Τα προβλήματα χρόνια. Η αντιμετώπιση σχεδόν μηδενική. Κι εκεί που ξεκινά κάποια προσπάθεια, κυριαρχεί τελικά ο φόβος της ρετσινιάς του ρατσισμού. Ποιος είπε ότι η γειτνίαση με την κοινότητα των Roma είναι εύκολη υπόθεση;
Τα παραδείγματα παραβατικότητας (και σε κάποιες περιπτώσεις και παρανομίας) πάμπολλα. Φταίνε για όλα οι Roma; Σίγουρα όχι, αλλά η ανάγκη να τεθούν κανόνες και πλαίσια μοιάζει πιο επιτακτική από ποτέ.
Ζητούν προστασία
Θα φανταζόταν κανείς ότι υπάρχουν πολίτες που ζητούν περισσότερη αστυνομία; Κι όμως. Η Επιτροπή Λιβάδι Ρόπα μάζεψε φορείς και τοπικά συμβούλια και την Τετάρτη 3/6 οι εκπρόσωποί τους συναντήθηκαν με τον αστυνομικό δ/ντη Ιονίων Νήσων κ. Τσιρογιάννη, προκειμένου να τον ενημερώσουν για την απαίτηση των γύρω από το Λιβάδι Ρόπα κατοίκων για μόνιμη εγκατάσταση αστυνομικού τμήματος στην περιοχή. Στη συνάντηση έγινε πλήρης περιγραφή και ανάλυση των περιστατικών που διαδραματίζονται στην περιοχή και – όπως υποστηρίζουν οι κάτοικοι – ο κ. Τσιρογιάννης κατανόησε το αίτημα και υποσχέθηκε ότι θα ενημερώσει τους ανωτέρω του, καθώς η δημιουργία αστυνομικού τμήματος δεν είναι κάτι απλό εν καιρώ συγχωνεύσεων και περικοπών.
«Εμείς σε κάθε περίπτωση εμμένουμε στο αίτημά μας και δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε παρά μέχρι να δούμε τις εργασίες εγκατάστασης τμήματος στην περιοχή. Επίσης για το μεσοδιάστημα μέχρι να εγκατασταθεί το τμήμα, αιτηθήκαμε αύξηση των περιπολιών στην περιοχή, κάτι που είναι εφικτό να γίνει άμεσα και καθημερινά» αναφέρουν στο κοινό δελτίο τύπου οι εκπρόσωποι των φορέων: Επιτροπή Λιβάδι Ρόπα, Πολιτιστικός Σύλλογος ΤΕΜΠΛΟΝΙΟΥ, Πολιτιστικός Σύλλογος ΜΑΡΜΑΡΟΥ και οι πρόεδροι των Τοπικών Συμβουλίων Βάτου, Αγ. Ιωάννη και Κοκκινίου.
Φτάνει με την συνεχόμενη καύση
Ακολούθως έγινε συνάντηση με τον Διοικητή της Πυροσβεστικής, ο οποίος γνωρίζει το γεγονός της καθημερινής καύσης, καθώς καθημερινά η Επιτροπή καταγγέλλει το γεγονός αμέσως μόλις ξεκινήσει αλλά δυστυχώς χωρίς την συνοδεία περιπολικού δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των πυροσβεστών και των οχημάτων. Οι εκπρόσωποι των φορέων αναρωτιούνται «με ποιο δικαίωμα οι Ρομά δεν επιτρέπουν την είσοδο της Πυροσβεστικής στον καταυλισμό; Μήπως υπήρξε υπέρ του δέοντος ανοχή όλα τα προηγούμενα έτη; Μήπως οι ίδιες οι υπηρεσίες με την στάση τους εδραίωσαν στην αντίληψη των Ρομά ότι έχουν τέτοιο δικαίωμα; Μήπως επιτέλους πρέπει να μπει μία τάξη;»
Και καταλήγουν: «Μέχρι να αποφασίσουν όλοι τους να ενεργήσουν σύμφωνα με τον νόμο εμάς μας καταδικάζουν όλους να εισπνέουμε καρκινογόνες ουσίες και εμείς και τα παιδιά μας, και το πράττουν εις γνώση τους. Πλέον δικαιολογίες δεν υπάρχουν. Εμείς συνεχίζουμε να διεκδικούμε με πιέσεις προς όλες τις κατευθύνσεις την αποκατάσταση της νομιμότητας στην περιοχή μας. Για εμάς και η απάθεια και η αποχή από το πρόβλημα είναι συνενοχή».
