Το κείμενο
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με το νομοσχέδιο – πολυέκτρωμα, που κατέθεσε στη βουλή κι επιδιώκει να ψηφίσει – ως συνήθως – με διαδικασίες εξπρές, κλιμακώνει την επίθεση της ενάντια στο λαό και συνεχίζει το ρεσιτάλ υποκρισίας, υποσχόμενη καλύτερες ημέρες, με τα δικαιώματα και το εισόδημα του λαού ισοπεδωμένα.
Εγκαινιάζει μια νέα φοροκαταιγίδα απέναντι στο ήδη λεηλατημένο λαϊκό εισόδημα με αύξηση του ΕΝΦΙΑ, δεκάδες έμμεσους φόρους σε καθημερινά είδη πρώτης ανάγκης (είδη διατροφής, καύσιμα, εισιτήρια μέσων μεταφοράς, τηλεφωνία κλπ), υποχρεώνοντας μια τετραμελή οικογένεια να πληρώνει ως και 700 ευρώ το χρόνο παραπάνω γι’ αυτά. Προωθούνται νέες ιδιωτικοποιήσεις κι εκποίηση δημόσιας περιουσίας, ενώ τα δάνεια παραδίνονται σε επιχειρηματικά funds, ακόμη κι αυτά που αφορούν την πρώτη κατοικία. Η εξαίρεση για σπίτια μέχρι 140.000 ευρώ αντικειμενική αξία έχει ημερομηνία λήξης το 2017.
Το νέο πολυνομοσχέδιο, σε συνδυασμό με τα προηγούμενα μέτρα του ασφαλιστικού – φορολογικού, ξεμπροστιάζει, οδηγεί σε πλήρη κατάρρευση την κυβερνητική εξαπάτηση περί δήθεν «προστασίας των αδυνάμων» και «δίκαιης κατανομής των βαρών»,. Όλοι πλέον αντιλαμβάνονται ότι τα κυβερνητικά μέτρα αποτελούν μια βάναυση ταξική πολιτική σε βάρος των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων και υπέρ του κεφαλαίου, το οποίο όχι μόνο μένει στο απυρόβλητο, αλλά ενισχύεται με πρόσθετα προνόμια, χαριστικές ρυθμίσεις, νέους αναπτυξιακούς νόμους.
Η κυβέρνηση κοροϊδεύει, όταν υπόσχεται ότι από το κλείσιμο της αξιολόγησης, την όποια ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας και ρύθμιση του χρέους, θα ωφεληθεί ο λαός. Το ΣΥΡΙΖΑίικο success story είναι το ίδιο απατηλό όσο και το προηγούμενο, των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Στην ουσία ζητάει από το λαό να υποταχθεί στην αντιλαϊκή πολιτική, γιατί δήθεν θα ωφεληθεί από την ανάκαμψη που έρχεται. Είναι ψέμα. Κανένα αντιλαϊκό μέτρο δεν πρόκειται να παρθεί πίσω, το αντίθετο. Ήδη ο ΣΕΒ, προετοιμάζοντας τον επόμενο γύρο αντιλαϊκών μέτρων, προέβαλλε τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για νέες ανατροπές σε συνδικαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, τα οποία η κυβέρνηση έχει ήδη αποδεχτεί, στο πλαίσιο του 3ου μνημονίου.
Οι μόνοι που έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Αυτοί θα ωφεληθούν από τα ποσά που θα εξοικονομηθούν από τη ρύθμιση του χρέους. Η ανάκαμψη αφορά τα κέρδη και τις επενδύσεις τους.
Αντίθετα από το λαό θα ζητάνε ολοένα και περισσότερα, μέσα κι από τις επόμενες αξιολογήσεις, στο όνομα του να διαφυλαχτούν τα πλεονάσματα, η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας κλπ. Το πολύ – πολύ να δοθούν ορισμένα ψίχουλα στην ακραία φτώχεια, ελάχιστα σε σύγκριση μ’ αυτά που θα έχουν χαθεί, μέσα από την αναδιανομή του καταληστευμένου εισοδήματος.
Αυτό το ρόλο, άλλωστε, θα παίζει κι ο μηχανισμός αυτόματης διόρθωσης – «κόφτης», που θα κόβει αυτόματα μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές και θα λειτουργεί ως ένας διαρκής εκβιασμός για την απαρέγκλιτη εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής. Η πρόβλεψη της κυβέρνησης ότι δε θα ενεργοποιηθεί, γιατί θα υπάρξει ταχεία και μεγάλη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας είναι τουλάχιστον αυθαίρετη, αφού η ελληνική οικονομία δεν είναι σε γυάλα, αλλά επηρεάζεται άμεσα από τους κλυδωνισμούς στην παγκόσμια κι ευρωπαϊκή οικονομία.
Η κριτική των άλλων κομμάτων στην κυβέρνηση γίνεται από την ίδια σκοπιά, της υπεράσπισης του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, των μνημονίων διαρκείας για τους λαούς. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατηγορούν την κυβέρνηση για τον «αυτόματο κόφτη», όμως ήταν οι ίδιοι που έθεσαν τις βάσεις αυτού του μηχανισμού, που σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ επεκτείνει κι ενισχύει. Κάνουν αυτό που έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση. Κρύβουν ότι τα αντιλαϊκά μέτρα αποτελούν κατευθύνσεις της ΕΕ υπέρ του κεφαλαίου, που εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες,, τόσο από τις νεοφιλελεύθερες όσο κι από τις σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις (π.χ. Ολάντ). Εμφανίζονται ως υπέρμαχοι ενός άλλου μίγματος διαχείρισης, με λιγότερους φόρους και περισσότερες περικοπές σε δαπάνες, καλώντας το λαό να διαλέξει τον τρόπο σφαγής του.
Δεν νομιμοποιούμε τα αντιλαϊκά μέτρα, συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια σε νέα που έρχονται. Διεκδικούμε κατάργηση των αντιλαϊκών νόμων και φόρων, ανάκτηση των απωλειών, μόνιμη και σταθερή δουλειά, αποκλειστικά δημόσια υποχρεωτική ασφάλιση, υγεία, παιδεία. Να πληρώσουν οι υπεύθυνοι της κρίσης, να φορολογηθεί το κεφάλαιο.
Ο σημερινός δρόμος ανάπτυξης είναι ένα «βαρέλι δίχως πάτο» για το λαό. Γι’ αυτό και χρειάζεται να αντιτάξει το δικό το μονόδρομο. Αυτόν τη
ς οργάνωσης της πάλης, της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της λαϊκής συμμαχίας, της συμπόρευσης με το ΚΚΕ στο δρόμο της ρήξης κι ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου, της αποδέσμευσης από ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τύπου ΕΕ και ΔΝΤ. Για να γίνει ο λαός πραγματικά ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει.
Μόνο έτσι μπορεί να μπει τέλος στα μέτρα δίχως τέλος. Μόνο σ’ αυτόν τον δρόμο αξίζουν και μπορούν να πιάσουν τόπο οι θυσίες του λαού.
Τελευταία σχόλια