Με το κλείσιμο του 2015 ολοκληρώνεται ο πρώτος κύκλος της πολύπλευρης ελληνικής κρίσης που ξεκίνησε το 2009, χωρίς βεβαίως η κρίση να ξεπεραστεί.
Μετά την πολιτική και κυβερνητική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ την χρονιά που πέρασε, επιβεβαιώθηκε το δόγμα της ΤΙΝΑ (There is no Alternative- Δεν υπάρχει άλλη Εναλλακτική). Κύριο χαρακτηριστικό της φάσης αυτής υπήρξε η πλήρης υποταγή του εγχώριου πολιτικού συστήματος στα κελεύσματα και στις επιλογές του γερμανικού ευρωιερατείου που κυβερνά την ευρωζώνη.
Τα δύο πρώτα Προγράμματα ή αν θέλετε Μνημόνια και οι εφαρμοστικοί τους νόμοι ψηφίστηκαν εν τέλει από τα δύο κόμματα του πάλαι ποτέ κραταιού δικομματισμού, ενώ για το τρίτο χρειάστηκε η καταλυτική στήριξη του κόμματος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Χωρίς αυτήν θα έλλειπε η απαραίτητη κοινωνική ανοχή.
Η εξαετία που πέρασε υπήρξε πλούσια σε γεγονότα αλλά πτωχή σε αποτελέσματα.
Έγιναν ανατροπές, διατυπώθηκαν υποσχέσεις, καλλιεργήθηκαν προσδοκίες και η κατάληξη ήταν διαψεύσεις. Στο διάστημα αυτό -με μικρές εστίες αντίστασης- έλαβαν χώρα σωρευτικά παραβιάσεις της κοινής λογικής, διατυπώσεις ψευδών διλλημάτων, παραχαράξεις ιδεολογιών, διαστρεβλώσεις εννοιών, παραποιήσεις λέξεων και κακοποίηση της αλήθειας. Η αφερεγγυότητα κι αναξιοπιστία του πολιτικού λόγου έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα. Μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας βίωσε διαδοχικά συναισθηματικές καταστάσεις θυμού, αγανάκτησης, απογοήτευσης, σύγχυσης, ελπίδας, προσδοκίας και διάψευσης. Σήμερα αρκετοί έλληνες αισθάνονται εξαπατημένοι και προδομένοι. Δηλαδή ηττημένοι. Αυτό τους έχει οδηγήσει σε παραίτηση ή αδιαφορία. Δεν είναι τυχαίο που στις τελευταίες μετρήσεις τις κοινής γνώμης πρώτη επιλογή των πολιτών είναι η αποχή. Τα δύο πρώτα κόμματα ( ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.) συγκεντρώνουν αθροιστικά περί το 32% ενώ 4 στους 10 απορρίπτουν όλους τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς! Το κομματικό τοπίο θυμίζει κινούμενη άμμο, χωρίς ορατή προοπτική γρήγορης σταθεροποίησης.
Ουδείς μπορεί σήμερα να προβλέψει με σχετική ασφάλεια την εξέλιξη των κοινωνικών και πολιτικών μας πραγμάτων. Η κρίση όχι μόνο δεν έχει τελειώσει αλλά βρίσκεται στην κορύφωσή της. Βρισκόμαστε σε μεταβατικό στάδιο, χωρίς να γνωρίζουμε τον τελικό προορισμό. Τουλάχιστον όμως αποκτήσαμε εμπειρία. Ίσως και ωριμότητα; Ο χρόνος θα το δείξει…
Μέχρι στιγμής πάντως δεν έχουν αντιμετωπιστεί βασικές αιτίες που οδήγησαν στην κρίση και στην υπαγωγή της χώρας σε μνημονιακό καθεστώς, όπως η αξιόπιστη αντικατάσταση του φθαρμένου πολιτικού συστήματος, το ζήτημα της διοίκησης του κράτους και η αποτελεσματική καταπολέμηση της διαπλοκής και της διαφθοράς. Κι αυτό παρότι για την αντιμετώπισή τους δεν χρειάζεται οικονομικό κόστος παρά μόνο πολιτική βούληση. Όμως για να συμβούν αυτά απαιτείται να το αξιώσει η κοινωνική πλειοψηφία. Όχι με τη λογική της ανάθεσης που σημαίνει πηγαίνω στην κάλπη να ψηφίσω και περιμένω να μου λύσουν τα προβλήματα, αλλά με την εγρήγορση, την ίδια συμμετοχή και τη διεκδίκηση.
Για να προκληθεί όμως η αναγκαία αφύπνιση, πρέπει η κοινωνία να πιστέψει στην εφαρμογή ενός νέου εθνικού σχεδίου που θα οδηγήσει στον μετασχηματισμό του ανορθολογικού, παρασιτικού, πελατειακού, σπάταλου και διεφθαρμένου μοντέλου, σ΄ ένα σύγχρονο, υγιές και παραγωγικό σύστημα προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα κι απαλλαγμένο από τον μιμητισμό ποικίλης προέλευσης.
Ένα από τα κεντρικά ζητούμενα είναι ποια ηγεσία πλέον θα εμπνεύσει και θα πείσει το λαό ν’ ακολουθήσει στο οραματικό αυτό εγχείρημα;
Θα προκύψει ; Ας το ευχηθούμε!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
Ο Γιώργος Καρύδης είναι δικηγόρος, αντιδήμαρχος Κέρκυρας
Τελευταία σχόλια