Αν επιχειρήσουμε ν΄ ανιχνεύσουμε την πολιτική κατεύθυνση των πρώτων αποφάσεων ουσίας της νέας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ με προεξάρχουσα αυτή της διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους εταίρους, εύκολα θα διακρίνουμε ότι έχουν σοσιαλδημοκρατική τροχιά. Αυτό για όσους είχαν μελετήσει τα κομματικά κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ και τις τοποθετήσεις των περισσότερων κορυφαίων στελεχών του -κυρίως μετά τις εκλογές του 2012- είναι σαφώς εύλογο.
Κεφαλαιώδους σημασίας ζήτημα για την παραπάνω διαπίστωση είναι η επιλογή για την παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Με αυτό το δεδομένο η κυβέρνηση ήταν αδύνατο να έλθει σε οριστική ρήξη με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης και να οδηγήσει την Ελλάδα έξω απ΄ αυτή. Εξάλλου είναι ξεκάθαρο ότι ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του δεν έδωσε στις πρόσφατες εκλογές εντολή εξόδου από την ευρωζώνη και την Ε.Ε. Έδωσε εντολή επαναδιαπραγμάτευσης των δανειακών συμβάσεων, λήψη μέτρων ανθρωπιστικής βοήθειας και δικαιότερη κατανομή των βαρών της κρίσης. Το γεγονός ότι σε κάποιες στιγμές οξείας κομματικής αντιπαράθεσης χρησιμοποιήθηκαν από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκφράσεις όπως ‘’ καμιά θυσία για το ευρώ’’ ή ‘’διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους’’ ή ‘’σκίσιμο του Μνημονίου και ολοκληρωτική κατάργηση των εφαρμοστικών του νόμων’’, δεν αναιρεί τις αληθείς προθέσεις που κρύβονται πίσω από τις λέξεις. Και η βασική αληθής πρόθεση ήταν η παραμονή στη ζώνη του ευρώ, η οποία δεν συμβαδίζει βέβαια με την υλοποίηση κάποιας από τις παραπάνω φράσεις. Ευρωζώνη χωρίς Μνημόνιο ή αλλιώς Πρόγραμμα δεν υπάρχει.
Είναι γνωστό ότι τα παραπάνω δεν είναι αρεστά στις κομμουνιστικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και στην πλειοψηφία όσων πρόσκεινται πολιτικά στην Αριστερή Πλατφόρμα. Σίγουρα θα υπάρξουν αντιδράσεις. Στο άμεσο μέλλον θα γίνουν νέες πολιτικές μετακινήσεις. Σήμερα όμως δεν συντρέχουν οι αντικειμενικές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες για επαναστατική αλλαγή στην Ελλάδα, ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος και εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Δεν βρισκόμαστε καν σε προεπαναστατικό στάδιο. Όσοι από το χώρο της Αριστεράς έκαναν διαφορετική εκτίμηση εκ των πραγμάτων έπεσαν έξω. Από την άποψη αυτή δικαιώνονται οι αναλύσεις του ΚΚΕ και η σκληρή στάση του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν δε προσμετρήσει κάποιος την συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ και την επιλογή του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, ας φροντίσει να υπολογίσει και την απόσταση που απέχει η αφετηρία του δρόμου για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας…
Έτσι ο τρόπος και τ΄ αποτελέσματα της πρόσφατης διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαίους εταίρους , η εξαγγελία για τα μέτρα ανακούφισης των εξαθλιωμένων από την κρίση συμπολιτών μας, η δικαιότερη κατανομή των βαρών καθώς και η σύλληψη της μεγάλης φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, είναι πολιτικές καθαρά προοδευτικού- σοσιαλδημοκρατικού χαρακτήρα που κάλλιστα θα μπορούσαν να εφαρμοστούν από ένα γνήσιο κόμμα της Κεντροαριστεράς. Ας θυμηθούμε ότι τα παραπάνω περιείχοντο στα προεκλογικά προγράμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ το 2012, αλλά ποτέ δεν εφαρμόστηκαν. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα η ΔΗΜΑΡ να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη της χώρας λόγω της συμμετοχής της στην τρικομματική κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2012 που καμιά υπόσχεσή της δεν τήρησε υποκύπτοντας αμαχητί στις αξιώσεις της Μέρκελ και του Σοϊμπλε. Αυτή είναι η μοναδική αιτία του εκλογικού καταποντισμού της ΔΗΜΑΡ και όχι η φυγή της από την κυβέρνηση ένα χρόνο αργότερα. Κατά τον ίδιο τρόπο το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε απελπιστικά, αφού μεταλλάχτηκε σε νεοφιλελεύθερη συνιστώσα της Ν.Δ. του Α. Σαμαρά προδίδοντας χάριν του κυβερνητισμού όλες τις αρχές και τις αξίες του Κινήματος, στο όνομα της δήθεν σταθερότητας της χώρας.
