 106 δις ευρώ. Η χώρα χρειάζεται σταθερότητα, αποκατάσταση της αξιοπιστίας μετά τους ατυχείς διαπραγματευτικούς πειραματισμούς και επενδύσεις. Χρειαζόμαστε περισσότερα από 60 δις ευρώ ιδιωτικές επενδύσεις τα επόμενα τρία χρόνια προκειμένου να αποκατασταθεί η παραγωγική ικανότητα της χώρας να περάσουμε σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και να μειώσουμε την ανεργία.
Η κυβέρνηση αποποιείται την ιδιοκτησία του τρίτου μνημονίου αλλά αποφεύγει να παρουσιάσει ένα δικό τη σχέδιο για τη χώρα που να μπορεί να γίνει αποδεκτό από τους δανειστές. Ένα εθνικό και προοδευτικό σχέδιο με διαρθρωτικές αλλαγές και μεγάλες μεταρρυθμίσεις σε τομείς κρίσιμους για τη λειτουργία των θεσμών και της οικονομίας. Ένα σχέδιο που θα εξασφαλίζει ευρύτερες πολιτικές συναινέσεις.
Προέχουν για αυτούς δυστυχώς οι μάχες των εντυπώσεων.
Οι μεταλλάξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ
Από τον ακραίο ριζοσπαστικό λόγο των μυθευμάτων και των συνωμοσιών κινήθηκε με γρήγορη ταχύτητα στη λογική του παρεοκρατικού καπιταλισμού. Άνετα, χωρίς ενοχές, αποδεικνύοντας πως όχι μόνο είναι απολύτως συμβιβασμένη με τις παθογένειες που ταλανίζουν τη χώρα, αλλά θα τις συντηρήσει, εφόσον το πελατειακό κράτος που αναδιαρθρώνει παρατείνει τη παραμονή της στην εξουσία.
Δεν παλεύει για καμία αλλαγή – δεν συγκρούεται με κανένα πρόβλημα. Και για αυτό δεν είναι ούτε αριστερή ούτε προοδευτική.
Ήταν και παραμένει με τους λίγους, με αυτούς που έχει κάτι να τους «τάξει», χάριν εκλογικής πελατείας.
Οι δήθεν μάχες, είναι μάχες οπισθοφυλακής.
Κι έτσι ο λογαριασμός πηγαίνει και θα πηγαίνει πάντα στους πολλούς.
Τελευταία σχόλια