Και καθώς υπάρχει ένα πρόγραμμα εν εξελίξει από την ΠΙΝ για χρηματοδότηση δράσεων, που πιθανώς να δώσει κάποια λύση σε μερικά από τα ζητήματα, η συνέχεια αναμένεται σύντομα…
Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ
Νεαρή δημοσιογράφος, σε ένα από τα πρώτα μου ρεπορτάζ, επιφορτίστηκα με την ευθύνη επιτόπιας καταγραφής των συνθηκών διαβίωσης των Ρομά στο Λιβάδι του Ρόπα. Η συνάντηση, που αρχικά έγινε πολύ διστακτικά και από τις δύο πλευρές, στη συνέχεια εξελίχθηκε καλύτερα. Οι Ρομά είχαν και συνεχίζουν να έχουν πολλά προβλήματα, τα οποία, εν πολλοίς, συνοψίζονται στις ελλείψεις βασικών αγαθών, που εμείς θεωρούμε δεδομένα και στις συνθήκες διαβίωσης που –σε κάποιες περιπτώσεις- φαντάζουν μεσαιωνικές. Μίλησαν, παραπονέθηκαν, καταγράφηκαν…
Στον αντίποδα οι κάτοικοι της πέριξ περιοχής, με –ομοίως- πληθώρα προβλημάτων από την γειτνίαση. Δεν την επιζήτησαν, δεν την επιθυμούν, δεν την αντέχουν πλέον, είπαν τότε. Σοβαρότατη παράμετρος η συνεχής καταγραφή περιστατικών παραβατικότητας (ή και παρανομίας) με πρωταγωνιστές Ρομά. Καύσεις ελαστικών στην καθημερινή διάταξη, μικροκλοπές (ή και μεγαλύτερες), συμπλοκές και αντικοινωνική συμπεριφορά, ανάμεσα στα άλλα, οδήγησαν τους κατοίκους από την απόγνωση στην οργή και το ανάθεμα.
Έκτοτε πέρασαν 20 χρόνια, Ελάχιστα άλλαξαν κι όχι όλα προς το καλύτερο. Η προβληματική σχέση δεν κατάφερε να αμβλυνθεί στο πέρασμα του χρόνου, ούτε η γειτονία να τύχει αποδοχής έστω και από συνήθεια.
Σοφός όποιος είπε ότι ένας κακός χρόνος περνά, ένας κακός γείτονας ποτέ.
Και να ‘μαστε τώρα. Με τα ίδια προβλήματα, με τα ίδια αιτήματα, με την χρόνια πληγή να έχει κακοφορμίσει και να ζητά άμεση γιατρειά.
Φταίνε οι Ρομά, που δεν κατάφεραν να γίνουν κομμάτι της τοπικής κοινωνίας; Φταίνε οι κάτοικοι που δεν έχουν την απαιτούμενη κατανόηση της άλλης κουλτούρας και τρόπου ζωής; Φταίνε κάποιοι που παρεισέφρησαν στους κατοίκους, επιδεικνύοντας υπερβάλλοντα ζήλο, επιβάλλοντας απαξίωση και ενοχοποιώντας για τα πάντα τους Ρομά; Φταίνε οι Ρομά, που ανέχθηκαν στους κόλπους τους κακοποιά στοιχεία εν γνώσει τους;
Φταίνε οι τοπικές αρχές που δεν έθεσαν κανόνες και όρους απαράβατους για τον αναγκαίο συγχρωτισμό τούτων κι εκείνων; Κι επιπλέον δεν αντιμετώπισαν έγκαιρα και στη ρίζα του το διογκούμενο πρόβλημα; Η έστω κι άτυπη δημιουργία καταυλισμού δημιούργησε εντέλει γκέτο ή είναι απαραίτητη; Και ακόμα-ακόμα θα παραδεχθεί τελικά κανείς ότι η «καυτή πατάτα» που λέγεται Λιβάδι Ρόπα αντιμετωπίζεται με μισόλογα και μισές παρεμβάσεις, μόνο και μόνο εξαιτίας των ψήφων που κουβαλάν οι οικογένειες των Ρομά από τη μια και οι κάτοικοι από την άλλη;
Γι’ αυτά και πολλά άλλα, τοπικοί άρχοντες κατά καιρούς χάιδεψαν αυτιά, χτύπησαν πλάτες, υποσχέθηκαν τα πάντα, δεν έκαναν τίποτα. Φορτίο βαρύ, όπως λέει και το γνωστό τραγούδι, για τον καιρό τον τσιγγάνο… Που όμως κάποιος πρέπει να το σηκώσει.
Πριν ξανακουστεί η ανατριχιαστική φράση «να πάρετε μέτρα, γιατί ξέρετε, γύρω από τους γύφτους μένουν άνθρωποι»…
Τελευταία σχόλια