Μοιραία συνέπεια όλων αυτών υπήρξε η ουσιαστική εξαφάνιση της παραδοσιακής Κεντροαριστεράς στη χώρα μας.
Το κενό που δημιουργήθηκε αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που με τη στάση και τον πολιτικό της λόγο τα προηγούμενα χρόνια της κρίσης, απέσπασε τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων του άλλοτε κραταιού Κινήματος των μη προνομιούχων Ελλήνων.
Ταυτόχρονα, ένα όχι αμελητέο τμήμα των παλαιότερων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, αλλά και κεντροδεξιών πολιτών κατευθύνθηκε προς το ΠΟΤΑΜΙ. Ένα κόμμα προσωποπαγές και αρχηγοκεντρικό, χωρίς καθαρό αξιακό πρόσημο, με συγκεχυμένες ιδεολογικές και πολιτικοκοινωνικές αναφορές που εκμεταλλευόμενο την απαξίωση του παλαιού δικομματισμού ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. απέκτησε πολιτική υπόσταση, αλλά που έχει αβέβαιο πολιτικό μέλλον.
Οι μεγάλες αλλαγές στο ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι σε εξέλιξη και ο μετά-μεταπολιτευτικός πολιτικός χάρτης δεν έχει οριστικά σχηματοποιηθεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως φαίνεται, καλύπτει προς το παρόν, τον κύριο χώρο της παραδοσιακής Κεντροαριστεράς στην χώρα μας, πράγμα που δημιουργεί σημαντικές αλλαγές στο υπό διαμόρφωση νέο κομματικό σύστημα και κυρίως στο κεφάλαιο των πολιτικών συμμαχιών.
Η ριζοσπαστική Αριστερά, εσφαλμένα, θεωρούσε κι εξακολουθεί να θεωρεί μεγαλύτερο πολιτικό αντίπαλό της την σοσιαλδημοκρατία από τη Δεξιά. Αυτό έχει αποδειχτεί ιστορικά πάμπολλες φορές. Αρκεί να θυμηθούμε κάποιες από τις πιο πρόσφατες, όπως το βρώμικο 89, οι εκλογικές συμπράξεις του 1989 και του 2015 και οι επιλογές προσώπων για υποψήφιους Δημάρχους μέχρι και για το ανώτερο πολιτειακό αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Αυτό όμως συνιστά παιδική ασθένεια της Αριστεράς που πρέπει γρήγορα να ξεπεραστεί, γιατί το καίριο δεν είναι η προσέλκυση ψηφοφόρων, αλλά οι ακολουθούμενες πολιτικές και η συμφωνία λόγων και έργων.
Έτσι μόνο μπορεί να γίνει πράξη κάτι που πολλοί έλληνες περιμένουν: Συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με κόμμα της γνήσιας κι όχι της μεταλλαγμένης σοσιαλδημοκρατίας.
Τελευταία σχόλια